Ik weet het... veel blogs gaan over opvoeding. Hoewel we zelf geen kinderen hebben, zien we wel degelijk wat er om ons heen gebeurt. Ik zeg altijd: Ik heb een goede opvoeding gehad. Ik weet me netjes te gedragen, heb respect voor anderen enzovoorts. Ik denk dat ik het goede pakketje waarden en normen heb meegekregen (Paps en mams... bedankt!). Deze krijg je namelijk van huis uit mee. Er wordt je (als het goed is) geleerd wat goed en slecht is...
Maar tegenwoordig vraag ik me af of ik het goede pakket nog wel heb en anderen niet. Of hebben anderen die juist wel en loop ik vreselijk ver achter in de tijd...
Bij mijn zusje op het werk zijn er weer voetbalplaatjes (Ja, de C1000, niet de AH). In voorgaande blogs hebben jullie al kunnen lezen hoe kinderen tegenwoordig lopen te leuren (lees: klanten terroriseren). Nu is zuslief een wie-wat-waar op Hyves gestart en daar zijn inmiddels al 28 reacties op. En natuurlijk ook weer over het leuren, bedelen en terroriseren door de kinderen. Kinderen die volgens mij thuis opgevoed worden. Van huis uit mee zouden moeten krijgen wat ik in mijn jonge jaren meekreeg.
In de wie-wat-waar zegt een van onze gemeenschappelijke Hyves-vriendjes: ja dat is tegenwoordig de trend he? pedagogisch opvoeden en alles maar toestaan, om het kind maar te plezieren... (Een uitspraak waar deze persoon niet achter staat...)
Wat zullen dat een verwende nesten worden zeg!
Nee was bij ons ook echt nee. Het werd geen ja. Je kon op je kop gaan staan, stampvoeten en krijsen, de kans dat je het alsnog kreeg was nihil. Wat je wel kreeg was een blik die meer zei dan 1000 woorden en er werd je vriendelijk doch dringend duidelijk gemaakt (met woorden) dat dit gedrag niet door de beugel kon.
Vandaag moesten we naar Nijmegen. Op de terugweg hebben we ons getrakteerd op een etentje bij Yankee Doodle. Helaas waren we er al vrij vroeg, waardoor we ons omringd vonden door diverse gezinnen met kinderen. In het gedeelte waar wij zaten (samen met nog een ander stel zonder kinderen) voelden we ons bijna een vreemde eend in de bijt....
En dan kijk je eens om je heen. Gelukkig hoef ik niet alle gezinnen over één kam te scheren. Er zijn er bij, waar ik na een anderhalf uur naar toe zou willen lopen om mijn respect uit te spreken.
Yankee Doodle is een eetgelegenheid waar kinderen heel veel vrijheid hebben. Een podium, een speelhoek, zelf toetjes halen. Een waar paradijs. En ik begrijp de kinderen ook wel... Leef je uit! Hier mag het! Maar moet je dan rennen, vliegen, gillen en mensen omver lopen? We zagen zelfs een gevallen patatje opgeraapt worden. Het werd gebroken. Op de grond gegooid en met de schoen nog even flink in het tapijt gewreven....
Je hoeft als kind niet vastgekleefd op die stoel te zitten. Daar is het het restaurant niet voor. Maar ik verwacht wel dat de ouders hun kids nog een klein beetje in het gareel houden. Want laten we wel wezen. De opvoeding ligt bij de ouders. Een kind wordt bij mij niet afgerekend op zijn/haar gedrag. Ik weet wie ik daarvoor moet aankijken...
Dit alles is wat we zien. Wat we observeren. Waar we elkaar verbaasd over aankijken. Maar waar we vooral om lachen. Want we weten hoe het zit. Hoe het kan. Hoe het aan de andere tafels gaat. En daar geniet ik van. Gezinnen, families die gezellig bij elkaar zitten. Genieten van een avondje uit. Genieten van hun eten. Ook de kinderen, die na het eten lekker nog even kunnen spelen als de rest aan het natafelen is.
Zoals wij vroeger deden...
donderdag 30 december 2010
dinsdag 28 december 2010
2010 al bijna weer voorbij
De dagen worden al weer langer. Dit jaar wordt steeds korter. Met nog maar vier dagen te gaan, denk ik dat het al weer tijd is om terug te kijken naar het jaar 2010. Een bewogen jaar. Een jaar waarin enorm veel gebeurd is. Zowel in de wereld, als in Nederland en in ons privéleven.Een sportief jaar, met de Olympische Winterspelen en het WK in Zuid-Afrika. Behaalden we in Vancouver hier en daar nog een succesje, het grote goud bleef uit. Evenals in juli tijdens de WK. Wat dat betreft dus niet echt succesvol, tenminste niet de personen die het zouden moeten doen.
Wie wel succesvol was, was Geert Wilders. Maar of we daar nu blij mee moeten zijn... Ik hoop dat de oppositie eerdaags nog succesvoller is en we ergens in maart of april weer naar de stembus mogen.
Succesvol was ook ons eigen 2010. Al vanaf januari stroomden de projecten binnen en konden we lekker aan de slag. Geheel nieuw was de Nederlandse Golfkrant, die gaandeweg het jaar steeds meer goede reacties ontving en waar we volgend jaar weer volop mee aan de bak gaan.
Dit jaar hebben we veel dingen gezien en ondernomen. Natuurlijk met het "oude gezin" (paps, mams en de zussen) naar Barcelona. Een paar weken later naar het concert van Melissa Etherigde en weer een paar weken later vierden we ons 12,5 jarig huwelijk en zijn we aansluitend naar Londen geweest. Ook zijn we naar de voorstelling van Claudia de Breij geweest. Een echte aanrader!
Ergens heb ik ook nog een poging gedaan om de Martinitoren te beklimmen... maar dat was dus niet echt succesvol.
Dit jaar zijn Corina en ik dus begonnen met dit blog (waar je de meeste verhalen van bovenstaande gebeurtenissen en meer kunt terug lezen). Ook deze is succesvol. We hebben inmiddels aardig wat volgers en krijgen leuke reacties.
Begin dit jaar schreef ik over mijn doelstellingen voor 2010. Ik moet zeggen, daar is best wel wat van terecht gekomen. De doelstellingen waren: Meer bewegen, Gezonder eten, Afvallen, Stoppen met roken, Me minder druk maken om dingen die het niet waard zijn
Minder druk maken doe ik (schrijf alles gewoon van me af in het blog). Ik beweeg al meer, ik eet al gezonder, ik ben alleen nog niet afgevallen. Maar daarvoor hebben we 2011... We gaan ons nog meer bezighouden met bovenstaande. En misschien, heel misschien... stoppen we volgend jaar met roken. De poging was er wel dit jaar, maar helaas...
Al met al kunnen we terug kijken op een goed jaar. Het hoeft niet beter... mag best op dezelfde voet verder. We gaan op naar 2011... Ik ben benieuwd!
Langs deze weg wens ik iedereen alvast heel veel gezondheid, geluk en leesplezier toe in het nieuwe jaar!
maandag 20 december 2010
Nederland tolerant?
Tis maar net hoe je het bekijkt. We tolereren in elk geval geen zinloos geweld. Dan gaan we massaal 2 minuten stil zijn en in stille tochten lopen... Dus intolerant...
We zeggen wel dat we tolerant zijn. Verdraagzaam. Maar helaas geldt dat niet meer voor de gehele bevolking. Tuurlijk... vroeger hadden we ook uitzonderingen op de regel, maar de intolerante groep wordt steeds groter...
Even terug. Een jaartje of 26. Ik zit in de zesde klas (voor de jeugdigen onder ons: Groep 8) van de lagere school. Al vanaf dat jaar hebben we het bij Geschiedenis steevast over de Tweede Wereldoorlog. En dat vanaf dat jaar nog acht jaar lang tot en met VWO-6. Het begint op de lagere school met voornamelijk de bezetting, de jodenvervolging en de bevrijding. We leren hier de les uit dat dit nooit meer mag voorkomen en dat we verdraagzaam moeten zijn naar iedereen om ons heen. Maakt niet uit welke huidskleur, geloof of geaardheid.
De jaren op het voortgezet onderwijs gaan meer over de politieke en strategische geschiedenis, maar ik ben blij dat bij mij in elk geval de lessen van de zesde klas zijn blijven hangen.
Anno 2010 hoor ik in een aankondiging van mijn favoriete TV-programma dat Frits Bolkestein gezegd zou hebben dat de Joden maar uit Nederland moesten vertrekken.... Ik denk: Wat?? Welke Nederlandse imbeciel, die waarschijnlijk vroeger ook het een en ander heeft meegekregen op school en waarschijnlijk van nog dichterbij de oorlog heeft meegemaakt, durft dit uit te spreken??
Maar hij bedoelde het anders. Met de islamisering van Nederland is het voor Joden verstandig om uit voorzorg uit Nederland te vertrekken. En ik denk dat hij gelijk heeft. De dag daarvoor zag ik een interview met een rabbijn. De man heeft 10 kinderen, waarvan er 5 na hun studie al naar Israël zijn vertrokken. Alleen maar omdat het hier niet meer leefbaar is voor hen. De Rabbijn wordt dagelijks op straat nageroepen en uitgescholden. De twee "groepen" stroken niet met elkaar. Joden en Moslims... Maar je bent in een tolerant land. Tolereer elkaar dan ook!
Dus ook hier... intolerant.
En ik denk dat het inderdaad de groep is die wij tolerante Nederlanders naar Nederland hebben gehaald die van het begrip tolerantie nog nooit gehoord hebben.
Ik ben een tolerant mens. Zoals ik het geleerd heb. Accepteer elkaar, no matter what. Maar dit tolereer ik niet....
We zeggen wel dat we tolerant zijn. Verdraagzaam. Maar helaas geldt dat niet meer voor de gehele bevolking. Tuurlijk... vroeger hadden we ook uitzonderingen op de regel, maar de intolerante groep wordt steeds groter...
Even terug. Een jaartje of 26. Ik zit in de zesde klas (voor de jeugdigen onder ons: Groep 8) van de lagere school. Al vanaf dat jaar hebben we het bij Geschiedenis steevast over de Tweede Wereldoorlog. En dat vanaf dat jaar nog acht jaar lang tot en met VWO-6. Het begint op de lagere school met voornamelijk de bezetting, de jodenvervolging en de bevrijding. We leren hier de les uit dat dit nooit meer mag voorkomen en dat we verdraagzaam moeten zijn naar iedereen om ons heen. Maakt niet uit welke huidskleur, geloof of geaardheid.
De jaren op het voortgezet onderwijs gaan meer over de politieke en strategische geschiedenis, maar ik ben blij dat bij mij in elk geval de lessen van de zesde klas zijn blijven hangen.
Anno 2010 hoor ik in een aankondiging van mijn favoriete TV-programma dat Frits Bolkestein gezegd zou hebben dat de Joden maar uit Nederland moesten vertrekken.... Ik denk: Wat?? Welke Nederlandse imbeciel, die waarschijnlijk vroeger ook het een en ander heeft meegekregen op school en waarschijnlijk van nog dichterbij de oorlog heeft meegemaakt, durft dit uit te spreken??
Maar hij bedoelde het anders. Met de islamisering van Nederland is het voor Joden verstandig om uit voorzorg uit Nederland te vertrekken. En ik denk dat hij gelijk heeft. De dag daarvoor zag ik een interview met een rabbijn. De man heeft 10 kinderen, waarvan er 5 na hun studie al naar Israël zijn vertrokken. Alleen maar omdat het hier niet meer leefbaar is voor hen. De Rabbijn wordt dagelijks op straat nageroepen en uitgescholden. De twee "groepen" stroken niet met elkaar. Joden en Moslims... Maar je bent in een tolerant land. Tolereer elkaar dan ook!
Dus ook hier... intolerant.
En ik denk dat het inderdaad de groep is die wij tolerante Nederlanders naar Nederland hebben gehaald die van het begrip tolerantie nog nooit gehoord hebben.
Ik ben een tolerant mens. Zoals ik het geleerd heb. Accepteer elkaar, no matter what. Maar dit tolereer ik niet....
vrijdag 17 december 2010
force of nature
Het is nog steeds een witte winter. We kunnen er niet omheen. Maar vandaag was het wel heel erg, heel de randstad stond/staat vast. Treinen rijden niet meer.
Vandaag moest ik om 8 uur beginnen. Ik had besloten om te gaan lopen, normaal is het ongeveer een kwartier tot 20 minuten lopen. Ik om 5 over half 8 weg. Ik halverwege toch maar me werk gebeld, onderweg maar misschien iets te laat. Precies om 8 uur kwam ik binnen, jas uit en deur open.
Het was best een drukke dag. Om half 3 belt een collega. Ze zou haar zus ophalen van Schiphol maar ze stond in Weesp, de trein naar Amsterdam is propvol en ze wist niet hoe en wanneer ze verder kon. Haar zus was ondertussen ook al gestrand want er landden geen vliegtuigen meer. Deze collega moet morgen werken, maar ze weet niet hoe ze verder moet en of ze wel weer optijd thuis is.
Om kwart over 3 bel ik haar weer. Je bent vrij. Doe maar rustig aan. Dit is de force of Nature. Ze vond het al erg, omdat ik morgen vrij ben. Ze werkte voor mij.
Ik vragen waar ze zat, Amsterdam IJmuiden? Nu nog naar Schiphol, daar een hotel geregeld. Moeders was onderweg van Breda, had daar een vergadering, om ook naar Schiphol te gaan. Ze zitten nu net achter een warme chocolademelk in het hotel.
Gelukkig veilig. Morgen weer een dag. Hier kan je niks aan doen.
Alle files die er staan. De pekelwagens en de sneeuwschuivers konden er vandaag niet tegen aan. Het bleef sneeuwen. Toch zie ik het positief in.
Ik ga rustig lopends naar me werk, op me oerlelijke Hawks.
Ik werk en ga naar huis. Lekker bij de warme kachel(hij doet het weer goed),met me e-reader op de bank.
Ik ga niet onnodig de deur uit. Toch zie ik het niet als vervelend. Denk al die leuke dingen, sneeuwpop maken, sneeuwballen gooien, sneeuw engeltjes maken, sleetje rijden, schaatsen en lekker bijkomen van dit gezonde weer met een warme chocolademelk (met voor de volwassen een borrel erin). Ik kan er wel van genieten.
Je kan niks aan the force of nature doen. Je moet er maar het beste van maken.
Alleen hoop ik een ding, dat de wegen weer snel goed te begaan zijn.
Dat iedereen veilig van A naar B kan. Als dat kan, dan mag het van mij nog wel even zo blijven. Heerlijk gezond dit winter weer.
Vandaag moest ik om 8 uur beginnen. Ik had besloten om te gaan lopen, normaal is het ongeveer een kwartier tot 20 minuten lopen. Ik om 5 over half 8 weg. Ik halverwege toch maar me werk gebeld, onderweg maar misschien iets te laat. Precies om 8 uur kwam ik binnen, jas uit en deur open.
Het was best een drukke dag. Om half 3 belt een collega. Ze zou haar zus ophalen van Schiphol maar ze stond in Weesp, de trein naar Amsterdam is propvol en ze wist niet hoe en wanneer ze verder kon. Haar zus was ondertussen ook al gestrand want er landden geen vliegtuigen meer. Deze collega moet morgen werken, maar ze weet niet hoe ze verder moet en of ze wel weer optijd thuis is.
Om kwart over 3 bel ik haar weer. Je bent vrij. Doe maar rustig aan. Dit is de force of Nature. Ze vond het al erg, omdat ik morgen vrij ben. Ze werkte voor mij.
Ik vragen waar ze zat, Amsterdam IJmuiden? Nu nog naar Schiphol, daar een hotel geregeld. Moeders was onderweg van Breda, had daar een vergadering, om ook naar Schiphol te gaan. Ze zitten nu net achter een warme chocolademelk in het hotel.
Gelukkig veilig. Morgen weer een dag. Hier kan je niks aan doen.
Alle files die er staan. De pekelwagens en de sneeuwschuivers konden er vandaag niet tegen aan. Het bleef sneeuwen. Toch zie ik het positief in.
Ik ga rustig lopends naar me werk, op me oerlelijke Hawks.
Ik werk en ga naar huis. Lekker bij de warme kachel(hij doet het weer goed),met me e-reader op de bank.
Ik ga niet onnodig de deur uit. Toch zie ik het niet als vervelend. Denk al die leuke dingen, sneeuwpop maken, sneeuwballen gooien, sneeuw engeltjes maken, sleetje rijden, schaatsen en lekker bijkomen van dit gezonde weer met een warme chocolademelk (met voor de volwassen een borrel erin). Ik kan er wel van genieten.
Je kan niks aan the force of nature doen. Je moet er maar het beste van maken.
Alleen hoop ik een ding, dat de wegen weer snel goed te begaan zijn.
Dat iedereen veilig van A naar B kan. Als dat kan, dan mag het van mij nog wel even zo blijven. Heerlijk gezond dit winter weer.
donderdag 9 december 2010
DTP-er overstag
Ik ben een DTP-er. Ik draag bij aan de totstandkoming van drukwerk wat je kunt bekijken en lezen. Ik hou van tijdschriften, boeken en alles wat gedrukt moet worden en wat je in je handen moet houden om te lezen. Altijd even bij de tijdschriften kijken in de winkel en gisteren had ik geluk (want dacht dat alles al was uitverkocht): Ik ging naar huis met Help van Youp van het Hek.
Laatst thuis een discussie gehad over een E-reader. Een elektronisch boek zeg maar. Ik zei nog van: "Das niets voor mij, ik moet een boek of wat dan ook in mijn handen hebben." Had nog getwijfeld voor geld voor mijn verjaardag om zo'n ding aan te schaffen, maar nee... toch niets voor mij???
Tot ik mij er toch eens in ging verdiepen. Duizenden titels zijn inmiddels te bestellen/downloaden en ik begon het toch wel interessant te vinden. Inmiddels ben ik overstag. Natuurlijk moet ik dan het mooiste en beste. Inclusief een MP3-speler, zodat je onder het lezen ook nog van en muziekje kunt genieten... En ik zie nu naast het lezen voor het slapen gaan ook perspectieven voor het wachten in het ziekenhuis en zo...
Nu heb ik hem dus in huis. Ik had hem kunnen vragen voor mijn verjaardag, maar daarvoor issie te duur. Maar er zijn nu wel mogelijkheden voor mijn verlanglijstje. Zoals een etui of een thuislader voor de E-reader, bol.com-cadeaubonnen voor het downloaden van boeken. Gaat helemaal goed komen...
Ik lig vanavond in mijn bed met Claudia de Breij (figuurlijk dan he) - Dingen die fijn zijn - en luister in de tussentijd naar Spirits of Nature...
PS: Ik ga mijn blogs ook opslaan en overzetten naar de E-reader...
Laatst thuis een discussie gehad over een E-reader. Een elektronisch boek zeg maar. Ik zei nog van: "Das niets voor mij, ik moet een boek of wat dan ook in mijn handen hebben." Had nog getwijfeld voor geld voor mijn verjaardag om zo'n ding aan te schaffen, maar nee... toch niets voor mij???
Tot ik mij er toch eens in ging verdiepen. Duizenden titels zijn inmiddels te bestellen/downloaden en ik begon het toch wel interessant te vinden. Inmiddels ben ik overstag. Natuurlijk moet ik dan het mooiste en beste. Inclusief een MP3-speler, zodat je onder het lezen ook nog van en muziekje kunt genieten... En ik zie nu naast het lezen voor het slapen gaan ook perspectieven voor het wachten in het ziekenhuis en zo...
Nu heb ik hem dus in huis. Ik had hem kunnen vragen voor mijn verjaardag, maar daarvoor issie te duur. Maar er zijn nu wel mogelijkheden voor mijn verlanglijstje. Zoals een etui of een thuislader voor de E-reader, bol.com-cadeaubonnen voor het downloaden van boeken. Gaat helemaal goed komen...
Ik lig vanavond in mijn bed met Claudia de Breij (figuurlijk dan he) - Dingen die fijn zijn - en luister in de tussentijd naar Spirits of Nature...
PS: Ik ga mijn blogs ook opslaan en overzetten naar de E-reader...
zondag 5 december 2010
Hawks
Ik heb een goede vriendin, zij is fitter dan fit. Met haar ga ik vaak dagjes, of weekendjes weg via vakantieveilingen. Zo zijn we een keer een weekendje naar Tilburg geweest, het was hartje zomer, een graad of 30. We gingen er een paar leuke dagen van maken. In de hitte eerst naar de Beekse Bergen. Daar zowat te zijn weg gesmolten van de hitte gingen we naar ons hotel in Tilburg. Even lekker op het terras gezeten en afgekoeld met een heerlijk wit biertje. Voor het avondeten gingen we het Centrum in. Na het eten vraagt die fitte vriendin aan de ober hoe we naar ons hotel moesten lopen en hoe lang het is. 20 minuten werd ons verteld, oh dat was te doen, lekker uit buiken doormiddel van lopen. Ik zal het hele verhaal besparen maar de wandeling van 20 minuten werd anderhalf uur.
Die dag besloot ik om van die oerlelijke bergschoenen te kopen. Mensen die de Nijmeegse Vierdaagse lopen, lopen ook vaak op die oerlelijke schoenen. Dus een maand of 2 geleden heb ik me oerlelijke Hawks gekocht. Ook handig voor op het werk en je hebt er een goede houding in.
Nog geen maand geleden heb ik me zussen die oerlelijke schoenen aan gesmeerd. Goed lopen is belangrijk.
Ik heb echt een schoenen tic, ik kocht bijna elke maand wel nieuwe schoenen. Moet eerlijk zeggen, de oerlelijke Hawks zijn de laatste paar geweest. Ik mag dus graag elke dag andere schoenen aantrekken, soms wel 2 of 3 paar per dag. Geweldig. Ik heb echt een kast vol schoenen.
Het is nu winter in Veendam. Met dit weer ga ik dus op de fiets naar het werk. Sommige stukken moet ik lopen. Ik loop vanaf donderdag al op me Hawks. Vrijdag gingen we lopen naar huis, samen met een collega, gezellig. Zaterdag sneeuwde het, dus dat werd ook lopen. Vandaag dooide het lekker in Veendam, ik op de fiets naar me zus, want Sinterklaas zou daar 's avonds langs komen. Om half 9 ging ik richting huis, het vroor alweer lekker, dus ik dacht, dat wordt lopen, sommige stukken werd dat het ook. Ik ben nog nooit zo blij geweest met zulke oerlelijke Hawks. Dag in en dag uit stap ik in deze schoenen. Ik krijg geen koude voeten en heb een geweldige grip. Ik heb net besloten om nog maar een paar van die schoenen te kopen, kan ik een beetje afwisselen. Het is toch al zo lang geleden dat ik schoenen heb gekocht. Ik mag weer een paar uitzoeken. Dan ben ik goed voorbereid als het net zo'n heftige winter wordt als vorig jaar. Ik kan dan alleen maar de voordelen zien van dit weer. Gezellig toch. Als je maar veilig van A naar B kan.
Die dag besloot ik om van die oerlelijke bergschoenen te kopen. Mensen die de Nijmeegse Vierdaagse lopen, lopen ook vaak op die oerlelijke schoenen. Dus een maand of 2 geleden heb ik me oerlelijke Hawks gekocht. Ook handig voor op het werk en je hebt er een goede houding in.
Nog geen maand geleden heb ik me zussen die oerlelijke schoenen aan gesmeerd. Goed lopen is belangrijk.
Ik heb echt een schoenen tic, ik kocht bijna elke maand wel nieuwe schoenen. Moet eerlijk zeggen, de oerlelijke Hawks zijn de laatste paar geweest. Ik mag dus graag elke dag andere schoenen aantrekken, soms wel 2 of 3 paar per dag. Geweldig. Ik heb echt een kast vol schoenen.
Het is nu winter in Veendam. Met dit weer ga ik dus op de fiets naar het werk. Sommige stukken moet ik lopen. Ik loop vanaf donderdag al op me Hawks. Vrijdag gingen we lopen naar huis, samen met een collega, gezellig. Zaterdag sneeuwde het, dus dat werd ook lopen. Vandaag dooide het lekker in Veendam, ik op de fiets naar me zus, want Sinterklaas zou daar 's avonds langs komen. Om half 9 ging ik richting huis, het vroor alweer lekker, dus ik dacht, dat wordt lopen, sommige stukken werd dat het ook. Ik ben nog nooit zo blij geweest met zulke oerlelijke Hawks. Dag in en dag uit stap ik in deze schoenen. Ik krijg geen koude voeten en heb een geweldige grip. Ik heb net besloten om nog maar een paar van die schoenen te kopen, kan ik een beetje afwisselen. Het is toch al zo lang geleden dat ik schoenen heb gekocht. Ik mag weer een paar uitzoeken. Dan ben ik goed voorbereid als het net zo'n heftige winter wordt als vorig jaar. Ik kan dan alleen maar de voordelen zien van dit weer. Gezellig toch. Als je maar veilig van A naar B kan.
vrijdag 3 december 2010
't Is ook nooit goed...
Het sneeuwt in Nederland. Op de ene plek wat meer dan op de andere, maar er is sneeuw. Hier valt het mee. De wegen zijn goed begaanbaar en met een beetje goede wil (ramen en auto goed schoon, beetje aanpassen aan de snelheid) is het allemaal best wel goed te doen. We hoeven dus niet te klagen, want het valt allemaal wel mee. Vergelijk het maar eens met de winter van 1978/1979...
Maar 't is nooit goed... Sneeuwt het dan is het niet goed, vallen de mussen dood van het dak van de hitte, is het ook niet goed. Maar net als mijn vorige blog... We kunnen er nou eenmaal niets aan doen. Beleef het nou maar gewoon en geniet er nou eens van! En als je dat zelf niet kan, kijk dan eens om je heen. Bijvoorbeeld kinderen die zich uitleven en schijnbaar van het woord kou nog nooit gehoord hebben. Waren we allemaal nog maar kind. Dan hadden we nergens last van en genoten we volop!
Maar 't is nooit goed... Sneeuwt het dan is het niet goed, vallen de mussen dood van het dak van de hitte, is het ook niet goed. Maar net als mijn vorige blog... We kunnen er nou eenmaal niets aan doen. Beleef het nou maar gewoon en geniet er nou eens van! En als je dat zelf niet kan, kijk dan eens om je heen. Bijvoorbeeld kinderen die zich uitleven en schijnbaar van het woord kou nog nooit gehoord hebben. Waren we allemaal nog maar kind. Dan hadden we nergens last van en genoten we volop!
woensdag 1 december 2010
Geestelijk en Lichamelijk gestel
Een week geleden schreef ik dat ik een dejavu had. Ik had last van me rug. Nu een week later is het nog steeds niet goed. Gisteren toch maar eens naar een fysio gegaan. Het valt mij op dat ik op werkdagen meer last heb dan op vrije dagen. Had gisteren bijna de fysio afgezegd. Toch maar gegaan en wat blijkt, me bekken staan niet helemaal zoals het hoort.
Ik ben van mening dat het lichamelijke gestel in verbinding staat met je geestelijke gestel. Als je je geestelijk niet goed voelt, gaat dat naar je zwakste plek van je lichaam. Bij mij me rug.
Het is de tijd van het jaar. Stress. De feestdagen komen eraan. Met deze dagen krijg ik dus last van me rug. Ik heb het gevoel dat alles op mij af komt. Ik moet zoveel. Ik doe de borrelshop (slijterij), de balie en de TNT post heb ik erbij. Ik moet in de slijterij bestellen, ik moet de tabak sorteren en bij vullen, ik moet post verwerken, pakketjes aannemen, pakketjes uitreiken en dan alle kerstzegels. Het is gewoon druk. Het nadeel is, dat ik wil dat een klant tevreden de deur uitgaat. Pakketjes naar Chili of naar Canada, ik regel het. Ik heb me goed ingelezen, ondanks ik soms ook een boekje erbij pak. Co weet het wel. Tabak, ik rook niet, maar ik weet wel het verschil tussen het ene en het andere. Dan moeten we ook nog tabak sorteren, kassa heeft niet alles, dat moet in andere kratjes dan in de kratten van de balie. Co is de beste daarin, dus ik moet het doen. Bestellen van de TNT en borrelshop komt er ook nog bij kijken. Niet te vergeten, alles te vullen en ook nog de reclames maken. Reclames maken houdt in, bedenken wat je in de folder wilt hebben, dit uitwerken, doorsturen naar de streekkrant, prijzen veranderen in de computer en reclamekaartjes voor het schap maken.
Vaak staan de reclames van de supermarkt niet goed in de kassa, de caissière zegt dan tegen de klant, loopt u maar even naar de balie, zij lossen het wel op. Ook dat komt er bij en het is wat reclames wat niet klopt, van die meiden snap ik het ook weer, zij hebben dan doorstroming.
Nu is het heel druk met klanten, het “grote” postkantoor is nu gesloten, alles komt nu bij TNT servicepunten terecht. Wij hebben zo’n punt dus. Veel mensen komen bij ons, vooral voor pakketten.
Naar het buitenland voor kerst, dat gaat nu weg. Maandag kwamen klanten met 5 pakketten tegelijk naar de balie. Kerstzegels worden nu ook gekocht. Ik wist maandag niet waar ik het eerste moest zijn en dat met me zere rug. Gelukkig was Nadia (hoofdcaissière) er die me bijna de hele middag heeft geholpen.
Mijn baas wil zo min mogelijk uren gebruiken. Ik snap dit. Het is alleen jammer dat het op de verkeerde afdelingen is. Ik kan nu echt niet meer alleen staan. De hoofdcaissières helpen prima mee. Toppers zijn het. Het nadeel is dat hun werk blijft liggen. Ik heb het gevoel dat ik 200% geef, terwijl 100 een normale taks is. Om me heen zie ik mensen die gewoon één tempo houden. Niet even de turbo erop, nee dan word je moe. Ik heb geleerd dat je op je werk komt om te werken, dat je voldaan naar huis gaat. Maar ik ben een van de weinige die dit zo nog ziet.
Het word en is een frustratie. Ik snap het best van me baas, maar aan de andere kant, hij ziet niet hoe ik er nu onder ben. Hij belt gewoon intern, ziet niet dat ik met me handen in me haar daar sta om alles onder controle te houden en vraagt in mijn ogen iets onbelangrijks. Het is ook jammer om te horen, dat als ik een keer me werk wel op orde heb, even geen klanten heb, dat er gelijk gezegd wordt, kijk daar kunnen ook nog uren weg, ze staan toch alleen maar te kletsen. Ik baal er echt van en het is niet netjes om het te zeggen, maar ik maak van me hart geen moordkuil, hij mag weten hoe ik er over denk.
Ik snap de situatie van me baas echt wel, het is jammer dat hij de mijne niet snapt.
Ik ben van mening dat het lichamelijke gestel in verbinding staat met je geestelijke gestel. Als je je geestelijk niet goed voelt, gaat dat naar je zwakste plek van je lichaam. Bij mij me rug.
Het is de tijd van het jaar. Stress. De feestdagen komen eraan. Met deze dagen krijg ik dus last van me rug. Ik heb het gevoel dat alles op mij af komt. Ik moet zoveel. Ik doe de borrelshop (slijterij), de balie en de TNT post heb ik erbij. Ik moet in de slijterij bestellen, ik moet de tabak sorteren en bij vullen, ik moet post verwerken, pakketjes aannemen, pakketjes uitreiken en dan alle kerstzegels. Het is gewoon druk. Het nadeel is, dat ik wil dat een klant tevreden de deur uitgaat. Pakketjes naar Chili of naar Canada, ik regel het. Ik heb me goed ingelezen, ondanks ik soms ook een boekje erbij pak. Co weet het wel. Tabak, ik rook niet, maar ik weet wel het verschil tussen het ene en het andere. Dan moeten we ook nog tabak sorteren, kassa heeft niet alles, dat moet in andere kratjes dan in de kratten van de balie. Co is de beste daarin, dus ik moet het doen. Bestellen van de TNT en borrelshop komt er ook nog bij kijken. Niet te vergeten, alles te vullen en ook nog de reclames maken. Reclames maken houdt in, bedenken wat je in de folder wilt hebben, dit uitwerken, doorsturen naar de streekkrant, prijzen veranderen in de computer en reclamekaartjes voor het schap maken.
Vaak staan de reclames van de supermarkt niet goed in de kassa, de caissière zegt dan tegen de klant, loopt u maar even naar de balie, zij lossen het wel op. Ook dat komt er bij en het is wat reclames wat niet klopt, van die meiden snap ik het ook weer, zij hebben dan doorstroming.
Nu is het heel druk met klanten, het “grote” postkantoor is nu gesloten, alles komt nu bij TNT servicepunten terecht. Wij hebben zo’n punt dus. Veel mensen komen bij ons, vooral voor pakketten.
Naar het buitenland voor kerst, dat gaat nu weg. Maandag kwamen klanten met 5 pakketten tegelijk naar de balie. Kerstzegels worden nu ook gekocht. Ik wist maandag niet waar ik het eerste moest zijn en dat met me zere rug. Gelukkig was Nadia (hoofdcaissière) er die me bijna de hele middag heeft geholpen.
Mijn baas wil zo min mogelijk uren gebruiken. Ik snap dit. Het is alleen jammer dat het op de verkeerde afdelingen is. Ik kan nu echt niet meer alleen staan. De hoofdcaissières helpen prima mee. Toppers zijn het. Het nadeel is dat hun werk blijft liggen. Ik heb het gevoel dat ik 200% geef, terwijl 100 een normale taks is. Om me heen zie ik mensen die gewoon één tempo houden. Niet even de turbo erop, nee dan word je moe. Ik heb geleerd dat je op je werk komt om te werken, dat je voldaan naar huis gaat. Maar ik ben een van de weinige die dit zo nog ziet.
Het word en is een frustratie. Ik snap het best van me baas, maar aan de andere kant, hij ziet niet hoe ik er nu onder ben. Hij belt gewoon intern, ziet niet dat ik met me handen in me haar daar sta om alles onder controle te houden en vraagt in mijn ogen iets onbelangrijks. Het is ook jammer om te horen, dat als ik een keer me werk wel op orde heb, even geen klanten heb, dat er gelijk gezegd wordt, kijk daar kunnen ook nog uren weg, ze staan toch alleen maar te kletsen. Ik baal er echt van en het is niet netjes om het te zeggen, maar ik maak van me hart geen moordkuil, hij mag weten hoe ik er over denk.
Ik snap de situatie van me baas echt wel, het is jammer dat hij de mijne niet snapt.
Ik heb ook altijd Pech
Ik weet niet hoe ik het doe. Ik voel me net B100 van Bassie en Adriaan. Hij had ook altijd pech.
Heb ik net over al het pech in me tuin geschreven, komt er weer een verhaaltje aan.
In de maand december moet ik altijd me meterstanden doorgeven. Een jaar of twee jaar moest ik bij betalen met me essent rekening, hoe kon dat, vroeg ik me af, ik verbruikte alleen meer dan me ouders samen. Maar goed, bij te betalen en niet meer over zeuren. Liet ik het uitzoekenen het kwam op niks uit, ware alle kosten voor mij.
Dat was een heleboel dus ik heb dit niet gedaan.
Op een hete zomer dag sta ik uit me raam te kijken en wat voel ik, de kachel is gloeiend heet. Beetje raar, maar goed de energiewacht gebeld en er kwam een monteur, die heeft de boel gemaakt. Wel raar hoor, het is 30 graden buiten en mijn kachel brand. Dat ik dus zo'n hoge rekening krijg kon daar aan liggen.
Dit jaar krijg ik vast geld terug. Vanmorgen, ik lig in bed, wekkertje gaat, doe de televisie aan, want mijn dag begint met Jan de Hoop, ontbijtnieuws. Gevoels temperatuur was wel min 16. Ik dacht, heb wel een koude neus, maar me raam staat altijd open dus ik dacht het tocht in huis, raam maar dicht gedaan. Nog niks door. Ik ga me bed uit, doe de douche aan en normaal voel je of het heet is, als het te heet is, trek je je hand er onder vandaan. Ik had dit ook, maar dan van de kou. Energiewacht gebeld, is de ketel leeg? Waterstand moet daar tussen staan, ik let daar altijd goed op, dus ik wist dat het daar niet aan lag. Ik moest maar even de kachel resetten, ik gedaan, gewacht, en het werk gebeld, ik kom eraan, maar ik zit even met de ketel, er is veel ziekte, dus ze waren al wel blij dat ik kwam. Ik weer de kraan aan, weer koud. Dus weer de energiewacht gebeld, ik uitgelegd, heb net ook al gebeld, bla bla bla. Oh de monteur komt vanmiddag wel even langs tussen 1 en 5. Ik nog gevraagd of hij even kon bellen wanneer want ik zit met me werk, nee dat kon niet. Dus ik geregeld op het werk dat ik om 1 uur thuis kon zijn. Ik was echt 12.57 binnen, ligt er een briefje in de bus, u monteur is geweest maar u was niet thuis.
Ik was hels, ik gelijk bellen, keuze gemaakt er zijn 12 wachtenden voor u. Gosternokke denk ik dan, maar ik blijf boos hangen, ik krijg er een vriendelijke dame voor en zegt, ze komen altijd tussen half 12 en 5, ik zei, dat hebben ze echt niet gezegd, want ik heb er speciaal vrij voor gevraagd. Ook nog uitgelegd, de monteur moet de straat uit zijn gereden toen ik thuis kwam, want ik was echt voor 1 uur thuis. De vriendelijke dame, ze kon er ook niks aan doen, dus heb me woede weggestopt, kwam weer aan de lijn en zei, mevrouw de Vos, de monteur komt vandaag nog, maar het kan wel de avond monteur zijn. Dat maakt mij niet uit, wat een drama is dit, zit dus nu al 2 uur in de ijskou, me haardje kan het niet aan, hoelang moet ik zo blijven zitten. Ik ga zo dus maar even de elektrische deken halen, weet niet meer hoe ik warm moet blijven. Me handen zijn koud van het typen.
Voel me bijna een zwerver, zou niet graag met hun willen ruilen.
Mensen die klagen over dat het koud is en wel lekker bij de verwarming kunnen zitten, denk dan even aan mij, voor mij maakt het nu niet uit, buiten of binnen.
Heb ik net over al het pech in me tuin geschreven, komt er weer een verhaaltje aan.
In de maand december moet ik altijd me meterstanden doorgeven. Een jaar of twee jaar moest ik bij betalen met me essent rekening, hoe kon dat, vroeg ik me af, ik verbruikte alleen meer dan me ouders samen. Maar goed, bij te betalen en niet meer over zeuren. Liet ik het uitzoekenen het kwam op niks uit, ware alle kosten voor mij.
Dat was een heleboel dus ik heb dit niet gedaan.
Op een hete zomer dag sta ik uit me raam te kijken en wat voel ik, de kachel is gloeiend heet. Beetje raar, maar goed de energiewacht gebeld en er kwam een monteur, die heeft de boel gemaakt. Wel raar hoor, het is 30 graden buiten en mijn kachel brand. Dat ik dus zo'n hoge rekening krijg kon daar aan liggen.
Dit jaar krijg ik vast geld terug. Vanmorgen, ik lig in bed, wekkertje gaat, doe de televisie aan, want mijn dag begint met Jan de Hoop, ontbijtnieuws. Gevoels temperatuur was wel min 16. Ik dacht, heb wel een koude neus, maar me raam staat altijd open dus ik dacht het tocht in huis, raam maar dicht gedaan. Nog niks door. Ik ga me bed uit, doe de douche aan en normaal voel je of het heet is, als het te heet is, trek je je hand er onder vandaan. Ik had dit ook, maar dan van de kou. Energiewacht gebeld, is de ketel leeg? Waterstand moet daar tussen staan, ik let daar altijd goed op, dus ik wist dat het daar niet aan lag. Ik moest maar even de kachel resetten, ik gedaan, gewacht, en het werk gebeld, ik kom eraan, maar ik zit even met de ketel, er is veel ziekte, dus ze waren al wel blij dat ik kwam. Ik weer de kraan aan, weer koud. Dus weer de energiewacht gebeld, ik uitgelegd, heb net ook al gebeld, bla bla bla. Oh de monteur komt vanmiddag wel even langs tussen 1 en 5. Ik nog gevraagd of hij even kon bellen wanneer want ik zit met me werk, nee dat kon niet. Dus ik geregeld op het werk dat ik om 1 uur thuis kon zijn. Ik was echt 12.57 binnen, ligt er een briefje in de bus, u monteur is geweest maar u was niet thuis.
Ik was hels, ik gelijk bellen, keuze gemaakt er zijn 12 wachtenden voor u. Gosternokke denk ik dan, maar ik blijf boos hangen, ik krijg er een vriendelijke dame voor en zegt, ze komen altijd tussen half 12 en 5, ik zei, dat hebben ze echt niet gezegd, want ik heb er speciaal vrij voor gevraagd. Ook nog uitgelegd, de monteur moet de straat uit zijn gereden toen ik thuis kwam, want ik was echt voor 1 uur thuis. De vriendelijke dame, ze kon er ook niks aan doen, dus heb me woede weggestopt, kwam weer aan de lijn en zei, mevrouw de Vos, de monteur komt vandaag nog, maar het kan wel de avond monteur zijn. Dat maakt mij niet uit, wat een drama is dit, zit dus nu al 2 uur in de ijskou, me haardje kan het niet aan, hoelang moet ik zo blijven zitten. Ik ga zo dus maar even de elektrische deken halen, weet niet meer hoe ik warm moet blijven. Me handen zijn koud van het typen.
Voel me bijna een zwerver, zou niet graag met hun willen ruilen.
Mensen die klagen over dat het koud is en wel lekker bij de verwarming kunnen zitten, denk dan even aan mij, voor mij maakt het nu niet uit, buiten of binnen.
dinsdag 30 november 2010
Je kúnt er niets aan doen...
We hebben er hier in het Noorden weer niets van meegekregen, maar het complete land schijnt ontregeld te zijn omdat het koud is en er wel twee cm sneeuw is gevallen. Wereldnieuws!
Dan staat er een verslaggever van het nieuws ergens langs de A12 of zo en dan vraagt de presentator? "Hoe waren de mensen er onder met al die files en zo? Irritaties?"
Verslaggever: "Men onderging het wel gewoon."
Ja wat wou je anders????
CENTRALE VERWARMING ONDER HET ASFALT???
Sorry hoor... maar er zijn dingen waar we gewoon echt niets aan kunnen doen. Die moet je over je heen laten komen, uitzitten, beleven, ervaren, accepteren...
Dan staat er een verslaggever van het nieuws ergens langs de A12 of zo en dan vraagt de presentator? "Hoe waren de mensen er onder met al die files en zo? Irritaties?"
Verslaggever: "Men onderging het wel gewoon."
Ja wat wou je anders????
CENTRALE VERWARMING ONDER HET ASFALT???
Sorry hoor... maar er zijn dingen waar we gewoon echt niets aan kunnen doen. Die moet je over je heen laten komen, uitzitten, beleven, ervaren, accepteren...
donderdag 25 november 2010
dejavu
van de week had ik last van een dejavu moment. Ik heb vorige week nieuwe meubels en een nieuw bed gekocht. Dat bed moest natuurlijk even inelkaar. Me zwager heeft even geholpen, die heeft engelengeduld. Zondags kreeg ik visite, die even naar me meubels kwamen kijken, dus de nachtkastjes heb ik nog even "snel" inelkaar gezet. Na anderhalf uur zondagochtend op de grond te hebben gezeten stonden de kastjes. Ik stond ook, maar dan als Quasimodo, de gebochelde klokkenluider van de Notre Dame.
Vorig jaar was het de laatste keer dat ik last van me rug had. Het was net na Sinterklaas. Ik zat al ziek thuis, tot ik hoorde en ik weet niet meer hoe, dat Arenda was overleden. Arenda woonde 3 huizen van mij vandaan. Op het werk konden ze het met elkaar verwerken, ik zat/lag ziek thuis. Onze straat was een kermisattractie geworden, wat normaal een rustige straat is, was nu een gekkenhuis.
Afgelopen zondag stond ik daar als Quasimodo, ik dacht gelijk terug aan vorig jaar.
Vandaag, nog geen half uur geleden open ik Hyves, je ziet daar wie jarig is. Wat zie ik direct, maandag 29 november word Arenda 22 jaar.
Haar hyves bestaat nog steeds, maar ik en iedereen die haar kende zullen nooit vergeten.
Vorig jaar was het de laatste keer dat ik last van me rug had. Het was net na Sinterklaas. Ik zat al ziek thuis, tot ik hoorde en ik weet niet meer hoe, dat Arenda was overleden. Arenda woonde 3 huizen van mij vandaan. Op het werk konden ze het met elkaar verwerken, ik zat/lag ziek thuis. Onze straat was een kermisattractie geworden, wat normaal een rustige straat is, was nu een gekkenhuis.
Afgelopen zondag stond ik daar als Quasimodo, ik dacht gelijk terug aan vorig jaar.
Vandaag, nog geen half uur geleden open ik Hyves, je ziet daar wie jarig is. Wat zie ik direct, maandag 29 november word Arenda 22 jaar.
Haar hyves bestaat nog steeds, maar ik en iedereen die haar kende zullen nooit vergeten.
woensdag 24 november 2010
Niet chronisch genoeg
Ben je chronisch ziek, dan betekent dat (kort door de bocht) dat je daar voor de rest van je leven aan vast zit. Vaak een leven met diverse medicijnen, hulpmiddelen en extra kosten...
(Bijna) iedereen weet, dat ik chronisch ziek ben. Dagelijks medicijnen slikken, 3 à 4 keer per jaar voor controle naar het ziekenhuis, maandelijks naar de pedicure. Noem het allemaal maar op...
Heel cru gezegd: Neem ik mijn medicijnen niet, dan ga ik dood. Klinkt hard, maar dat is de waarheid. Ik ben dus dagelijks, voor de rest van mijn leven, afhankelijk van medicijnen en dus: Chronisch Ziek
Begrijp me niet verkeerd. Ik hoef geen medelijden. Het is nu eenmaal zo. Al een jaartje of negen en ik kan er goed mee leven. Ik kan minder goed leven met instanties die mij niet als chronisch zieke zien...
Begin deze maand kregen alle chronisch zieken en gehandicapten een toeslag. Had je 16 november nog geen beschikking in huis, dan kon je even bellen. Ik zal niet verder in details treden omtrent de wet, maar hij heet dus Wet Toeslag Chronisch zieken en Gehandicapten. Ik ben chronisch ziek, niets gehoord. Dus ik bellen...
Een vriendelijke jonge man aan de telefoon meldt mij, dat we eerst een test gaan doen. Ik moet aangeven of ik fysiotherapie heb gehad in 2009, welke medicijnen ik slik enzovoorts. Van al mijn medicijnen (een stuk of zeven) komt er maar eentje voor op zijn lijstje. Niet genoeg om in aanmerking te komen voor de WTCG. Ik ben volgens de CAK dus geen chronisch zieke. Ik hoop dat ik bij mijn volgende bezoek aan de internist misschien een ander pilletje kan krijgen.... Je bent pas chronisch ziek als je het pilletje op de lijst van het CAK slikt...
(Bijna) iedereen weet, dat ik chronisch ziek ben. Dagelijks medicijnen slikken, 3 à 4 keer per jaar voor controle naar het ziekenhuis, maandelijks naar de pedicure. Noem het allemaal maar op...
Heel cru gezegd: Neem ik mijn medicijnen niet, dan ga ik dood. Klinkt hard, maar dat is de waarheid. Ik ben dus dagelijks, voor de rest van mijn leven, afhankelijk van medicijnen en dus: Chronisch Ziek
Begrijp me niet verkeerd. Ik hoef geen medelijden. Het is nu eenmaal zo. Al een jaartje of negen en ik kan er goed mee leven. Ik kan minder goed leven met instanties die mij niet als chronisch zieke zien...
Begin deze maand kregen alle chronisch zieken en gehandicapten een toeslag. Had je 16 november nog geen beschikking in huis, dan kon je even bellen. Ik zal niet verder in details treden omtrent de wet, maar hij heet dus Wet Toeslag Chronisch zieken en Gehandicapten. Ik ben chronisch ziek, niets gehoord. Dus ik bellen...
Een vriendelijke jonge man aan de telefoon meldt mij, dat we eerst een test gaan doen. Ik moet aangeven of ik fysiotherapie heb gehad in 2009, welke medicijnen ik slik enzovoorts. Van al mijn medicijnen (een stuk of zeven) komt er maar eentje voor op zijn lijstje. Niet genoeg om in aanmerking te komen voor de WTCG. Ik ben volgens de CAK dus geen chronisch zieke. Ik hoop dat ik bij mijn volgende bezoek aan de internist misschien een ander pilletje kan krijgen.... Je bent pas chronisch ziek als je het pilletje op de lijst van het CAK slikt...
maandag 22 november 2010
Pindamannetje en vogels schieten
Moeders maakt pindamannetjes. Voer voor de vogels in de vorm van een mannetje. Erg leuk! En ze doen het ook nog. Van het weekend hebben we er eentje opgehangen en bijna direct hadden we "beet". Er werd op bepaalde momenten door vier koolmeesjes tegelijk gebruik van gemaakt. Dus... cameratijd! En dat is dus nog niet zo eenvoudig. Want de koolmeesjes vliegen wel heel stoer naar de versnaperingen, maar zodra ze maar iets horen, zijn ze weer gevlogen.
Dus vanuit huis, met het raam open vogels schieten. Wachten en wachten en in deze tijd van het jaar is een open raam ook niet echt bevorderlijk voor de energierekening. Na een tijdje de hoop maar weer opgegeven. Raam dicht en hopen dat het de volgende dag wel lukt.
De volgende dag dus weer gewapend met de camera, maar nu achter glas. Nadeel daarvan is dat er een beetje een waas over de foto's komt en ze niet echt scherp zijn, maar met een beetje bewerking komen we er wel!
Tot nu toe heb ik één foto van een koolmeesje op het pindamannetje. En heel veel van de vogels op andere versnaperingen. Ik hoop nog meer foto's te kunnen maken van de koolmeesjes op het pindamannetje. Wie weet heb ik vandaag meer geluk...
zondag 21 november 2010
Mijn tuinen
Toen ik bijna 5 jaar geleden dit huis kocht vond ik direct al dat me huis 2 nadelen had. Een voor en een achtertuin. Je wilt het ook niet geloven, ik heb dus ook echt pech met me tuinen.
Januari 2006 kreeg ik de sleutel van me huis, ik had al gezien dat ik een vijver had in de voortuin. Ik woon vlak bij een school en moest er niet aan denken dat ik een keer thuis zou komen en er zou een kind in liggen. In februari, het was heel koud, het water ook, hebben we die vijver eruit gehaald. Wat bleek, er zaten nog levende vissen in, de buren wisten wel iemand die ze wilde hebben. Dus mee gegeven, de vijver was 90 cm diep, welke malloot zet dat in zijn voortuin niet afgeschermd.
Vijver was eruit, pak van me hart. De tuin vond ik verder niet zo belangrijk, binnenin moest eerst klaar.
Aan het einde van 2006 had ik weer genoeg gespaard om de voortuin aan te pakken, me ouders kenden wel een stratenmaker. Hem gebeld, afspraak gemaakt, hij zou eind november op een zaterdag me straatje leggen, was in een dagje wel klaar, we moesten er wel voor zorgen dat alles eruit was, zand erin zodat hij het alleen egaal hoefde te maken en te leggen. Zo gezegd zo gedaan.
Op vrijdagavond voordat de stratenmaker kwam leggen stond zijn neef voor de deur. De stratenmaker kon niet komen, want hij was door zijn rug gegaan, maar hij zou bellen. Ik hoorde maar niks, woensdagavond maar eens bellen, geen gehoor, donderdagavond bellen, weer geen gehoor. Ik moeders gebeld, zou jou overdag willen proberen, ik wilde niet te laat bellen omdat ik wist dat hij kinderen had. Vrijdag overdag belt me moeder, is de stratenmaker er ook, want hij zou bij me dochter de straat leggen maar me dochter kan hem niet bereiken. Tegen me moeder werd verteld dat de stratenmaker niet meer leefde, hij had zichzelf van het leven beroofd.
Het was ondertussen december, me overbuurman kent ook wel stratenmakers, dus wat langs laten komen voor offertes, een maakte me gelijk failliet, die was 2 keer zo duur als de eerste stratenmaker, een ander kwam niet opdagen. Via via kwam er een man bij mij aan de deur, hij had gehoord dat ik me straatje gelegd moest hebben. Ik gevraagd wat hij ervoor moest hebben, hij was ietsjes duurder dan de eerste, ondertussen hadden me zwager en ik al iets gedaan, ik liet ze gelijk komen. Op 23 december is me straatje gelegd. De 24ste alle planten er weer in gestopt en hopen dat ze het zouden overleven omdat ze toch een maand buiten de grond hadden gelegen.
Je vraagt je af hoeveel pech een mens met een tuin kan hebben, ik dus.
Vorig jaar begonnen met me achtertuin. Een collega, nu oud collega, haar vriend is stratenmaker, hij wilde wel voor me leggen, geweldig. Op 22 augustus heb ik stenen gekocht, dit was op een zaterdag, ik weet het nog zo goed omdat me tante jarig is op die dag en me ouders waren daar, ik heb hun toen gebeld met de ontwikkelingen. ’s Maandags heeft die jongen al het zand in me tuin gegooid. Dinsdags ging hij met een kameraad leggen. Het grootste gedeelte was gelegd, morgen tussen de schuren, het gedeelte wat gelegd was moest ik alvast betalen, want stel je voor dat ik dat niet zou doen. De dag erna tussen de schuren gelegd, ook dit betaald. De stratenmakers hadden hun geld, maar omdat ik grote stenen heb moesten sommige stenen geslepen worden ofzo, met een grote machine ze doormidden snijden. Dat zou die jongen morgen doen, maar zijn baas had opeens een klus. Werk gaat voor. Ik zag hem alleen niet meer terug. In november komt een kennis langs ziet me tuin, dit kan toch niet zegt hij en op de dag dat Sinterklaas in het land komt gaat hij het met een flex al die stenen doormidden snijden. Hij is de hele dag bezig geweest.
In maart kom ik de stratenmaker tegen die het even zou snijden tegen, ik kom snel langs hoor zegt hij, nou dat hoefde niet meer zei ik tegen hem. Het is al klaar. Ook tegen me (oud)collega verteld wat ik ervan vond, nooit meer wat van gehoord.
In mei begin ik met een prieel, ik had een tuinhuis, maar die was alleen voor me tuinmeubels, waarom die 2 dingen niet combineren, een plek voor je tuinmeubels wat gelijk een gezellig zitje wordt. Zo is me prieel tot stand gekomen. In mei betaal ik de materiaal kosten. In juli heb ik vakantie, wat zou het leuk zijn om er dan in te zitten, helaas niet klaar. Maar ik kan in juli wel helpen met in elkaar zetten, heb immers vakantie. Dit zat er ook niet in. Door omstandigheden werd er niks gedaan, ik heb hier alle begrip voor getoond. September heeft vaak mooie zomerdagen, misschien kan ik er dan wel in zitten, gezellig met vrienden een feestje bouwen met de vuurkorf ernaast. Ook dit ging niet door. Ondertussen is het eind november, ik zie niet meer gebeuren dat me tuin dit jaar afkomt. In de grap zeg ik al het is een 5 jaren plan geworden. Ik ben bang dat me grap nog eens werkelijkheid kan worden. Ik heb altijd alle begrip getoond in de situatie. Ik hoop dat ik nu begrip krijg voor mijn situatie. Dat me grap nu een frustratie wordt.
Januari 2006 kreeg ik de sleutel van me huis, ik had al gezien dat ik een vijver had in de voortuin. Ik woon vlak bij een school en moest er niet aan denken dat ik een keer thuis zou komen en er zou een kind in liggen. In februari, het was heel koud, het water ook, hebben we die vijver eruit gehaald. Wat bleek, er zaten nog levende vissen in, de buren wisten wel iemand die ze wilde hebben. Dus mee gegeven, de vijver was 90 cm diep, welke malloot zet dat in zijn voortuin niet afgeschermd.
Vijver was eruit, pak van me hart. De tuin vond ik verder niet zo belangrijk, binnenin moest eerst klaar.
Aan het einde van 2006 had ik weer genoeg gespaard om de voortuin aan te pakken, me ouders kenden wel een stratenmaker. Hem gebeld, afspraak gemaakt, hij zou eind november op een zaterdag me straatje leggen, was in een dagje wel klaar, we moesten er wel voor zorgen dat alles eruit was, zand erin zodat hij het alleen egaal hoefde te maken en te leggen. Zo gezegd zo gedaan.
Op vrijdagavond voordat de stratenmaker kwam leggen stond zijn neef voor de deur. De stratenmaker kon niet komen, want hij was door zijn rug gegaan, maar hij zou bellen. Ik hoorde maar niks, woensdagavond maar eens bellen, geen gehoor, donderdagavond bellen, weer geen gehoor. Ik moeders gebeld, zou jou overdag willen proberen, ik wilde niet te laat bellen omdat ik wist dat hij kinderen had. Vrijdag overdag belt me moeder, is de stratenmaker er ook, want hij zou bij me dochter de straat leggen maar me dochter kan hem niet bereiken. Tegen me moeder werd verteld dat de stratenmaker niet meer leefde, hij had zichzelf van het leven beroofd.
Het was ondertussen december, me overbuurman kent ook wel stratenmakers, dus wat langs laten komen voor offertes, een maakte me gelijk failliet, die was 2 keer zo duur als de eerste stratenmaker, een ander kwam niet opdagen. Via via kwam er een man bij mij aan de deur, hij had gehoord dat ik me straatje gelegd moest hebben. Ik gevraagd wat hij ervoor moest hebben, hij was ietsjes duurder dan de eerste, ondertussen hadden me zwager en ik al iets gedaan, ik liet ze gelijk komen. Op 23 december is me straatje gelegd. De 24ste alle planten er weer in gestopt en hopen dat ze het zouden overleven omdat ze toch een maand buiten de grond hadden gelegen.
Je vraagt je af hoeveel pech een mens met een tuin kan hebben, ik dus.
Vorig jaar begonnen met me achtertuin. Een collega, nu oud collega, haar vriend is stratenmaker, hij wilde wel voor me leggen, geweldig. Op 22 augustus heb ik stenen gekocht, dit was op een zaterdag, ik weet het nog zo goed omdat me tante jarig is op die dag en me ouders waren daar, ik heb hun toen gebeld met de ontwikkelingen. ’s Maandags heeft die jongen al het zand in me tuin gegooid. Dinsdags ging hij met een kameraad leggen. Het grootste gedeelte was gelegd, morgen tussen de schuren, het gedeelte wat gelegd was moest ik alvast betalen, want stel je voor dat ik dat niet zou doen. De dag erna tussen de schuren gelegd, ook dit betaald. De stratenmakers hadden hun geld, maar omdat ik grote stenen heb moesten sommige stenen geslepen worden ofzo, met een grote machine ze doormidden snijden. Dat zou die jongen morgen doen, maar zijn baas had opeens een klus. Werk gaat voor. Ik zag hem alleen niet meer terug. In november komt een kennis langs ziet me tuin, dit kan toch niet zegt hij en op de dag dat Sinterklaas in het land komt gaat hij het met een flex al die stenen doormidden snijden. Hij is de hele dag bezig geweest.
In maart kom ik de stratenmaker tegen die het even zou snijden tegen, ik kom snel langs hoor zegt hij, nou dat hoefde niet meer zei ik tegen hem. Het is al klaar. Ook tegen me (oud)collega verteld wat ik ervan vond, nooit meer wat van gehoord.
In mei begin ik met een prieel, ik had een tuinhuis, maar die was alleen voor me tuinmeubels, waarom die 2 dingen niet combineren, een plek voor je tuinmeubels wat gelijk een gezellig zitje wordt. Zo is me prieel tot stand gekomen. In mei betaal ik de materiaal kosten. In juli heb ik vakantie, wat zou het leuk zijn om er dan in te zitten, helaas niet klaar. Maar ik kan in juli wel helpen met in elkaar zetten, heb immers vakantie. Dit zat er ook niet in. Door omstandigheden werd er niks gedaan, ik heb hier alle begrip voor getoond. September heeft vaak mooie zomerdagen, misschien kan ik er dan wel in zitten, gezellig met vrienden een feestje bouwen met de vuurkorf ernaast. Ook dit ging niet door. Ondertussen is het eind november, ik zie niet meer gebeuren dat me tuin dit jaar afkomt. In de grap zeg ik al het is een 5 jaren plan geworden. Ik ben bang dat me grap nog eens werkelijkheid kan worden. Ik heb altijd alle begrip getoond in de situatie. Ik hoop dat ik nu begrip krijg voor mijn situatie. Dat me grap nu een frustratie wordt.
vrijdag 19 november 2010
Sint Maarten
Het is alweer 2 weken geleden dat het Sint Maarten was. Mensen die in het noorden wonen lopen op 11 november Sint Maarten. Zo langzamerhand wordt het ook een landelijk iets. Je kent de reclame wel dat iemand augurken uitdeelt omdat hij niks in huis heeft.
Vroeger liepen we Sint Maarten om onze snoep voorraad voor een jaar te vullen. Onze ouders hadden geen geld om geregeld snoep te kopen. Sint Maarten was een uitkomst. Met fruit waren we ook blij, want dan hoefde je ouders dit niet te kopen, dat scheelde weer.
Vroeger liep je dus ook met een waxinekaarsje in je lampion. Het was (en is) altijd slecht weer met Sint Maarten. Zuslief heeft dus ook een keer mee gemaakt dat de lampion van een vriendinnetje van haar in de fik vloog. Me zus ging haar helpen en haar voorraad gezongen snoep lag ze neer. Ondertussen werd haar snoep gejat. Verdrietig kwam ze thuis en deed haar verhaal. Een van me ouders is weer een rondje met haar gaan lopen en bij elk huis werd uitgelegd wat haar was overkomen, in een half uurtje tijd had ze meer dan in die 2 uur dat ze al had gelopen. Wij liepen omdat we er zelf beter van werden en onze ouders.
Tegenwoordig vind ik het geschooi. Aan de ene kant wil ik wel thuis zijn want ik heb ook altijd gelopen. Aan de andere kant, tegenwoordig hebben kinderen zat thuis. Als ze Nintendo's, PSP en altijd wel iets lekkers in huis hebben, waarom dan nog lopen. Even hier en daar het er met kennissen erover gehad. Een collega is gewoon thuis en doet niet open, haar lampen branden gewoon, zij vind het schooien, ze hebben genoeg. Een kennis zegt, ik had vorig jaar mandarijnen, werd er gezegd, oh krijgen we een mandarijn... Niet goed genoeg geef dan maar terug. Je moet blij zijn dat je iets krijgt.
Ik vind het een lastige situatie, me verstand zegt, het is schooien. Me hart zegt, ik heb ook altijd gelopen, dus waarom deze kinderen niet. Gelukkig heb ik dit jaar overgeslagen, ik zat bij voetbal, Ajax ( ik weet het een scheldwoord) moest tegen BV Veendam in de beker, ik was dus in de ArenA, maar in de achterhoofd ben ik blij dat ik dit jaar Sint Maarten gemist heb.
Vroeger liepen we Sint Maarten om onze snoep voorraad voor een jaar te vullen. Onze ouders hadden geen geld om geregeld snoep te kopen. Sint Maarten was een uitkomst. Met fruit waren we ook blij, want dan hoefde je ouders dit niet te kopen, dat scheelde weer.
Vroeger liep je dus ook met een waxinekaarsje in je lampion. Het was (en is) altijd slecht weer met Sint Maarten. Zuslief heeft dus ook een keer mee gemaakt dat de lampion van een vriendinnetje van haar in de fik vloog. Me zus ging haar helpen en haar voorraad gezongen snoep lag ze neer. Ondertussen werd haar snoep gejat. Verdrietig kwam ze thuis en deed haar verhaal. Een van me ouders is weer een rondje met haar gaan lopen en bij elk huis werd uitgelegd wat haar was overkomen, in een half uurtje tijd had ze meer dan in die 2 uur dat ze al had gelopen. Wij liepen omdat we er zelf beter van werden en onze ouders.
Tegenwoordig vind ik het geschooi. Aan de ene kant wil ik wel thuis zijn want ik heb ook altijd gelopen. Aan de andere kant, tegenwoordig hebben kinderen zat thuis. Als ze Nintendo's, PSP en altijd wel iets lekkers in huis hebben, waarom dan nog lopen. Even hier en daar het er met kennissen erover gehad. Een collega is gewoon thuis en doet niet open, haar lampen branden gewoon, zij vind het schooien, ze hebben genoeg. Een kennis zegt, ik had vorig jaar mandarijnen, werd er gezegd, oh krijgen we een mandarijn... Niet goed genoeg geef dan maar terug. Je moet blij zijn dat je iets krijgt.
Ik vind het een lastige situatie, me verstand zegt, het is schooien. Me hart zegt, ik heb ook altijd gelopen, dus waarom deze kinderen niet. Gelukkig heb ik dit jaar overgeslagen, ik zat bij voetbal, Ajax ( ik weet het een scheldwoord) moest tegen BV Veendam in de beker, ik was dus in de ArenA, maar in de achterhoofd ben ik blij dat ik dit jaar Sint Maarten gemist heb.
donderdag 18 november 2010
Het traditionele uitje
"Hee Corien, jij ook hier? Ach ja... had het kunnen weten. Traditie he?" We lopen de bioscoop in en mijn zusje komt een bekende tegen. Inderdaad, zodra de nieuwe Harry Potter uit is, gaan mams, Corien, Iekje en ik naar de bioscoop. Gewapend met twee schoudertassen met daarin de nodige versnaperingen, zoeken wij onze stoelen op en gaan zitten. De stoelen zijn, net als in een theater genummerd. Eerst zoek je je rij op en dan de bijbehorende stoelen.
En daar gaan we weer... ook deze bioscoop-avond is een bron voor de nodige blogs. Veel van onze blogs gaan over de (on)manieren van anderen. Zo ook deze weer...
Schuin voor ons zit een jong stel met een mega-bak popcorn, die volgens mij minimaal een tientje heeft gekost. Die bak is zo groot, dat wanneer er een mevrouw komt aanlopen die haar plaats opeist (waar de jongen op zit) de mega-bak eigenlijk niet opgetild kan worden. Ze moet maar op die andere vrije plek gaan zitten. Wat is er gebeurd met het feit dat je gewoon kunt toegeven dat je op de verkeerde plek zit en even een plekkie opschuift. Maar zoals gezegd... die popcorn-bak was blijkbaar te zwaar en de persoon te ongemanierd. De film is koud begonnen en meneer heeft dan ook nog zijn voeten gestald op de rugleuning van de lege stoel voor hem.
De film duurt tweeënhalf uur en dan wil je wel het een en ander drinken en eten. De prijzen van de versnaperingen zijn zo torenhoog, zodat wij onze eigen voorraad vanuit de supermarkt meenemen. Keurig netjes nemen we aan het eind de lege flessen en andere verpakkingen weer mee in de tas of deponeren deze in de daarvoor bestemde bakken bij de uitgang van de zaal.
Ik ben iemand die het liefst de film HELEMAAL ziet, dus ook de aftiteling. Ik blijf dan ook zo lang mogelijk zitten. Maar je bent met z'n vieren en de anderen willen er uit, dus je gaat mee. Toch heb ik een paar extra minuutjes gescoord en zie bij het verlaten van de bijna lege zaal, dat deze toch nog vol is. Vol met lege flesjes en verpakkingen...
donderdag 11 november 2010
Vaderland
Al een poosje loop ik met dit blog rond. Want Nederland verandert. Of we het nou leuk vinden of niet...
Nederland verandert zoals Duitsland 70 jaar geleden veranderde. Onlangs is er in Duitsland een expositie geopend rond Hitler. Niet zozeer over de oorlog en zo, maar over de man zelf. Onze oosterburen gingen er massaal op af, voornamelijk met de vraag wat het was met die man, dat zovele voorouders aan zijn lippen hingen.
Voor wie het nog niet helemaal doorheeft, zo'n persoon kennen we nu in Nederland ook.
Ik kijk graag naar Pauw en Witteman. Sinds het nieuwe kabinet en de aanloop daarnaartoe is er bijna elke avond wel een discussie gaande over allochtonen of een indirect onderwerp. En natuurlijk allerlei andere rare ideeën van deze regering. Wat maakt het uit dat iemand een dubbele nationaliteit heeft? Wat maakt het uit dat iemand een hoofddoekje draagt? Waarom moeten alle subsidies van (met name in de kunst) ineens worden afgeschaft? Gewoon minder toekennen is misschien wel zo sociaal. En misschien is dat "mijn" probleem. Ben ik gewoon te sociaal. Maar ik vat het allemaal niet meer en sta al helemaal niet meer te kijken van wat er dagelijks aan nieuwe regeltjes en dergelijke de wereld in geslingerd wordt. Word ik onverschillig? Want dat wil ik helemaal niet. Maar wat kan ik er aan doen? Ik heb naar mijn idee op de juiste partij gestemd. Helaas denken velen anderen er net zo over en zitten we nu dus opgescheept met dit kabinet.
Maar Pauw en Witteman dus... Gelukkig komen daar ook gasten die er hetzelfde over denken als ik... Een aantal weken geleden was Ramsey Nasr (Dichter des Vaderlands) te gast met zijn nieuwe gedicht aangaande het nieuwe kabinet... Ik vond het heel herkenbaar, misschien jullie ook...
Mijn nieuwe vaderland - Door Ramsey Nasr (Dichter des Vaderlands)
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
wiens hart voor volk en orde gloeit
verhef uw zang als wij.
Vandaag zien wij weer één van zin
de vlaggen afgestoft.
Vandaag zet ik mijn feestlied in
voor vaderland en schoft.
Ik eer de leiders van mijn land.
Hun vlekkeloos parcours
leert mij wat macht vóór al verlangt:
’t geweten van een hoer.
Ik eer mijn leiders hemelhoog
en ’t hoogst zit een fascist
die u en mij zolang gedoogt –
zolang als hij beslist.
Beschermt gij, leiders, onze grond
waar vreemde adem gaat
gij die zo rein zijt, kerngezond
en zuiver op de graat.
Wij smeken om een harde hand
in aangewreven haat.
Behoud voor 't lieve vaderland
de blanke natiestaat.
Braakt uit, gij vrienden, vrij van zin
uw krop, uw kreet, uw gal.
Niets is taboe en niets te min
uw bagger minst van al.
Verneder dus wat u niet zint
sla stuk wat niet bevalt
laat zien hoe u dit land bemint
omhels het op zijn smalst.
Hoe klopt ons hart, hoe zwelt ons bloed
bij 't rijzen van dees’ toon.
Klonk ooit een zuiverder gemoed
een leger hart zo schoon?
Waar hoorde men die koekoekszang
voor volk en vaderland?
Dat was toen in het landsbelang
een heel volk werd verbrand.
Dood nu wat afwijkt van uw bloed
en van uw onderbuik.
Bewaar het niet, verdelg het goed
zodat dit land ontluikt.
Wie hier nog onze mildheid zoekt:
los op in brandend veen.
Waar elk verschil werd opgedoekt
zijn staat en burger één.
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
die fabel staat weer eens in bloei
in dwazen zoals wij.
Veel liever word ik door een volk
van hunnen aangerand
dan mee te gaan in deze kolk
van schoft en vaderland.
Nederland verandert zoals Duitsland 70 jaar geleden veranderde. Onlangs is er in Duitsland een expositie geopend rond Hitler. Niet zozeer over de oorlog en zo, maar over de man zelf. Onze oosterburen gingen er massaal op af, voornamelijk met de vraag wat het was met die man, dat zovele voorouders aan zijn lippen hingen.
Voor wie het nog niet helemaal doorheeft, zo'n persoon kennen we nu in Nederland ook.
Ik kijk graag naar Pauw en Witteman. Sinds het nieuwe kabinet en de aanloop daarnaartoe is er bijna elke avond wel een discussie gaande over allochtonen of een indirect onderwerp. En natuurlijk allerlei andere rare ideeën van deze regering. Wat maakt het uit dat iemand een dubbele nationaliteit heeft? Wat maakt het uit dat iemand een hoofddoekje draagt? Waarom moeten alle subsidies van (met name in de kunst) ineens worden afgeschaft? Gewoon minder toekennen is misschien wel zo sociaal. En misschien is dat "mijn" probleem. Ben ik gewoon te sociaal. Maar ik vat het allemaal niet meer en sta al helemaal niet meer te kijken van wat er dagelijks aan nieuwe regeltjes en dergelijke de wereld in geslingerd wordt. Word ik onverschillig? Want dat wil ik helemaal niet. Maar wat kan ik er aan doen? Ik heb naar mijn idee op de juiste partij gestemd. Helaas denken velen anderen er net zo over en zitten we nu dus opgescheept met dit kabinet.
Maar Pauw en Witteman dus... Gelukkig komen daar ook gasten die er hetzelfde over denken als ik... Een aantal weken geleden was Ramsey Nasr (Dichter des Vaderlands) te gast met zijn nieuwe gedicht aangaande het nieuwe kabinet... Ik vond het heel herkenbaar, misschien jullie ook...
Mijn nieuwe vaderland - Door Ramsey Nasr (Dichter des Vaderlands)
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
wiens hart voor volk en orde gloeit
verhef uw zang als wij.
Vandaag zien wij weer één van zin
de vlaggen afgestoft.
Vandaag zet ik mijn feestlied in
voor vaderland en schoft.
Ik eer de leiders van mijn land.
Hun vlekkeloos parcours
leert mij wat macht vóór al verlangt:
’t geweten van een hoer.
Ik eer mijn leiders hemelhoog
en ’t hoogst zit een fascist
die u en mij zolang gedoogt –
zolang als hij beslist.
Beschermt gij, leiders, onze grond
waar vreemde adem gaat
gij die zo rein zijt, kerngezond
en zuiver op de graat.
Wij smeken om een harde hand
in aangewreven haat.
Behoud voor 't lieve vaderland
de blanke natiestaat.
Braakt uit, gij vrienden, vrij van zin
uw krop, uw kreet, uw gal.
Niets is taboe en niets te min
uw bagger minst van al.
Verneder dus wat u niet zint
sla stuk wat niet bevalt
laat zien hoe u dit land bemint
omhels het op zijn smalst.
Hoe klopt ons hart, hoe zwelt ons bloed
bij 't rijzen van dees’ toon.
Klonk ooit een zuiverder gemoed
een leger hart zo schoon?
Waar hoorde men die koekoekszang
voor volk en vaderland?
Dat was toen in het landsbelang
een heel volk werd verbrand.
Dood nu wat afwijkt van uw bloed
en van uw onderbuik.
Bewaar het niet, verdelg het goed
zodat dit land ontluikt.
Wie hier nog onze mildheid zoekt:
los op in brandend veen.
Waar elk verschil werd opgedoekt
zijn staat en burger één.
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
die fabel staat weer eens in bloei
in dwazen zoals wij.
Veel liever word ik door een volk
van hunnen aangerand
dan mee te gaan in deze kolk
van schoft en vaderland.
woensdag 3 november 2010
Opvoeding
Ik mag dan geen kinderen hebben, maar ik zie nog wel eens wat qua opvoeding in de familie, vrienden, collega's en klanten sfeer. Ik moet eerlijk zeggen, wat ben ik blij dat ik niet zo ben opgevoed. Tegenwoordig moet alles ook snel. Je moet werken, de kinderen moeten naar de creche, naar de oppas, opa en oma die oppassen of naar de BSO (buitenschoolse opvang).
Ik stoor me mateloos aan de jeugd van tegenwoordig. Het ergste van alles is, dat de jeugd van tegenwoordig ouders hebben die net zo oud zijn dan ik. Ik schaam me dood. Want het zijn de ouders die ervoor zorgen dat hun kinderen zo zijn. Het heeft alles met de opvoeding te maken.
Ouders gaan lekker werken, kinderen worden op de net opgesomde plaatsen gedumpt. Om 6 uur halen ze de kinderen op, gaan eten, brengen de kinderen naar bed. Goh goh wat druk. Wat er echt omgaat in hun kind zien ze amper in die anderhalf uur. Maar dan krijgen we de zaterdag, ik zie het allemaal in de winkel, papa en mama moeten boodschappen doen. Kind wil niet luisteren, ik tel tot 3, hoor je in de winkel. 1, 2, 3!!!!! En er wordt niks gedaan.
Het volgende kind krijst omdat hij of zij het snoepje niet krijgt wat ze moet hebben, nog harder krijzen, en nog harder. Wat krijg je dan, ja het snoepje. Kind krijgt zijn zin, dus elke zaterdag heeft hij of zij door dat ze heel hard moeten krijzen, want dan krijgen ze wat ze willen hebben.
Dan krijg je kinderen die voor de lol rondhangen in en om de winkel. Pa en ma hoeven niet op te letten, wij als personeel wel, want ze halen van alles uit wat pa en ma dus niet zien. Wat pa en ma wel hebben, is tijd voor zichzelf.
Nogsteeds kijk ik terug naar mijn opvoeding. Mams was altijd thuis als ik van school kwam. Ik hoefde het niet te flikken om in een winkel, niet te luisteren en zeker niet om te krijzen om niks. Iets waar we een hekel aan hebben, krijzen om je zin te krijgen. Lukt je niet. Ik werd in de winkel (zachtjes, maar duidelijk met dwingende ogen) erop aangesproken, later in de auto of thuis kregen we het nog eens te horen. Je had respect voor je ouders, dus het kwam niet in je op om je te misdragen. Als ik wegging, wisten me ouders waar ik was. Als ik boodschappen moest doen, deed ik boodschappen en ging daarna naar huis. Hoefde niet rond te hangen.
Vroeger vond ik me ouders streng, ik mocht nooit wat. Nu denk ik, ik ben blij met me opvoeding.
Zelfs nu ik "volwassen" behoor te zijn hou ik me aan me opvoeding. Kom ik ergens waar ik nieuw ben, stel ik me voor. Kom ik mensen tegen die ik tijden niet gezien heb, zeg ik ze netjes gedag, doormiddel van een hand. Bij familie geef je ze de gebruikelijke 3 zoenen op de wang. Als ik iets krijg zeg ik dank je wel, spreek mensen in de winkel met u aan. Als ik ergens weg ga, zeg ik netjes gedag.
Het zijn maar een paar kleine dingen, maar het zijn dingen die opvallen. Als je ergens zit en je komt iemand tegen die je een tijd niet gezien hebt en degene gaat gewoon in een stoel zitten en zegt niks, dan ben je een onbehouden hork in mijn ogen. Ik zat er al, jij komt binnen, dan hoor je mij gedag te zeggen. Ik ben eigenwijs en denk, hork en ga zeker niet opstaan om degene dan gedag te zeggen.
Kom ik 's ochtends binnen op me werk, zeg ik even goedemorgen.
Als iemand weggaat zonder iets te zeggen, dan roep ik wel even dat wij altijd even Doei zeggen.
Af en toe zit ik bij een sollicitatiegesprek op het werk. Er komt een meisje binnen, loopt door en gaat zitten. Valt bij mij af. Eerste indruk is belangrijk. Geen hand geven is geen baan.
De volgende komt binnen, net een koe, aan het herkauwen bij elke 2 woorden die ze zegt, zie je haar kauwgom voorbij komen. Ook zij krijgt geen baan. Al deze meiden zijn een jaar of 16. Ouders vertellen blijkbaar niet meer hoe je naar een sollicitatiegesprek moet. Nee tegenwoordig komen de meiden van 16 op gesprek met een decolleté van hier tot aan Tokio. Ook zij valt af. Ik snap niet dat ouders die meiden zo de deur uit laten gaan voor een gesprek, zo ga je stappen.
Zulke "gevallen" kom je vaker tegen dan dat je denkt. Maar heel af en toe komen we een meisje tegen die ons een hand geeft, ze stelt zich netjes voor, dan pas gaat ze zitten, ze spreekt ons aan met u en heeft haar huiswerk gedaan. Deze meiden zijn heel zeldzaam. Ze krijgen bij ons gelijk een kans.
In deze "snelle" wereld waarin we leven, hoop ik dat het ooit goed komt en dat we meer van de opvoeding van 25 jaar geleden terug zien. Want op dit moment is het diep triest.
Ik stoor me mateloos aan de jeugd van tegenwoordig. Het ergste van alles is, dat de jeugd van tegenwoordig ouders hebben die net zo oud zijn dan ik. Ik schaam me dood. Want het zijn de ouders die ervoor zorgen dat hun kinderen zo zijn. Het heeft alles met de opvoeding te maken.
Ouders gaan lekker werken, kinderen worden op de net opgesomde plaatsen gedumpt. Om 6 uur halen ze de kinderen op, gaan eten, brengen de kinderen naar bed. Goh goh wat druk. Wat er echt omgaat in hun kind zien ze amper in die anderhalf uur. Maar dan krijgen we de zaterdag, ik zie het allemaal in de winkel, papa en mama moeten boodschappen doen. Kind wil niet luisteren, ik tel tot 3, hoor je in de winkel. 1, 2, 3!!!!! En er wordt niks gedaan.
Het volgende kind krijst omdat hij of zij het snoepje niet krijgt wat ze moet hebben, nog harder krijzen, en nog harder. Wat krijg je dan, ja het snoepje. Kind krijgt zijn zin, dus elke zaterdag heeft hij of zij door dat ze heel hard moeten krijzen, want dan krijgen ze wat ze willen hebben.
Dan krijg je kinderen die voor de lol rondhangen in en om de winkel. Pa en ma hoeven niet op te letten, wij als personeel wel, want ze halen van alles uit wat pa en ma dus niet zien. Wat pa en ma wel hebben, is tijd voor zichzelf.
Nogsteeds kijk ik terug naar mijn opvoeding. Mams was altijd thuis als ik van school kwam. Ik hoefde het niet te flikken om in een winkel, niet te luisteren en zeker niet om te krijzen om niks. Iets waar we een hekel aan hebben, krijzen om je zin te krijgen. Lukt je niet. Ik werd in de winkel (zachtjes, maar duidelijk met dwingende ogen) erop aangesproken, later in de auto of thuis kregen we het nog eens te horen. Je had respect voor je ouders, dus het kwam niet in je op om je te misdragen. Als ik wegging, wisten me ouders waar ik was. Als ik boodschappen moest doen, deed ik boodschappen en ging daarna naar huis. Hoefde niet rond te hangen.
Vroeger vond ik me ouders streng, ik mocht nooit wat. Nu denk ik, ik ben blij met me opvoeding.
Zelfs nu ik "volwassen" behoor te zijn hou ik me aan me opvoeding. Kom ik ergens waar ik nieuw ben, stel ik me voor. Kom ik mensen tegen die ik tijden niet gezien heb, zeg ik ze netjes gedag, doormiddel van een hand. Bij familie geef je ze de gebruikelijke 3 zoenen op de wang. Als ik iets krijg zeg ik dank je wel, spreek mensen in de winkel met u aan. Als ik ergens weg ga, zeg ik netjes gedag.
Het zijn maar een paar kleine dingen, maar het zijn dingen die opvallen. Als je ergens zit en je komt iemand tegen die je een tijd niet gezien hebt en degene gaat gewoon in een stoel zitten en zegt niks, dan ben je een onbehouden hork in mijn ogen. Ik zat er al, jij komt binnen, dan hoor je mij gedag te zeggen. Ik ben eigenwijs en denk, hork en ga zeker niet opstaan om degene dan gedag te zeggen.
Kom ik 's ochtends binnen op me werk, zeg ik even goedemorgen.
Als iemand weggaat zonder iets te zeggen, dan roep ik wel even dat wij altijd even Doei zeggen.
Af en toe zit ik bij een sollicitatiegesprek op het werk. Er komt een meisje binnen, loopt door en gaat zitten. Valt bij mij af. Eerste indruk is belangrijk. Geen hand geven is geen baan.
De volgende komt binnen, net een koe, aan het herkauwen bij elke 2 woorden die ze zegt, zie je haar kauwgom voorbij komen. Ook zij krijgt geen baan. Al deze meiden zijn een jaar of 16. Ouders vertellen blijkbaar niet meer hoe je naar een sollicitatiegesprek moet. Nee tegenwoordig komen de meiden van 16 op gesprek met een decolleté van hier tot aan Tokio. Ook zij valt af. Ik snap niet dat ouders die meiden zo de deur uit laten gaan voor een gesprek, zo ga je stappen.
Zulke "gevallen" kom je vaker tegen dan dat je denkt. Maar heel af en toe komen we een meisje tegen die ons een hand geeft, ze stelt zich netjes voor, dan pas gaat ze zitten, ze spreekt ons aan met u en heeft haar huiswerk gedaan. Deze meiden zijn heel zeldzaam. Ze krijgen bij ons gelijk een kans.
In deze "snelle" wereld waarin we leven, hoop ik dat het ooit goed komt en dat we meer van de opvoeding van 25 jaar geleden terug zien. Want op dit moment is het diep triest.
zondag 31 oktober 2010
Zwarte Markt
We hebben het over de zwarte markt in Zuidlaren.
Ik ben nog nooit op een zwarte markt geweest. Maar ik ken de verhalen wel.
Je kan daar merk dingen kopen voor een leuk prijsje.
Nike, G-Star, Bjorn Borg, Nintendo en de spellen ervoor. Alles voor een prikkie.
Ik dacht misschien hebben ze ook wel laarzen van Ed Hardy, dat is nu hartstikke in.
Vandaag was er weer een zwarte markt, in Zuidlaren.
Twee weken geleden sprak zus lief vol lof over de markt. Zullen wij ook gaan de volgende dag, overleg ik met een vriendin/collega, nee joh laten we even wachten wordt er gezegd, over twee weken hebben we weer loon. Zo gezegd zo gedaan. We gaan ook in de middag want dan zijn de meeste mensen weg.
Ik dacht vanmorgen, even panty's aan, want als je laarzen gaat passen is het handig als je panty's aan hebt, want dan gaan die laarzen beter aan. Ik ook makkelijke schoenen aan, kan je zo passen he. Overal aan gedacht rijden we weg.
Komen we aan, moeten we 10 minuten wachten in een rij waar mensen je omver duwen want stel je voor dat je achter ons staat ipv voor ons. We slaan onze tas in de buik van onze doorduwer achter ons om ons te verweren. We kopen een muntje om een paar seconden later in te leveren.
Daar lopen we dan vol verwachting. De eerste stands is wat je ook op de huishoudbeurs ziet. Demo stands. Dat hoort er wel bij vond ik. Toen de eerste hal in. Dit was een rommelmarkt. Kraampjes en mensen die een kleed op de grond hadden om troep te verkopen. Ik dacht het lijkt koninginnedag wel, het leek wel een vrijmarkt. Ik mag graag mijn troep verkopen op marktplaats maar ik koop geen troep van anderen.
De tweede hal dan maar in, na 15 minuten in de eerste hal te hebben gelopen.
Dit was een braderie, wierook, droomvangers en boeddha's. Dan vergeet ik de tassen, nep parfum, nep horloges, ringen, portemonnee's en riemen. Iets van merk heb ik niet gezien. Een illusie armer dat hebben we dan weer wel. We gaan na ook hier een kwartier te hebben rond gelopen richting de uitgang.
Nu valt op dat de kleren (tweedehands) tussen een stand met hamburgers staat. Aan de overkant verkoopt iemand handdoeken tussen de bakken snoep. Al die kleren en handdoeken stinken een uur in de wind.
In een half uur waren dus een paar euro lichter en een illusie armer.
Maar we hebben er wel enorm om gelachen. Lopend door de troep van een ander.
Terwijl we de verwachting hadden dat we met tassen vol die hal uit zouden lopen.
Ik denk dat ik toch maar een keer naar Beverwijk moet.
In Zuidlaren op de zwarte markt kom ik nooit meer.
Ik ben nog nooit op een zwarte markt geweest. Maar ik ken de verhalen wel.
Je kan daar merk dingen kopen voor een leuk prijsje.
Nike, G-Star, Bjorn Borg, Nintendo en de spellen ervoor. Alles voor een prikkie.
Ik dacht misschien hebben ze ook wel laarzen van Ed Hardy, dat is nu hartstikke in.
Vandaag was er weer een zwarte markt, in Zuidlaren.
Twee weken geleden sprak zus lief vol lof over de markt. Zullen wij ook gaan de volgende dag, overleg ik met een vriendin/collega, nee joh laten we even wachten wordt er gezegd, over twee weken hebben we weer loon. Zo gezegd zo gedaan. We gaan ook in de middag want dan zijn de meeste mensen weg.
Ik dacht vanmorgen, even panty's aan, want als je laarzen gaat passen is het handig als je panty's aan hebt, want dan gaan die laarzen beter aan. Ik ook makkelijke schoenen aan, kan je zo passen he. Overal aan gedacht rijden we weg.
Komen we aan, moeten we 10 minuten wachten in een rij waar mensen je omver duwen want stel je voor dat je achter ons staat ipv voor ons. We slaan onze tas in de buik van onze doorduwer achter ons om ons te verweren. We kopen een muntje om een paar seconden later in te leveren.
Daar lopen we dan vol verwachting. De eerste stands is wat je ook op de huishoudbeurs ziet. Demo stands. Dat hoort er wel bij vond ik. Toen de eerste hal in. Dit was een rommelmarkt. Kraampjes en mensen die een kleed op de grond hadden om troep te verkopen. Ik dacht het lijkt koninginnedag wel, het leek wel een vrijmarkt. Ik mag graag mijn troep verkopen op marktplaats maar ik koop geen troep van anderen.
De tweede hal dan maar in, na 15 minuten in de eerste hal te hebben gelopen.
Dit was een braderie, wierook, droomvangers en boeddha's. Dan vergeet ik de tassen, nep parfum, nep horloges, ringen, portemonnee's en riemen. Iets van merk heb ik niet gezien. Een illusie armer dat hebben we dan weer wel. We gaan na ook hier een kwartier te hebben rond gelopen richting de uitgang.
Nu valt op dat de kleren (tweedehands) tussen een stand met hamburgers staat. Aan de overkant verkoopt iemand handdoeken tussen de bakken snoep. Al die kleren en handdoeken stinken een uur in de wind.
In een half uur waren dus een paar euro lichter en een illusie armer.
Maar we hebben er wel enorm om gelachen. Lopend door de troep van een ander.
Terwijl we de verwachting hadden dat we met tassen vol die hal uit zouden lopen.
Ik denk dat ik toch maar een keer naar Beverwijk moet.
In Zuidlaren op de zwarte markt kom ik nooit meer.
maandag 25 oktober 2010
Heb ik weer
Het is maandag. Na een zondagje, relaxen (blog schrijven) en rommelen (schuur opruimen) kan ik de week weer aan.
Op maandag mag ik lekker uitslapen, ik begin om 10 uur. Er zit een nadeel aan, ik ben om 9 uur 's avonds vrij.
Zoals elke dag, stap ik ook vandaag weer in me auto. Het is schandalig, ik weet het, het is maar 10 minuten fietsen. Vaak geef ik tijd de schuld, ik ga altijd te laat de deur uit zodat ik de auto wel moet pakken. Vandaag was ik op tijd. Ik stapte 5 minuten eerder de auto in dan normaal.
Ik rij de straat (wijk) uit en zorg dat ik op de "gewone" weg rij. Zoals altijd is het nu tijd voor me ontbijtkoekje of sultana. Je moet immers ontbijten. Ik haat ontbijten, dus eet altijd een koekje.
Ik pak me sultana van de bijrijdersstoel en ik schrik me dood.
De hele Oosterdiep ligt in me auto, bij de bijrijderskant.
Je hebt je bekleding en een mat in de auto liggen, alles was doorweekt.
(Voor de niet Veendammers onder ons, het Oosterdiep de gracht van Veendam, haha)
Ik bedenk me niet, ik rij door naar de garage. Me collega gebeld via haar gsm, want van onze keuzemenu op het werk word je niet vrolijk. Vertel haar het verhaal en dat ik wat later op me werk ben.
Ik de garage leg ik me situatie uit. Zegt de meneer bij de receptie, ik denk dat je rubbers kapot zijn. En met alles, als je rubbers kapot zijn, dan kan je grote problemen hebben.
Meneer zegt nog, de rubbers zijn er woensdag, neem je auto maar weer mee.
Ik, nee neem me auto echt niet mee, hij staat altijd langs de straat en als ze nog een paar dagen regent, dan wordt het alleen maar erger. Dan is het net de Titanic, die liep ook vol.
In overleg staat me auto nu in de garage op een brug bij een kachel.
Woensdag wordt hij gemaakt. Maar zulke dingen gebeuren altijd als je het niet kan gebruiken.
Morgen (dinsdag) ga ik naar Amsterdam, ga naar Gealforce, dat is een Ierse dansshow, zoals Riverdance. Daarna slapen we in het Botel, een boot wat een hotel is geworden op het IJ.
Dus dan maar met een andere auto heen.
Hopelijk is hij woensdag of donderdag echt klaar.
Donderdag ga ik met een goede vriendin naar Pathe, naar de film haar naam was Sarah.
Vriendin woont in Haren, vlakbij Groningen, dus ik heb de auto echt nodig.
We blijven positief.
We komen wel in Amsterdam, de rest zien we dan wel weer.
Op maandag mag ik lekker uitslapen, ik begin om 10 uur. Er zit een nadeel aan, ik ben om 9 uur 's avonds vrij.
Zoals elke dag, stap ik ook vandaag weer in me auto. Het is schandalig, ik weet het, het is maar 10 minuten fietsen. Vaak geef ik tijd de schuld, ik ga altijd te laat de deur uit zodat ik de auto wel moet pakken. Vandaag was ik op tijd. Ik stapte 5 minuten eerder de auto in dan normaal.
Ik rij de straat (wijk) uit en zorg dat ik op de "gewone" weg rij. Zoals altijd is het nu tijd voor me ontbijtkoekje of sultana. Je moet immers ontbijten. Ik haat ontbijten, dus eet altijd een koekje.
Ik pak me sultana van de bijrijdersstoel en ik schrik me dood.
De hele Oosterdiep ligt in me auto, bij de bijrijderskant.
Je hebt je bekleding en een mat in de auto liggen, alles was doorweekt.
(Voor de niet Veendammers onder ons, het Oosterdiep de gracht van Veendam, haha)
Ik bedenk me niet, ik rij door naar de garage. Me collega gebeld via haar gsm, want van onze keuzemenu op het werk word je niet vrolijk. Vertel haar het verhaal en dat ik wat later op me werk ben.
Ik de garage leg ik me situatie uit. Zegt de meneer bij de receptie, ik denk dat je rubbers kapot zijn. En met alles, als je rubbers kapot zijn, dan kan je grote problemen hebben.
Meneer zegt nog, de rubbers zijn er woensdag, neem je auto maar weer mee.
Ik, nee neem me auto echt niet mee, hij staat altijd langs de straat en als ze nog een paar dagen regent, dan wordt het alleen maar erger. Dan is het net de Titanic, die liep ook vol.
In overleg staat me auto nu in de garage op een brug bij een kachel.
Woensdag wordt hij gemaakt. Maar zulke dingen gebeuren altijd als je het niet kan gebruiken.
Morgen (dinsdag) ga ik naar Amsterdam, ga naar Gealforce, dat is een Ierse dansshow, zoals Riverdance. Daarna slapen we in het Botel, een boot wat een hotel is geworden op het IJ.
Dus dan maar met een andere auto heen.
Hopelijk is hij woensdag of donderdag echt klaar.
Donderdag ga ik met een goede vriendin naar Pathe, naar de film haar naam was Sarah.
Vriendin woont in Haren, vlakbij Groningen, dus ik heb de auto echt nodig.
We blijven positief.
We komen wel in Amsterdam, de rest zien we dan wel weer.
zondag 24 oktober 2010
ik met kerst
Hier zit ik dan, lekker op de bank in het zonnetje. Door een vriendin komt ik erachter dat het nog maar 2 maanden duurt en dan is het KERST. 
Volgens mij ben ik één van de weinigen, maar ik heb dus niks met kerst.
Ik vind er geen KERSTbal aan.
Ik vind er geen KERSTbal aan.
Het begint met een paar weken van te voren.
De kerstboom komt de woonkamer in. Eerst word je kamer verbouwd, want die kunstboom past nergens. Plek gevonden, boom in elkaar gezet en dan de lampjes.
Die zitten altijd in de knoop. Je bent uren bezig om die lampjes los te krijgen en dan kunnen ze eindelijk in de boom. Ondertussen ben je een dag verder. Morgen maar de ballen, sterren en de piek erin.
Ik werk dan in een winkel. Vrij heb je nooit met die dagen. Het is werken, werken en nog eens werken. Dan heb je nog eens een koopzondag. Heerlijk vinden de mensen die niet in winkels werken dat, want je gaat toch geen boodschappen doen op je vrije zaterdag. Hallo, ten eerste ben ik nooit vrij op zaterdag en ten tweede ik moet ook op me vrije dag boodschappen doen. Dus waarom die koopzondag. Groente koop je toch de 24ste, dat wil je vers hebben.
Leuk om te werken, ja de dag gaat snel, want je loopt je benen en je longen uit je lijf.
Klanten zijn op zich wel te doen. Zij zijn in de kerst stemming. Zij zijn al 3 dagen vrij en beginnen 2 januari pas weer.
Het is 24 december. Ik werk me een slag in de rondte, ik snap het wel, want die laatste dag is de drukste dag, mensen willen alles vers hebben, want we zijn wel 2 dagen dicht. Het lijkt wel oorlog in de winkel. Want wat moet je nou die extra dag dat we dicht zijn.
Het is 5 uur, de winkel gaat dicht. Gelukkig doen we niet meer aan kerstborrels, dus we gaan gelijk naar huis. Ik niet, ik ga op verjaardag. Zuslief is dan jarig. Ik kom daar en het warme eten staat heerlijk voor me klaar. Dat is dan een lichtpuntje. Zuslief heeft ook altijd in een winkel gewerkt en weet hoe het voelt. Ik word lekker in de watten gelegd. Dat is dan wel fijn.
Tegen middernacht gaan we naar huis. Ik op de fiets, want mijn mooie auto zet ik niet op de helse parkeerplaats van de C1000. Daar komt hij niet heel uit.
Je wordt wakker en het is kerst, tegen de middag gaan we meestal naar me ouders. Daar zitten we dan met zijn elven. Me ouders hebben dus altijd een gekkenhuis in hun huis. Ik geef eerlijk toe, dat ik daar niet op zit te wachten, elf mensen in me huis en dan zorgen voor eten drinken etc etc.. ik zou gillend gek worden. Respect voor paps en mams.
Tweede kerstdag is kliekjes dag. Dat vind ik de leukste dag. Dat betekend voor mij rust. Ik hou van rust en vooral na heel hard te hebben gewerkt.
Het is dus gewoon een Vreetfestijn. Je werkt van alles naar binnen wat je normaal niet eet.Dit jaar valt Kerst op zaterdag en zondag, dit houdt in dat we maandag van voren af aan weer beginnen. Iedereen maakt zich op voor oud en nieuw. Ook zo erg. Op oudjaarsdag is het weer een ramp. We werken weer keihard, benen en longen weer uit ons lijf. Gelukkig doen we ook niet aan een nieuwjaarsborrel op het werk, nee we balansen vaak. Om een uurtje of 7 kom ik de C1000 uitgerold. Dan op de fiets naar Leon. Dezelfde drama met me auto als met kerst, dus die dagen gaan we sowieso op de fiets. Leon kan er ook niks aan doen dat hij op zo'n rotdag geboren is, net zo als me zus. Daar even heen. Dan naar vrienden die 2 straten van mij vandaan wonen en kijken of we miljoenen hebben gewonnen, wat nog nooit is gebeurd.
Op 1 januari is het even naar me ouders, die ik s nachts wel even gebeld heb om een gelukkig nieuwjaar te wensen. Ik vier op 1 januari wel iets, dat morgen, 2 januari, alles weer normaal is.
Ik snap gewoon de gekte niet. Dat je zoveel extra dingen moet kopen, die je normaal nooit hebt. Die extra producten vergeet je vaak weer met die dagen op tafel te zetten. Normaal is het er ook niet. Dat mensen zoveel extra dingen in huis moeten hebben voor die ene dag extra dicht. Tegenwoordig hebben we koelkasten, diepvriezen en chinezen, shoarma tenten, snackbars etc, je kan altijd ergens eten vandaan halen.
De mensen die dus wel van Kerst houden gaan 2 januari vaak beginnen met de kerstboom weer uitelkaar te halen. Proberen die lampjes netjes zonder knopen weer in een tas of doos te stoppen, om het jaar erop vergeten te hebben hoe je het nog maar in die doos of tas hebt gestopt. Dan gaat de kunstkerstboom in de doos en alles gaat naar zolder. Zelfs met een kunstkerstboom kom je het hele jaar nog naalden tegen met stofzuigen. Je hebt immers de kamer verbouwd voor de kerstboom. Dat mag je inboedel dan ook nog weer terug zetten.
Ik vraag me wel af, waarom ben ik zo negatief over Kerst. Komt het door het werken?
Of omdat ik maar doorga, van werken, verjaardagen, familie bezoeken etc, zodat ik niet even me rust kan pakken? Mischien ga ik ooit Kerst nog eens waarderen. Dit jaar nog niet.
Ik doe dus ook niet mee aan de gekte. Ik ga me huis volgende maand wel verbouwen als me nieuwe bankstel komt. De kerstboom blijft ook dit jaar weer op zolder staan.
Misschien hang ik wel een leuke lichtsnoer op en een kerstster voor het raam. Ik heb iets met sterren, ze staan bij mij voor me dierbaren, die ik altijd al met me mee draag.
Geen verbouwingen voor mij, ik ben in 5 minuten klaar met ophangen en opruimen. Heerlijk
Toch wens ik iedereen die van kerst houdt, fijne dagen.
maandag 11 oktober 2010
Sociaal beladen weekend
Zussie heeft alles even in een notendopje weergegeven. Dat leest ook wel zo fijn. Direct naar de kern van het verhaal. En toch zat er voor mij dat weekend veel meer om heen.
Zaterdagavond zijn we naar de theatershow van Claudia de Breij geweest. In één woord: geweldig. De hedendaagse maatschappij en politiek kwamen voorbij, evenals die van over 50 jaar... Ik ga niet de hele show bespreken. Wil je hem zien, hij is meer dan de moeite waard! (niet voor niets bekroond met een prijs).
Om dan toch een heel klein stukje van de sluier op te lichten: de hoofddoekjes, burka's, Rutte, Verhagen en Wilders kwamen voorbij.
Als je dan de volgende dag op een verjaardag komt, lijkt het of je in de theatershow bent blijven hangen. Hoewel ons uitzicht op de zaterdagavond beter was dan een deel van ons uitzicht in de discussiegroep op zondagmiddag.
Het is een verjaardag waar de rokers buiten staan. En dat vind ik helemaal niet erg, ik mág tenminste nog roken... Vaak is het daar waar de rokers zijn ook nog gezelliger ;) Ik viel met mijn neus in de boter... Had ik net mijn klomp gebroken over de Hamka's Chips, kom ik buiten en is daar een discussie gaande over het geloof en de acceptatie daarvan.
Het is natuurlijk een eindeloze discussie. En ik wil het niet eens als een discussie voeren. Iedereen heeft vandaag de dag een mening over discriminatie, acceptatie, vrijheid van meningsuiting en geloof. En gekheid is niet nodig... al deze onderwerpen komen terug in één discussie. Een discussie die gevoed wordt door de politiek en de media. Heb je nog een eigen mening... Wees er zuinig op! Je bent waarschijnlijk één van de weinigen en als je hem nog durft te uiten ben je helemaal een held. Voor je het weet heb je namelijk een puist tussen je ogen of een mes tussen je ribben.
Ik ben een sociaal mens. En ieder heeft zo zijn eigen ideeën over discriminatie, acceptatie, vrijheid van meningsuiting en geloof. Helemaal goed! Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde. Ik respecteer een mening als die goed onderbouwd wordt, in de hoop dat je dat ook bij mij doet.
Een voorbeeldje: Ik ben niet tegen hoofddoekjes. Als ik maar op een correcte manier behandeld en aangesproken wordt. Dat verwacht men immers ook van mij. Het is niet aan mij om uiterlijke kenmerken af te schaffen of te verbieden. Dan moet ik straks mijn kettinkje omdraaien om angstvallig het vrouwenteken te verbergen...
Zaterdagavond zijn we naar de theatershow van Claudia de Breij geweest. In één woord: geweldig. De hedendaagse maatschappij en politiek kwamen voorbij, evenals die van over 50 jaar... Ik ga niet de hele show bespreken. Wil je hem zien, hij is meer dan de moeite waard! (niet voor niets bekroond met een prijs). Om dan toch een heel klein stukje van de sluier op te lichten: de hoofddoekjes, burka's, Rutte, Verhagen en Wilders kwamen voorbij.
Als je dan de volgende dag op een verjaardag komt, lijkt het of je in de theatershow bent blijven hangen. Hoewel ons uitzicht op de zaterdagavond beter was dan een deel van ons uitzicht in de discussiegroep op zondagmiddag.
Het is een verjaardag waar de rokers buiten staan. En dat vind ik helemaal niet erg, ik mág tenminste nog roken... Vaak is het daar waar de rokers zijn ook nog gezelliger ;) Ik viel met mijn neus in de boter... Had ik net mijn klomp gebroken over de Hamka's Chips, kom ik buiten en is daar een discussie gaande over het geloof en de acceptatie daarvan.
Het is natuurlijk een eindeloze discussie. En ik wil het niet eens als een discussie voeren. Iedereen heeft vandaag de dag een mening over discriminatie, acceptatie, vrijheid van meningsuiting en geloof. En gekheid is niet nodig... al deze onderwerpen komen terug in één discussie. Een discussie die gevoed wordt door de politiek en de media. Heb je nog een eigen mening... Wees er zuinig op! Je bent waarschijnlijk één van de weinigen en als je hem nog durft te uiten ben je helemaal een held. Voor je het weet heb je namelijk een puist tussen je ogen of een mes tussen je ribben.
Ik ben een sociaal mens. En ieder heeft zo zijn eigen ideeën over discriminatie, acceptatie, vrijheid van meningsuiting en geloof. Helemaal goed! Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde. Ik respecteer een mening als die goed onderbouwd wordt, in de hoop dat je dat ook bij mij doet.
Een voorbeeldje: Ik ben niet tegen hoofddoekjes. Als ik maar op een correcte manier behandeld en aangesproken wordt. Dat verwacht men immers ook van mij. Het is niet aan mij om uiterlijke kenmerken af te schaffen of te verbieden. Dan moet ik straks mijn kettinkje omdraaien om angstvallig het vrouwenteken te verbergen...
zondag 10 oktober 2010
Snel verjaardag verhaaltje
Nog even snel een blogje.
Onze verjaardag zit er weer op.
Vandaag was er niet zoveel blog voer, helaas.
Wat wel leuk is om te zien, is dat we een goede kant (de Vossen) en een slechte kamp hebben.
Onze jarige job heeft meer met het goede kamp. Hij is 2 geworden.
Hij heeft nu al voorkeur. Cadeautje die hij van de slechte kamp krijgt, pakt hij uit met iemand uit het goede kamp.
Er is maar discussie geweest, over het geloof, waar gaat het anders over.
Onze lapzwans van de vorige blogjes kon het niet winnen, dus de verliezer ging met zijn staart
tussen zijn benen naar binnen. 1-0 voor de goede kamp.
Waar ik niet zo goed over nagedacht had, daar viel de mond van me zus van open.
1 van het slechte kamp is moslims geworden. Zodra ze binnenkomt gaat haar hoofddoekje af.
Nu weet ik niet veel van dat geloof, maar ik weet wel dat zodra er onbekenden mannen binnen zijn je je hoofddoek niet af mag doen. Me vader, de buurman en later kwam Ira Keesje binnen.
Hoofddoek bleef af. Ze flirte zelfs nog met Ira Keesje.
Varkensvlees is ook uit den boze. Moslims vinden varkens onrein. Er wordt dus rekening gehouden met wat er op tafel wordt gezet. Heel respectvol van de gastvrouw/man die rekening houdt met 1 persoon. Waar varkensvlees in zit, wordt op een ander schaaltje gelegd. Keurig.
Wij zeggen altijd, zij is moslims hoe en wanneer het haar uitkomt.
De chippies komen op tafel, lekker. Je kent ze wel, die chippies van Lays, het lijkt op een raster.
Wij noemen het HamKaas chips. Ik zag het niet, maar me zus, haar mond viel open, onze moslima deed een HamKaas chippie in haar mond. Het eerste wat me zus dacht, Ham, waar is dat nog maar van gemaakt........Varken.
Onze gedachten werden voor waar gemaakt.
Want een echte moslim eet ook geen HamKaas chips.
Over 2 maanden de volgende verjaardag. Kijken waar ze dan mee door de mand valt
Onze verjaardag zit er weer op.
Vandaag was er niet zoveel blog voer, helaas.
Wat wel leuk is om te zien, is dat we een goede kant (de Vossen) en een slechte kamp hebben.
Onze jarige job heeft meer met het goede kamp. Hij is 2 geworden.
Hij heeft nu al voorkeur. Cadeautje die hij van de slechte kamp krijgt, pakt hij uit met iemand uit het goede kamp.
Er is maar discussie geweest, over het geloof, waar gaat het anders over.
Onze lapzwans van de vorige blogjes kon het niet winnen, dus de verliezer ging met zijn staart
tussen zijn benen naar binnen. 1-0 voor de goede kamp.
Waar ik niet zo goed over nagedacht had, daar viel de mond van me zus van open.
1 van het slechte kamp is moslims geworden. Zodra ze binnenkomt gaat haar hoofddoekje af.
Nu weet ik niet veel van dat geloof, maar ik weet wel dat zodra er onbekenden mannen binnen zijn je je hoofddoek niet af mag doen. Me vader, de buurman en later kwam Ira Keesje binnen.
Hoofddoek bleef af. Ze flirte zelfs nog met Ira Keesje.
Varkensvlees is ook uit den boze. Moslims vinden varkens onrein. Er wordt dus rekening gehouden met wat er op tafel wordt gezet. Heel respectvol van de gastvrouw/man die rekening houdt met 1 persoon. Waar varkensvlees in zit, wordt op een ander schaaltje gelegd. Keurig.
Wij zeggen altijd, zij is moslims hoe en wanneer het haar uitkomt.
De chippies komen op tafel, lekker. Je kent ze wel, die chippies van Lays, het lijkt op een raster.
Wij noemen het HamKaas chips. Ik zag het niet, maar me zus, haar mond viel open, onze moslima deed een HamKaas chippie in haar mond. Het eerste wat me zus dacht, Ham, waar is dat nog maar van gemaakt........Varken.
Onze gedachten werden voor waar gemaakt.
Want een echte moslim eet ook geen HamKaas chips.
Over 2 maanden de volgende verjaardag. Kijken waar ze dan mee door de mand valt
Mensenkennis
Op dit moment twijfel ik een beetje aan me mensenkennis.
Het laat me op dit moment een in de steek.
Ik kan mezelf wel voor de kop slaan, niet normaal.
Dat vind ik het ergste van alles, waarom zag / zie ik het niet.
Mijn sterrenbeeld is Tweelingen. Een kleine omschrijving van de Tweelingen is, dat ze 2 zielen met zich mee dragen. De ene keer positief en de andere keer kunnen ze negatief zijn.
Daarnaast is mijn Chinese sterrenbeeld paard, die zijn ongeduldig. Ik geloof nooit zo in de alternatieve dingen, maar als ik lees wat de sterren over mij schrijven, moet ik ze gewoon gelijk geven. Het klopt helemaal.
Meestal ben ik positief ingesteld. Ik heb een luisterend oor, ik maak vaak grapjes, sta voor iedereen klaar en niks is me te veel. Vaak cijfer ik mezelf weg, als anderen het maar goed hebben, dan heb ik het ook goed.
Er ook een keerzijde aan mij. Je moet me niet op de proef stellen, daar hou ik absoluut niet van. Doe maar normaal is mijn motto, dan doe je al gek genoeg.
Hou me niet voor de gek en doe vooral je niet anders voor dan dat je bent.
Ook wil je geen ruzie met mij. Omdat ik zo makkelijk ben, krijg je mij niet zo snel boos, maar als je me boos hebt, dan kan ik je negeren voor het leven. Je kan het goed maken met mij, dat moet je wel direct doen en niet weken, maanden of jaren later. Ik ben net een olifant, ik vergeet niet. Kan misschien wel wat vergeven, maar vergeten doe ik nooit.
De laatste weken heb ik bij meerdere mensen dat ze me op de proef stellen, mensen die opeens weer contact zoeken na jaren, sorry je bent een paar jaar te laat. Ik vraag dan wel netjes waar het vandaan komt. Mensen die hun afspraken niet nakomen, kan ik ook slecht tegen. Als je beloofd iets voor mij te doen op die dag en het gebeurd niet, ben ik hels. Vooral als ik geen belletje of smsje heb gehad. Je gaat er toch een beetje van uit, dat het dan gedaan is. Me niet blij maken met een dood vogeltje. Ik opgevoed met de woorden, wat je beloofd moet je doen. Je verwacht dat ook een beetje van anderen. Mensen die als ik bel, niet thuis aan geven, maar als zij bellen moet ik gelijk klaar voor ze staan. Ik ben klaar met al die mensen. Ga me een tijdje meer op mezelf richten en op mensen die het verdienen. Ga wat harder worden tegen mezelf, om mezelf te beschermen.
Nu ga ik me richten op een verjaardag. Misschien komt er wel weer een blog uit voort.
Op naar het goede kamp.
Het laat me op dit moment een in de steek.
Ik kan mezelf wel voor de kop slaan, niet normaal.
Dat vind ik het ergste van alles, waarom zag / zie ik het niet.
Mijn sterrenbeeld is Tweelingen. Een kleine omschrijving van de Tweelingen is, dat ze 2 zielen met zich mee dragen. De ene keer positief en de andere keer kunnen ze negatief zijn.
Daarnaast is mijn Chinese sterrenbeeld paard, die zijn ongeduldig. Ik geloof nooit zo in de alternatieve dingen, maar als ik lees wat de sterren over mij schrijven, moet ik ze gewoon gelijk geven. Het klopt helemaal.
Meestal ben ik positief ingesteld. Ik heb een luisterend oor, ik maak vaak grapjes, sta voor iedereen klaar en niks is me te veel. Vaak cijfer ik mezelf weg, als anderen het maar goed hebben, dan heb ik het ook goed.
Er ook een keerzijde aan mij. Je moet me niet op de proef stellen, daar hou ik absoluut niet van. Doe maar normaal is mijn motto, dan doe je al gek genoeg.
Hou me niet voor de gek en doe vooral je niet anders voor dan dat je bent.
Ook wil je geen ruzie met mij. Omdat ik zo makkelijk ben, krijg je mij niet zo snel boos, maar als je me boos hebt, dan kan ik je negeren voor het leven. Je kan het goed maken met mij, dat moet je wel direct doen en niet weken, maanden of jaren later. Ik ben net een olifant, ik vergeet niet. Kan misschien wel wat vergeven, maar vergeten doe ik nooit.
De laatste weken heb ik bij meerdere mensen dat ze me op de proef stellen, mensen die opeens weer contact zoeken na jaren, sorry je bent een paar jaar te laat. Ik vraag dan wel netjes waar het vandaan komt. Mensen die hun afspraken niet nakomen, kan ik ook slecht tegen. Als je beloofd iets voor mij te doen op die dag en het gebeurd niet, ben ik hels. Vooral als ik geen belletje of smsje heb gehad. Je gaat er toch een beetje van uit, dat het dan gedaan is. Me niet blij maken met een dood vogeltje. Ik opgevoed met de woorden, wat je beloofd moet je doen. Je verwacht dat ook een beetje van anderen. Mensen die als ik bel, niet thuis aan geven, maar als zij bellen moet ik gelijk klaar voor ze staan. Ik ben klaar met al die mensen. Ga me een tijdje meer op mezelf richten en op mensen die het verdienen. Ga wat harder worden tegen mezelf, om mezelf te beschermen.
Nu ga ik me richten op een verjaardag. Misschien komt er wel weer een blog uit voort.
Op naar het goede kamp.
donderdag 30 september 2010
Wielrennen...
... en wat ik dus echt niet snap: de doping in de wielrennerij. Hoe vaak hoor je niet dat er weer een wielrenner positief is bevonden aan doping? Nu weer Contador... "Ik heb iets verkeerd te eten gekregen" ... Jaja... De wielrennerij staat bekend om de dopingcontroles. Knappe (zo niet naïeve) jongen die denkt dat te kunnen omzeilen. Hoe haal je het in je botte kop op jezelf te drogeren, terwijl je weet dat die controle er is en je dus bijna zeker weet dat je gepakt wordt.
Ik kan er niet bij... Das hetzelfde als met een revolver door de douanepoortjes op Schiphol gaan...
dinsdag 28 september 2010
Werken voor TNT post
al zeker een jaar of 2 bestaat de postbank niet meer.
Alle bankzaken gaan nu via de ING bank.
Het houdt ook in, dat vele postkantoren dicht gaan.
Ook bij ons is het dorp. Vanaf 11 november hebben wij geen postkantoor meer.
Het postkantoor zorgde voor afhandelingen van post en regelde de bankzaken voor
postbank klanten.
TNT gaat bezuinigen, door de bankzaken 2 jaar geleden naar de ING over te brengen,
viel dat al weg. Nu heeft TNT bedacht dat vele winkels, C1000, Primera of Total Gemak een
servicepunt worden. Hiermee kan dus de "grote" postkantoren dicht.
Ook ik werk bij een servicepunt, heel handig van TNT, want nu betaald me baas me loon,
en in het "grote" postkantoor worden ze door TNT betaald.
Wij krijgen nu al vragen, hoe kom ik aan giro enveloppen, of waar kan ik me auto overschrijven.
Niet te vergeten de maandkaarten voor het openbaar vervoer en de staatsloten, waar kopen we die. Op sommige vragen heb ik heb geen antwoord, ik laat het op me af komen.
Ons wordt niks verteld over hoe en wat. Communicatie is een sleutelwoord, wat in vele bedrijven nergens te vinden is.
Wat ik wel erg vind, is dat de TNT dus zoveel mensen ontslaan.
Alle mensen die dus al jaren in die postkantoren hebben gestaan, zijn nu werkloos.
Ook postbodes, alle full timers moeten eruit, het gaat om 1500 mensen.
Ik vind het heel sneu voor die mensen, vooral als ik dan in de auto zit en een reclame spotje hoor, wordt TNT postbezorger in je eigen buurt. Eerst ontslaan ze 1000 mensen en net zo snel nemen ze part timers aan, want al die full timers zijn veelst te duur.
Ik vind het belachelijk. Uitleg voor deze ontslagen zijn, concurrentie in de postmarkt.
Hebben ze dat niet zelf in de hand gehad, ze wilden toen zelf geen staatsbedrijf meer zijn.
Als je een staatsbedrijf hebt, heb je meestal een monopolie. Eigen schuld zeg ik dan.
Maar sneu voor alle mensen die hun baan verliezen, zij zijn de dupe hiervan.
Dat is gewoon niet goed te praten, geef dan die hoge piefen wat minder loon of bonus.
Nee Jan Modaal, die is de dupe. TNT is ook echt het kroontje in hun logo niet waard.
Alle bankzaken gaan nu via de ING bank.
Het houdt ook in, dat vele postkantoren dicht gaan.
Ook bij ons is het dorp. Vanaf 11 november hebben wij geen postkantoor meer.
Het postkantoor zorgde voor afhandelingen van post en regelde de bankzaken voor
postbank klanten.
TNT gaat bezuinigen, door de bankzaken 2 jaar geleden naar de ING over te brengen,
viel dat al weg. Nu heeft TNT bedacht dat vele winkels, C1000, Primera of Total Gemak een
servicepunt worden. Hiermee kan dus de "grote" postkantoren dicht.
Ook ik werk bij een servicepunt, heel handig van TNT, want nu betaald me baas me loon,
en in het "grote" postkantoor worden ze door TNT betaald.
Wij krijgen nu al vragen, hoe kom ik aan giro enveloppen, of waar kan ik me auto overschrijven.
Niet te vergeten de maandkaarten voor het openbaar vervoer en de staatsloten, waar kopen we die. Op sommige vragen heb ik heb geen antwoord, ik laat het op me af komen.
Ons wordt niks verteld over hoe en wat. Communicatie is een sleutelwoord, wat in vele bedrijven nergens te vinden is.
Wat ik wel erg vind, is dat de TNT dus zoveel mensen ontslaan.
Alle mensen die dus al jaren in die postkantoren hebben gestaan, zijn nu werkloos.
Ook postbodes, alle full timers moeten eruit, het gaat om 1500 mensen.
Ik vind het heel sneu voor die mensen, vooral als ik dan in de auto zit en een reclame spotje hoor, wordt TNT postbezorger in je eigen buurt. Eerst ontslaan ze 1000 mensen en net zo snel nemen ze part timers aan, want al die full timers zijn veelst te duur.
Ik vind het belachelijk. Uitleg voor deze ontslagen zijn, concurrentie in de postmarkt.
Hebben ze dat niet zelf in de hand gehad, ze wilden toen zelf geen staatsbedrijf meer zijn.
Als je een staatsbedrijf hebt, heb je meestal een monopolie. Eigen schuld zeg ik dan.
Maar sneu voor alle mensen die hun baan verliezen, zij zijn de dupe hiervan.
Dat is gewoon niet goed te praten, geef dan die hoge piefen wat minder loon of bonus.
Nee Jan Modaal, die is de dupe. TNT is ook echt het kroontje in hun logo niet waard.
zondag 26 september 2010
Eindelijk...
Dit jaar zijn we (om redenen die nu het bespreken niet waard zijn) gestopt met het begeleiden van de jeugd bij de plaatselijke voetbalvereniging. Hoewel het ons pijn in het hart deed voor die kids, moesten we voor onszelf kiezen. Bijkomend voordeel van deze beslissing: We kregen er bergen tijd voor terug. Ook kwamen we er al snel achter dat er uiteindelijk van die berg slechts een summier heuveltje overbleef... Spoedklussen in het weekend en ook ons nieuwe project slokte al onze tijd op.
Ik was van plan om de fotografie weer op te pakken, maar helaas... geen tijd. Tot dit weekend. Eindelijk (en ook een beetje noodgedwongen door wat lichamelijke klachten) besloten we dit weekend een beetje te relaxen en de dingen te doen die we willen en niet die moeten...
Dus vertrokken we zaterdagmiddag richting de Ennemaborg in Midwolda. De paddenstoelen rijzen inmiddels overal de grond uit en dus goede kans dat we daar wel wat mooie herfstplaatjes konden schieten. En dat was niet verkeerd gedacht.We liepen door de bossen van het landgoed en hebben ons prima vermaakt. Het was er uitgestorven (iedereen staat immers bij de C1000 zijn/haar Dungan-schijfjes van het winkelend publiek af te troggelen). Wij waren daar wel even blij mee. Een uur nergens aan denken, niets hoeven doen... Dat noem ik nou vrijheid...
De herfst was qua kleuren nog een klein beetje te vroeg. In mijn ogen nog iets te veel groen, maar het was goed weer en je weet niet wat er komen gaat. Bij de Ennemaborg hebben we weer een grote verscheidenheid aan paddenstoelen gezien, maar die rode met witte stippen... die vind je gewoon heel dicht bij huis...
vrijdag 24 september 2010
Dungans
Het is weer zover, C1000 (waar ik werk) heeft een nieuwe actie. Een rage moet ik zeggen, Dungan. Het ziet er uit als Flippo's, wat we vroeger uit de zakken chips haalde.
Dungans zijn ronde dingen met afbeeldingen erop van Aarde, Water en Vuur.
Je moet het spelletje rock, paper, scissors spelen.
Je kan dan die dingen van elkaar winnen. Hoe het verder werkt, geen idee, ik heb me er verder niet in verdiept maar de kinderen van tegenwoordig wel.
Het is nu zelfs zo erg dat kinderen bij de C1000 staan te schooien om de rare dingen.
Elke klant vragen ze of ze Dungans sparen en zo niet, of zij ze dan mogen hebben.
De een staat net voorbij de ingang van de winkel, op de groente afdeling en vragen, mevrouw of meneer, mag ik straks uw Dungans wel? Want stel je voor, bij de kassa ben je te laat. Daar staan de andere 10 kinderen te wachten om dezelfde vraag te stellen. Klanten hebben nog niet eens betaald, ze hebben de Dungans nog niet eens in hun handen en ze vragen al, mevrouw, meneer, mag ik uw Dungans?
Klanten vinden het storend. We kregen ook veel klachten. Wat ik begrijp. Dat geleur om die dingen. Nogmaals ik praat niet over 2 kindjes he, nee een stuk of 10.
Het klinkt vanaf half 4 bij ons als een kippenhok, want wie krijgt de Dungan, moeilijk delen als er 10 kinderen staan. Zijn er even geen klanten, dan slaan ze elkaar inelkaar, of ze spelen met die Dungans en dan is het weer niet eerlijk gegaan, komen ze bij mij uithuilen. Helpt niks. Je krijgt niks. Inwendig word ik gillend gek. Collega's onderling kunnen door hun herrie elkaar niet verstaan.
Dinsdag, begon alle ellende, we moesten een plek maken waar de kinderen
mochten staan, want we de klachten van klanten bleven komen.
Ik ondertussen als schooljuffrouw moest ze elke keer naar "hun" plek wijzen.
Als ze op "hun" plek stonden, werd de man van Lubbers geterroriseerd.
Hij als meester erheen. Binnen niet luisteren dan maar naar buiten. Ook dit hielp niet.
Woensdag, wat een drama.
Er is geen school 's middags. Wat doe je dan. Naar de C1000 en leuren om Dungans.
Luisteren kunnen ze natuurlijk nog niet. Dus je blijft juffrouw spelen.
Donderdag en Vrijdag, je blijft de kinderen nog steeds naar "hun" plek sturen.
Want ze blijven proberen. 1 keer zeggen is tegenwoordig niet voldoende.
Nee joh... We hebben 5 caissieres, die ze allemaal wegsturen. Een keer of 3.
De keren dat ik ze wegstuur en me collega bij de balie. Je wordt er niet goed van.
Vroeger, de goede oude tijd. Ik overdrijf echt niet.
De Flippo's tijd, wie van mijn generatie kent ze niet.
Me ouders moesten chips kopen om aan de Flippo's te komen. Betalen voor je Flippo's dus geen geleur in de winkel. Je kon ruilen als je dubbele had met je vriendjes van school.
Ik weet zeker dat me ouders er niet achter moesten komen, dat ik bij een winkel aan het leuren was om spullen. Ik mocht naar de winkel als ik een boodschap moest halen. Verder had ik daar niks te zoeken. Had trouwens ook geen geld om in een winkel uit te geven, dat kreeg ik pas toen ik op het voorgezetonderwijs zat. Er zat controle op mij. Me ouders hadden alles door.
Tegenwoordig komen jongeren onder de 12 bij ons blikjes RedBull kopen. Als mijn neefje (10) dat doet, ik pak hem bij zijn oren. Me zus weet dat ook. Je hebt niks te zoeken in een winkel
en RedBull is zulk slecht spul, als ik er al niet van slaap, wat moet een kind van 10 dan wel niet. Ouders durven zich dan ook nog af te vragen waarom ze zo druk zijn.
Nog even terug naar vandaag de dag. Om 9 uur stonden de eerste kinderen bij de C1000.
Marge dag op school. Gelukkig maar 2 kids, 3 te veel.
Me zus kent 1 van die kinderen en dat meisje vraagt, mag ik jou Dungans?
Zus zegt, dat is goed, zij spaart ze niet voor haar kinderen. Ik volg het allemaal.
Het was alsof me zus stroop aan haar kont had. Waar zij stond, stond dat kind ook. Verschrikkelijk. Ik kon niet eens normaal praten met me zus. Ik zou ze die Dungans niet meer geven, zo zou ik koken van binnen. Gelukkig voor het kind krijgt me zus al die narigheid niet mee. Dus krijgt het meisje haar Dungans.
Ik vraag me op zulke dagen af, wat zouden de ouders hiervan vinden. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik dit vroeger niet moest flikken.
Op deze vraag kreeg ik vandaag ook antwoord.
Wordt er tegen dat kind dat vanochtend bij me zus schooide, om 4 uur gezegd door vaders,
om 5 uur thuis he. Dan gaan we eten.
Me mond viel open. Ouders keuren het dus gewoon goed. Normaalste zaak van de wereld.
Gelukkig duurt de actie 4 weken, morgen en nog 2 weken te gaan.
Morgen is het zaterdag, de hele dag geen school. Hopen dat kinderen nog een beetje aan sport doen en dat ze niet de hele dag bij de C1000 staan. Ik weet niet meer wat ik eraan moet doen, ik ben er nu al klaar mee
dinsdag 21 september 2010
Jumbo op zondag
Vooropgesteld: Ik winkel liever niet op zondag. Kom zelf uit de detailhandel en had er een hekel aan om op zondag te werken. Dus naar een winkel op zondag... nee!
Maar goed, afgelopen zondag kon ik er helaas niet onderuit (ja, had in de auto kunnen blijven zitten...).
Zaterdag was de verjaardag qua tijd een beetje uitgelopen en terug in de auto zegt mijn wederhelft... oeps, nou heb ik helemaal geen eten voor zondag in huis...
Tegenwoordig is de Jumbo in Veendam op zondag geopend van 16:00 tot 21:00 uur. Ik dacht: "Dat is voor de mensen die even wat vergeten zijn..." Nou, ik had het mooi mis! Hordes mensen, volle karren... ik kon mijn ogen niet geloven. Je kon werkelijk over de koppen lopen! Dacht echt dat ik in een rare droom terecht gekomen was! De IKEA is duidelijk verleden tijd op zondag... we zoeken ons vermaak in de Jumbo...
Een week heeft zeven dagen, waarvan de winkels er zes open zijn en de meeste mensen er (bij een fulltime baan) vijf werken. Volgens mijn berekeningen heb je dan één dag vrij om je boodschappen te doen. Moet het dan uitgerekend op zondag!? Ga met je kinderen lekker de bossen in of iets anders bezoeken.
Voor mij was het één keer en niet weer. Ik haal mijn kopje suiker of eitje wel even bij de buurvrouw...
Maar goed, afgelopen zondag kon ik er helaas niet onderuit (ja, had in de auto kunnen blijven zitten...).
Zaterdag was de verjaardag qua tijd een beetje uitgelopen en terug in de auto zegt mijn wederhelft... oeps, nou heb ik helemaal geen eten voor zondag in huis...
Tegenwoordig is de Jumbo in Veendam op zondag geopend van 16:00 tot 21:00 uur. Ik dacht: "Dat is voor de mensen die even wat vergeten zijn..." Nou, ik had het mooi mis! Hordes mensen, volle karren... ik kon mijn ogen niet geloven. Je kon werkelijk over de koppen lopen! Dacht echt dat ik in een rare droom terecht gekomen was! De IKEA is duidelijk verleden tijd op zondag... we zoeken ons vermaak in de Jumbo...Een week heeft zeven dagen, waarvan de winkels er zes open zijn en de meeste mensen er (bij een fulltime baan) vijf werken. Volgens mijn berekeningen heb je dan één dag vrij om je boodschappen te doen. Moet het dan uitgerekend op zondag!? Ga met je kinderen lekker de bossen in of iets anders bezoeken.
Voor mij was het één keer en niet weer. Ik haal mijn kopje suiker of eitje wel even bij de buurvrouw...
zaterdag 18 september 2010
onderscheid in families
Het werd weer eens tijd voor een blogje.
Elke dag maak je wel wat mee, maar of niet goed genoeg voor een blog of het gaat over dingen die je beter niet op internet kunt zetten.
Vandaag hebben we weer een verjaardag meegemaakt. Dus weer blogvoer genoeg.
Eerst even terug in de tijd.
Ik weet nog dat ik een keertje met het basketbalteam waar ik toen in zat, naar een verlovingsfeest ben geweest van Turks stel.
Ik was nog jong, maar het was hartstikke leuk om mee te maken. Een en al gezelligheid.
Wat me wel opviel was, de mannen zaten in de ene kamer en wij in de andere.
Dit is in sommige culturen heel normaal. Wij kenden dit niet. Daar was het heel normaal.
Terug naar vandaag. Weer op verjaardag. De Vossen zorgen dat we ongeveer tegelijk binnen komen. Nu gingen de Vossen aan de achterkamertafel zitten. De schoonfamilie van me zus, zit voor. Lapzwans, lees blog van april, zat er natuurlijk ook. Nu een neefje naast hem op de bank.
Beide onderuit gezakt, geboeid in hun gsm, filmpjes kijken. Gezellig als je op een verjaardag komt. Dan komt een tante binnen, met haar nieuwe vriend. Voorstellen wordt vandaag de dag niet meer gedaan. Ook zij gaan voorzitten. Toen tante met vriend weg ging, zei me zwager hij heet Hendrik, ik nee, Herman en zegt een ander weer, volgens mij heet ie Harry. Het blijft een raadsel.
Vrienden zitten bij ons. Want die kant mogen ze ook niet zo. Heb ik het nog netjes uitgedrukt.
Ik met mijn te grote mond zeg, ik dacht dat in sommige culturen het normaal was, dat er onderscheid is in mannen en vrouwen. Kijk, wij hebben onderscheid in families.
In Friesland doen ze dat ook, zegt me schoonzus. Bij ons op verjaardag zitten de mannen bijelkaar en de vrouwen ook. De vrouwen nemen ook nog hun breiwerk (geitenwollensokken) mee en er wordt niet gesproken. Gezellig.
Wat was het probleem bij ons?
Oke, ik geef toe dat ik helemaal niks met die familie heb. Maar goed, me zus kan er niks aan doen dat het haar schoonfamilie is. Je krijgt ze er gratis bij. Zelfs de kleinste van me zus, bijna 2, zit bij de Vossen. Hij weet nu al wat leuker en beter is. Dit is niet om op te scheppen.
Rond de achterkamertafel vroegen we af waarom het onderscheid?
Na een paar minuten er over nagedacht te hebben en erover gehad te hebben, kwamen we tot de conclusie. Het probleem is........................ IQ
Wij hebben wat over te praten, want wij werken. We maken van alles mee. Wij komen daar ook voor een verjaardag, gsm bij je, niet voor je neus. Vandaag draait de dag om de jarige. Fatsoen noemen we dat. The round the table group weet gewoon hoe het hoort. Wij kennen onze normen en waarden. Zoals wij daar komen, zo zijn we. We hebben respect, fatsoen en weten hoe je je hoort te gedragen. Helaas moet ik zeggen, zoals zij komen zijn ze ook.
Geen stukje fatsoen zit erin. Over een maand is de volgende verjaardag daar.
Ik hou het onderscheid er in, bevalt me prima.
Aan de ene kant denk ik, volgende maand alweer!!!!!!!!!! Zo snel.
En aan de andere kant is het altijd weer een leuke dag om inspiratie op te doen voor een blog.
Elke dag maak je wel wat mee, maar of niet goed genoeg voor een blog of het gaat over dingen die je beter niet op internet kunt zetten.
Vandaag hebben we weer een verjaardag meegemaakt. Dus weer blogvoer genoeg.
Eerst even terug in de tijd.
Ik weet nog dat ik een keertje met het basketbalteam waar ik toen in zat, naar een verlovingsfeest ben geweest van Turks stel.
Ik was nog jong, maar het was hartstikke leuk om mee te maken. Een en al gezelligheid.
Wat me wel opviel was, de mannen zaten in de ene kamer en wij in de andere.
Dit is in sommige culturen heel normaal. Wij kenden dit niet. Daar was het heel normaal.
Terug naar vandaag. Weer op verjaardag. De Vossen zorgen dat we ongeveer tegelijk binnen komen. Nu gingen de Vossen aan de achterkamertafel zitten. De schoonfamilie van me zus, zit voor. Lapzwans, lees blog van april, zat er natuurlijk ook. Nu een neefje naast hem op de bank.
Beide onderuit gezakt, geboeid in hun gsm, filmpjes kijken. Gezellig als je op een verjaardag komt. Dan komt een tante binnen, met haar nieuwe vriend. Voorstellen wordt vandaag de dag niet meer gedaan. Ook zij gaan voorzitten. Toen tante met vriend weg ging, zei me zwager hij heet Hendrik, ik nee, Herman en zegt een ander weer, volgens mij heet ie Harry. Het blijft een raadsel.
Vrienden zitten bij ons. Want die kant mogen ze ook niet zo. Heb ik het nog netjes uitgedrukt.
Ik met mijn te grote mond zeg, ik dacht dat in sommige culturen het normaal was, dat er onderscheid is in mannen en vrouwen. Kijk, wij hebben onderscheid in families.
In Friesland doen ze dat ook, zegt me schoonzus. Bij ons op verjaardag zitten de mannen bijelkaar en de vrouwen ook. De vrouwen nemen ook nog hun breiwerk (geitenwollensokken) mee en er wordt niet gesproken. Gezellig.
Wat was het probleem bij ons?
Oke, ik geef toe dat ik helemaal niks met die familie heb. Maar goed, me zus kan er niks aan doen dat het haar schoonfamilie is. Je krijgt ze er gratis bij. Zelfs de kleinste van me zus, bijna 2, zit bij de Vossen. Hij weet nu al wat leuker en beter is. Dit is niet om op te scheppen.
Rond de achterkamertafel vroegen we af waarom het onderscheid?
Na een paar minuten er over nagedacht te hebben en erover gehad te hebben, kwamen we tot de conclusie. Het probleem is........................ IQ
Wij hebben wat over te praten, want wij werken. We maken van alles mee. Wij komen daar ook voor een verjaardag, gsm bij je, niet voor je neus. Vandaag draait de dag om de jarige. Fatsoen noemen we dat. The round the table group weet gewoon hoe het hoort. Wij kennen onze normen en waarden. Zoals wij daar komen, zo zijn we. We hebben respect, fatsoen en weten hoe je je hoort te gedragen. Helaas moet ik zeggen, zoals zij komen zijn ze ook.
Geen stukje fatsoen zit erin. Over een maand is de volgende verjaardag daar.
Ik hou het onderscheid er in, bevalt me prima.
Aan de ene kant denk ik, volgende maand alweer!!!!!!!!!! Zo snel.
En aan de andere kant is het altijd weer een leuke dag om inspiratie op te doen voor een blog.
donderdag 16 september 2010
Herfst 2010
Zaten we ongeveer twee maanden geleden nog te puffen en te zweten van de immense hitte, tegenwoordig komt het hemelwater met bakken tegelijk naar beneden en wanen we ons al weer in de gure onstuimige herfst.Voor velen het jaargetijde waar ze het liefst heel hard doorheen fietsen, maar ik hoop altijd op een lekke band. De herfst is namelijk mijn favoriete seizoen. Fotografisch gezien schotelt Moeder Aarde ons de allermooiste plaatjes voor. De kleuren zijn gewoonweg geweldig! En helemaal als het mooi weer is! Zonnetje erbij... Tuurlijk, regen en wind zijn niet leuk. Maar dan lekker knus thuiszitten is ook niet verkeerd...
Officieel moeten we nog een weekje wachten. Dan begint de herfst volgens de kalenders. Maar zoals ik al zei: We hebben de afgelopen periode al een voorproefje mogen hebben.Vandaag verliet ik het ziekenhuis in Stadskanaal na het bezoekuur. Toen we op de parkeerplaats kwamen, waren er al vele auto's weg en viel mijn oog op het plantsoen. Daar stonden een aantal vliegenzwammen naar mij te lonken. Natuurlijk de camera niet bij me (moet 'm toch maar standaard in de auto leggen in deze periode). Maar gelukkig bood mijn mobieltje uitkomst. Helaas niet allemaal even scherp, maar het gaat om het idee... De herfst met de mooiste kleuren in de natuur...
Heel misschien heb ik dit weekend een uurtje over. En bij goed weer willen we toch eens gaan kijken of we nog meer van dit moois kunnen fotograferen. Het is al weer veel te lang geleden en voor je het weet is ook deze herfst (voor sommigen gelukkig) voorbij voor je het weet...
dinsdag 10 augustus 2010
extreme dromen van vrienden
Ik heb een paar gekke vrienden.
Ze gaan hun droom achterna jagen.
Zo gek is het natuurlijk niet, maar wel wat ze gaan doen.
Zaterdag vertrekt een vriendin/collega voorgoed naar Turkije.
Vorig jaar heeft ze daar haar prins op het witte paard daar gevonden.
Haar studie heeft ze hier afgemaakt en nu dat klaar is, gaat ze terug naar Turkije.
Sinds ze bij ons werkt, horen we niks anders dan over Turkije en haar vriend.
Na haar studie die ze in juni heeft afgerond heeft ze zich gestort op een studie Turks.
Ze komt nu al heel ver. Ik vind het knap. En ook ik leer een paar woordjes Turks.
Zonder werk komt ze vast niet te zitten. Ze spreekt de taal en heeft een opleiding in het
hotel wezen afgerond. Ze gaat naar de Turkse Riviéra, genoeg toerisme lijkt mij.
Komt helemaal goed.
In mei 2011 gaat een andere vriendin haar droom achterna.
Maar zij is gewoon gek. Ze gaat een paar weken naar Afrika om met HAAIEN te gaan zwemmen.
Ze krijgt een opleiding om met die walgelijke beesten te gaan zwemmen, ze zit gelukkig wel in een kooi.
Daarna mag ze mensen dezelfde "cursus" geven.
Ik heb echt een HAAIENfobie. Zij praat er met zoveel passie over, dat mijn maag omdraait.
Het zijn zulke nuttige beesten, ze volgt nu alles over die beesten. Ik vind het gewone vieze grote enge vissen.
Op haar hyves kijk ik ook al niet meer. (achtergrond je raadt het al, is een HAAI) Ook op haar hyves staat een filmpje over HAAIEN... brrr.
Ik vind het stoer, ze mag er over praten en als ze terug is van haar reis, ( zolang zij in Afrika is ,duim ik dat ze heel en levend weer thuis komt) luister ik met een draaiende maag naar haar spannende verhalen maar ik hoef geen beelden te zien. Gadver.
Ik vind het wel stoer, je droom na jagen.
Maar moet dat nu zo extreem.
Ik heb dromen zat, maar gelukkig niet zo extreem.
Ze gaan hun droom achterna jagen.
Zo gek is het natuurlijk niet, maar wel wat ze gaan doen.
Zaterdag vertrekt een vriendin/collega voorgoed naar Turkije.
Vorig jaar heeft ze daar haar prins op het witte paard daar gevonden.
Haar studie heeft ze hier afgemaakt en nu dat klaar is, gaat ze terug naar Turkije.
Sinds ze bij ons werkt, horen we niks anders dan over Turkije en haar vriend.
Na haar studie die ze in juni heeft afgerond heeft ze zich gestort op een studie Turks.
Ze komt nu al heel ver. Ik vind het knap. En ook ik leer een paar woordjes Turks.
Zonder werk komt ze vast niet te zitten. Ze spreekt de taal en heeft een opleiding in het
hotel wezen afgerond. Ze gaat naar de Turkse Riviéra, genoeg toerisme lijkt mij.
Komt helemaal goed.
In mei 2011 gaat een andere vriendin haar droom achterna.
Maar zij is gewoon gek. Ze gaat een paar weken naar Afrika om met HAAIEN te gaan zwemmen.
Ze krijgt een opleiding om met die walgelijke beesten te gaan zwemmen, ze zit gelukkig wel in een kooi.
Daarna mag ze mensen dezelfde "cursus" geven.
Ik heb echt een HAAIENfobie. Zij praat er met zoveel passie over, dat mijn maag omdraait.
Het zijn zulke nuttige beesten, ze volgt nu alles over die beesten. Ik vind het gewone vieze grote enge vissen.
Op haar hyves kijk ik ook al niet meer. (achtergrond je raadt het al, is een HAAI) Ook op haar hyves staat een filmpje over HAAIEN... brrr.
Ik vind het stoer, ze mag er over praten en als ze terug is van haar reis, ( zolang zij in Afrika is ,duim ik dat ze heel en levend weer thuis komt) luister ik met een draaiende maag naar haar spannende verhalen maar ik hoef geen beelden te zien. Gadver.
Ik vind het wel stoer, je droom na jagen.
Maar moet dat nu zo extreem.
Ik heb dromen zat, maar gelukkig niet zo extreem.
zondag 8 augustus 2010
Vitamine D
Ons lichaam heeft het hele alfabet aan Vitamines nodig. De meesten halen we uit onze voeding, maar die ene, Vitamine D, das toch een apart geval. Tuurlijk, voor een heel klein deel zit deze vitamine in boter. Maar voor het overgrote deel moeten we voor de "inname" naar buiten. Namelijk... de zon!
Het is daarom voor een mens belangrijk om zo af en toe je neus eens buiten de deur te laten zien. Nu, in de vakantieperiode en de temperaturen niet meer zo extreem hoog, wordt er bij ons in het hofje actief gedaan. Buiten dat het gezellig is en je beweegt, word je ook nog eens blootgesteld aan daglicht. Vitamine D dus. En deze blootstelling is absoluut niet schadelijk.
Beter nog: ga naar buiten, beweeg! En dat is stoer gezegd hoor, door iemand die een conditie heeft van min 10. Maar dezelfde persoon ziet ook dat steeds meer kinderen minder buiten komen en bewegen. En dat is jammer. Van bewegen en buiten zijn/spelen krijg je juist meer energie, je verbrandt meer energie (dus je wordt er ook niet dik van), en bovenal is het ook gewoon leuk!
Leuker dan zo'n saaie DSI/Wii/XBox/PS3 en wat voor andere consoles er al niet zijn. Daar word je duf van, een einzelgänger en bovendien levert het je lijf niets op. Want de D in DSI staat echt niet voor de gelijknamige Vitamine...
Het is daarom voor een mens belangrijk om zo af en toe je neus eens buiten de deur te laten zien. Nu, in de vakantieperiode en de temperaturen niet meer zo extreem hoog, wordt er bij ons in het hofje actief gedaan. Buiten dat het gezellig is en je beweegt, word je ook nog eens blootgesteld aan daglicht. Vitamine D dus. En deze blootstelling is absoluut niet schadelijk.
Beter nog: ga naar buiten, beweeg! En dat is stoer gezegd hoor, door iemand die een conditie heeft van min 10. Maar dezelfde persoon ziet ook dat steeds meer kinderen minder buiten komen en bewegen. En dat is jammer. Van bewegen en buiten zijn/spelen krijg je juist meer energie, je verbrandt meer energie (dus je wordt er ook niet dik van), en bovenal is het ook gewoon leuk!
Leuker dan zo'n saaie DSI/Wii/XBox/PS3 en wat voor andere consoles er al niet zijn. Daar word je duf van, een einzelgänger en bovendien levert het je lijf niets op. Want de D in DSI staat echt niet voor de gelijknamige Vitamine...
vrijdag 6 augustus 2010
Spannend
De laatste berichten op dit blog zijn allemaal van mijn zusje. Het wordt dus wel tijd dat ook ik hier weer eens iets neer zet. Kijk, zuslief maakt van alles mee. Leuke verkoopperikelen op Marktplaats, maar ook minder leuke dingen, zoals een inbraak in de slijterij waar ze al sinds jaar en dag haar hele ziel en zaligheid in legt...
Tis niet dat ik niets mee maak hoor...
Afgelopen dinsdag nog. We komen thuis van ons wekelijks bezoek aan de sportschool, hangen er ineens ballonnen aan het raam en een bord "Hulde aan het 12,5 jarig echtpaar". Kijk je eerst nog gek op, en dan bedenk je... Oh ja, de bruidsdagen. Wij naar binnen. Sleutel in het slot... op het nachtslot?????? Ze zijn dus ook binnen geweest! En inderdaad! De gang en de woonkamer versierd met (ook door de kids zelfgemaakte) slingers.
Een superverrassing. Helemaal niet verwacht maar helemaal geweldig. 's Avonds kwam de hele family nog op de de koffie (met gebak natuurlijk).
Maar goed... voor degenen die dit lezen en geen idee hebben waar er nou eigenlijk over geschreven wordt... Dinsdag 17 augustus zijn we dus 12,5 jaar getrouwd. Het is best een spannende tijd. Het lijkt wel of we nu meer moeten regelen als 12,5 jaar geleden. We hebben dit keer zelfs cadeaus voor elkaar. En het mooiste is: Moeders hangt overal tussen. Ze weet van allebei wie wat koopt en verder weet niemand iets. Opperste geheimhouding. En dat vind ik best wel moeilijk... Zou wel willen dat het de 17e is. Want ik ben gewoon supernieuwsgierig. Niet alleen wat ik krijg, maar ook hoe er gereageerd wordt op het cadeau wat ik gekocht heb...
Dus ik ben maar weer begonnen met aftellen. Nog 11 dagen... Al gebeurt er dan niets spannends het is wel een spannende tijd...
Tis niet dat ik niets mee maak hoor...Afgelopen dinsdag nog. We komen thuis van ons wekelijks bezoek aan de sportschool, hangen er ineens ballonnen aan het raam en een bord "Hulde aan het 12,5 jarig echtpaar". Kijk je eerst nog gek op, en dan bedenk je... Oh ja, de bruidsdagen. Wij naar binnen. Sleutel in het slot... op het nachtslot?????? Ze zijn dus ook binnen geweest! En inderdaad! De gang en de woonkamer versierd met (ook door de kids zelfgemaakte) slingers.
Een superverrassing. Helemaal niet verwacht maar helemaal geweldig. 's Avonds kwam de hele family nog op de de koffie (met gebak natuurlijk).
Maar goed... voor degenen die dit lezen en geen idee hebben waar er nou eigenlijk over geschreven wordt... Dinsdag 17 augustus zijn we dus 12,5 jaar getrouwd. Het is best een spannende tijd. Het lijkt wel of we nu meer moeten regelen als 12,5 jaar geleden. We hebben dit keer zelfs cadeaus voor elkaar. En het mooiste is: Moeders hangt overal tussen. Ze weet van allebei wie wat koopt en verder weet niemand iets. Opperste geheimhouding. En dat vind ik best wel moeilijk... Zou wel willen dat het de 17e is. Want ik ben gewoon supernieuwsgierig. Niet alleen wat ik krijg, maar ook hoe er gereageerd wordt op het cadeau wat ik gekocht heb...
Dus ik ben maar weer begonnen met aftellen. Nog 11 dagen... Al gebeurt er dan niets spannends het is wel een spannende tijd...
woensdag 4 augustus 2010
Inbraak Slijterij C1000
Afgelopen donderdag is er een fiets gestolen van een collega.
We hebben nog een buurt onderzoek gehouden, maar de fiets is echt weg.
Hij stond naast de C1000. In de rekken.
Vanmorgen was het weer raak bij de C1000.
Ik krijg vanmorgen om half 8 een smsje van me collega dat ik niet moest schrikken,
maar er was ingebroken in de slijterij.
Een kwartier later belt een andere collega en vraagt waar ik ben.
Ik wilde net in de auto stappen, dus gezegd dat ik er zo was.
Ik moest gelijk naar het werk, want de politie wachtte op mij.
Daar kom ik aan, een chaos was het.
Ze hadden een steen door het raam gegooid.
Een gat in het raam en miljoenen kleine stukjes glas overal.
Me collega vertelt dat ze iets van beneden pakken.
Dit had hij op de camera beelden gezien.
Omdat we zo strak spiegelen, wist ik precies wat er miste.
Ik miste 3 pakjes Flugel.
Er zitten 10 flesjes in zo’n pakje en kost 8 euro per stuk.
Dus voor 30 shotjes van een waarde van 24 euro is de slijterij 1 chaos.
Om 8 uur gelijk begonnen met opruimen, al het glas uit de winkel en van de straat.
Er was ook een flesje bier gevallen, dus alles was nat en plakte.
Toen we klaar waren begon het overige glas te brokkelen.
Alles moest eruit. Voor onze veiligheid en voor de klanten.
Weer miljoenen stukjes overal. Opnieuw beginnen met opruimen.
Eindelijk om half 3 waren we klaar met schoonmaken.
Toen moest me vracht er nog in.
Gelukkig had ik de hele dag hulp met opruimen, schoonmaken en vullen.
Anders was ik nu nog op de zaak.
Ook ik moest de camera beelden bekijken.
Ik vind dit nog steeds niks. Ik ben dan zeeziek in me maag.
Maar ik ga het niet uit de weg. Ik kijk gewoon. Vindt het niet leuk, maar het hoort erbij.
Dit heeft te maken met me overval van alweer 5 jaar geleden.
Wat ik zo lief vond vandaag was het medeleven van me vrienden en vooral collega’s?
Ze waren zo lief en bezorgd over mij. Iedereen kent natuurlijk mijn verhaal.
Zo lief vond ik dat. Ze bleven maar vragen hoe het met me ging.
Het gaat heel goed met mij.
Ik heb nergens last van.
Maar ik vind jullie allemaal heel lief.
Dank jullie wel.
We hebben nog een buurt onderzoek gehouden, maar de fiets is echt weg.
Hij stond naast de C1000. In de rekken.
Vanmorgen was het weer raak bij de C1000.
Ik krijg vanmorgen om half 8 een smsje van me collega dat ik niet moest schrikken,
maar er was ingebroken in de slijterij.
Een kwartier later belt een andere collega en vraagt waar ik ben.
Ik wilde net in de auto stappen, dus gezegd dat ik er zo was.
Ik moest gelijk naar het werk, want de politie wachtte op mij.
Daar kom ik aan, een chaos was het.
Ze hadden een steen door het raam gegooid.
Een gat in het raam en miljoenen kleine stukjes glas overal.
Me collega vertelt dat ze iets van beneden pakken.
Dit had hij op de camera beelden gezien.
Omdat we zo strak spiegelen, wist ik precies wat er miste.
Ik miste 3 pakjes Flugel.
Er zitten 10 flesjes in zo’n pakje en kost 8 euro per stuk.
Dus voor 30 shotjes van een waarde van 24 euro is de slijterij 1 chaos.
Om 8 uur gelijk begonnen met opruimen, al het glas uit de winkel en van de straat.
Er was ook een flesje bier gevallen, dus alles was nat en plakte.
Toen we klaar waren begon het overige glas te brokkelen.
Alles moest eruit. Voor onze veiligheid en voor de klanten.
Weer miljoenen stukjes overal. Opnieuw beginnen met opruimen.
Eindelijk om half 3 waren we klaar met schoonmaken.
Toen moest me vracht er nog in.
Gelukkig had ik de hele dag hulp met opruimen, schoonmaken en vullen.
Anders was ik nu nog op de zaak.
Ook ik moest de camera beelden bekijken.
Ik vind dit nog steeds niks. Ik ben dan zeeziek in me maag.
Maar ik ga het niet uit de weg. Ik kijk gewoon. Vindt het niet leuk, maar het hoort erbij.
Dit heeft te maken met me overval van alweer 5 jaar geleden.
Wat ik zo lief vond vandaag was het medeleven van me vrienden en vooral collega’s?
Ze waren zo lief en bezorgd over mij. Iedereen kent natuurlijk mijn verhaal.
Zo lief vond ik dat. Ze bleven maar vragen hoe het met me ging.
Het gaat heel goed met mij.
Ik heb nergens last van.
Maar ik vind jullie allemaal heel lief.
Dank jullie wel.
zondag 25 juli 2010
Markplaats
Marktplaats, de ideale plek om te kopen en te verkopen.
Ik spaar van alles over Superman.
Dus elke dag kijk ik even of er iets leuks op staat.
Ik heb de gekste dingen al op marktplaats gekocht.
Een bodyboard, pilotenhelm, horloges, noem maar op en
het is allemaal met superman erop.
Toen ik 4.5 jaar geleden van een flatje naar een eengezinswoning
ging met ingebouwde keuken, had ik een diepvries, koelkast etc over.
Zo is het begonnen met me marktplaats virus.
Ook nog dingen die de oude bewoner had laten liggen, heb ik verkocht.
Het werd en is nu gewoon een hobby geworden.
Er is van alles te koop en je kan alles verkopen op Marktplaats.
Om de 2 weken, meestal op zondag haal ik alle advertenties
eraf en zet ze er opnieuw op. Dan sta je weer boven aan.
En dan is het af en toe je mail bekijken, of ik ook biedingen heb.
Zelfs op het werk kijk ik af en toe, via me gsm.
Het is dus zo erg dat ik voor de hele familie handel.
Zet jij het er maar op, want jij verkoopt het wel.
Ik verkoop ook veel en ik vind het nog leuk ook.
Na 4.5 jaar snap ik het spelletje ook.
Niet te snel toe happen en geduldig blijven.
(hier heb ik wel geduld voor)
Ik vind het vooral leuk om dingen van andere te verkopen.
Als ik iets voor me ouders verkoop vind ik dit geweldig, ook zij
vinden het leuk dat ik wat verkoop en waarderen dit.
Vaak maak ik dan grapjes van, ik wil wel 5% provisie hebben.
Maar ik ben blij dat me ouders het kwijt zijn en ik heb me hobby uitgevoerd.
Wat ik al zei, het is me hobby en vind ik het handelen geweldig.
Als ik dan iets voor anderen verkoop, vind ik dat zo gaaf voor degene,
dat gewoon trots ben dat het me gelukt is. En al grap ik over me provisie,
dank je wel is al genoeg. Daar doe ik het voor.
Het moet niet vanzelfsprekend worden.
Ik spaar van alles over Superman.
Dus elke dag kijk ik even of er iets leuks op staat.
Ik heb de gekste dingen al op marktplaats gekocht.
Een bodyboard, pilotenhelm, horloges, noem maar op en
het is allemaal met superman erop.
Toen ik 4.5 jaar geleden van een flatje naar een eengezinswoning
ging met ingebouwde keuken, had ik een diepvries, koelkast etc over.
Zo is het begonnen met me marktplaats virus.
Ook nog dingen die de oude bewoner had laten liggen, heb ik verkocht.
Het werd en is nu gewoon een hobby geworden.
Er is van alles te koop en je kan alles verkopen op Marktplaats.
Om de 2 weken, meestal op zondag haal ik alle advertenties
eraf en zet ze er opnieuw op. Dan sta je weer boven aan.
En dan is het af en toe je mail bekijken, of ik ook biedingen heb.
Zelfs op het werk kijk ik af en toe, via me gsm.
Het is dus zo erg dat ik voor de hele familie handel.
Zet jij het er maar op, want jij verkoopt het wel.
Ik verkoop ook veel en ik vind het nog leuk ook.
Na 4.5 jaar snap ik het spelletje ook.
Niet te snel toe happen en geduldig blijven.
(hier heb ik wel geduld voor)
Ik vind het vooral leuk om dingen van andere te verkopen.
Als ik iets voor me ouders verkoop vind ik dit geweldig, ook zij
vinden het leuk dat ik wat verkoop en waarderen dit.
Vaak maak ik dan grapjes van, ik wil wel 5% provisie hebben.
Maar ik ben blij dat me ouders het kwijt zijn en ik heb me hobby uitgevoerd.
Wat ik al zei, het is me hobby en vind ik het handelen geweldig.
Als ik dan iets voor anderen verkoop, vind ik dat zo gaaf voor degene,
dat gewoon trots ben dat het me gelukt is. En al grap ik over me provisie,
dank je wel is al genoeg. Daar doe ik het voor.
Het moet niet vanzelfsprekend worden.
donderdag 15 juli 2010
Martinitoren
Ken je de slogan: Er gaat niks boven Groningen?
In folder die huis aan huis werd verspreid stond dat
je een dagje gratis met het openbaarvervoer kon.
Je kon met de bus reizen in de provincie Groningen en Drenthe.
Me ouders lezen dit, dus ik de oud papier bak in,
want ik gooi alles weg. We hebben kaartjes besteld.
Met me ouders, me zus en me neefje en nichtje op pad.
Nu zat er ook een kaartje bij dat je goedkoper de Martinitoren op kon.
Ik ben geboren in Veendam.
Me ouders wonen al 36 jaar in Veendam en we zijn allemaal nog nooit op
de Martinitoren geweest. Dus vandaag een uitgelezen dag.
Gelukkig niet zo warm.
Nou 4 dagen in Barcelona lopen was minder zwaar dan de Martinitoren.
Me moeder en zus zijn halverwege gekomen. Door gezondheids redenen zijn
ze gestopt en dat was heel wijs van ze.
Ik met vaders en 2 kinderen naar boven. Wat een klim.
De Martinitoren kent geen lift.Je loopt op een wenteltrap. Hij is zo smal dat een brancard er niet door kan.
Je kan je nergens aan vast houden, heb je een tegenligger, dan heb je een probleem.
Maar ik had een missie, ik moest en zou tot de top. Dit is bij de klok, want hoger mag je niet.
Maar ik had een missie, ik moest en zou tot de top. Dit is bij de klok, want hoger mag je niet.
Na 251 treden te hebben geklommen had ik pap in me benen, maar me missie was bereikt.
Het uitzicht viel tegen. Zoals ik altijd zeg, ik ben op de Eiffeltoren geweest, maar als je
dan de skyline van Parijs over kijkt mis je iets....... de Eiffeltoren.
Dat had ik nu ook. Je mist wat.
Wel leuk om je favoriete winkelstraat te zien,
het dakterras van de V&D, het Stadhuis en het UMCG met tramaheli.
Leuk om met die kinderen van alles te zien.
Ze zijn nu op een leeftijd dat ze interesses in dingen krijgen.
Maar toen weer naar beneden. Gelukkig ging dit makkelijker dan naar boven.
Het is een geslaagde maar vermoeiende dag geweest.
Ik kan nu echt zeggen, ik ben op de Martinitoren geweest.
Moet wel zeggen, het was 1 keer en nooit meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)