We hebben er hier in het Noorden weer niets van meegekregen, maar het complete land schijnt ontregeld te zijn omdat het koud is en er wel twee cm sneeuw is gevallen. Wereldnieuws!
Dan staat er een verslaggever van het nieuws ergens langs de A12 of zo en dan vraagt de presentator? "Hoe waren de mensen er onder met al die files en zo? Irritaties?"
Verslaggever: "Men onderging het wel gewoon."
Ja wat wou je anders????
CENTRALE VERWARMING ONDER HET ASFALT???
Sorry hoor... maar er zijn dingen waar we gewoon echt niets aan kunnen doen. Die moet je over je heen laten komen, uitzitten, beleven, ervaren, accepteren...
dinsdag 30 november 2010
donderdag 25 november 2010
dejavu
van de week had ik last van een dejavu moment. Ik heb vorige week nieuwe meubels en een nieuw bed gekocht. Dat bed moest natuurlijk even inelkaar. Me zwager heeft even geholpen, die heeft engelengeduld. Zondags kreeg ik visite, die even naar me meubels kwamen kijken, dus de nachtkastjes heb ik nog even "snel" inelkaar gezet. Na anderhalf uur zondagochtend op de grond te hebben gezeten stonden de kastjes. Ik stond ook, maar dan als Quasimodo, de gebochelde klokkenluider van de Notre Dame.
Vorig jaar was het de laatste keer dat ik last van me rug had. Het was net na Sinterklaas. Ik zat al ziek thuis, tot ik hoorde en ik weet niet meer hoe, dat Arenda was overleden. Arenda woonde 3 huizen van mij vandaan. Op het werk konden ze het met elkaar verwerken, ik zat/lag ziek thuis. Onze straat was een kermisattractie geworden, wat normaal een rustige straat is, was nu een gekkenhuis.
Afgelopen zondag stond ik daar als Quasimodo, ik dacht gelijk terug aan vorig jaar.
Vandaag, nog geen half uur geleden open ik Hyves, je ziet daar wie jarig is. Wat zie ik direct, maandag 29 november word Arenda 22 jaar.
Haar hyves bestaat nog steeds, maar ik en iedereen die haar kende zullen nooit vergeten.
Vorig jaar was het de laatste keer dat ik last van me rug had. Het was net na Sinterklaas. Ik zat al ziek thuis, tot ik hoorde en ik weet niet meer hoe, dat Arenda was overleden. Arenda woonde 3 huizen van mij vandaan. Op het werk konden ze het met elkaar verwerken, ik zat/lag ziek thuis. Onze straat was een kermisattractie geworden, wat normaal een rustige straat is, was nu een gekkenhuis.
Afgelopen zondag stond ik daar als Quasimodo, ik dacht gelijk terug aan vorig jaar.
Vandaag, nog geen half uur geleden open ik Hyves, je ziet daar wie jarig is. Wat zie ik direct, maandag 29 november word Arenda 22 jaar.
Haar hyves bestaat nog steeds, maar ik en iedereen die haar kende zullen nooit vergeten.
woensdag 24 november 2010
Niet chronisch genoeg
Ben je chronisch ziek, dan betekent dat (kort door de bocht) dat je daar voor de rest van je leven aan vast zit. Vaak een leven met diverse medicijnen, hulpmiddelen en extra kosten...
(Bijna) iedereen weet, dat ik chronisch ziek ben. Dagelijks medicijnen slikken, 3 à 4 keer per jaar voor controle naar het ziekenhuis, maandelijks naar de pedicure. Noem het allemaal maar op...
Heel cru gezegd: Neem ik mijn medicijnen niet, dan ga ik dood. Klinkt hard, maar dat is de waarheid. Ik ben dus dagelijks, voor de rest van mijn leven, afhankelijk van medicijnen en dus: Chronisch Ziek
Begrijp me niet verkeerd. Ik hoef geen medelijden. Het is nu eenmaal zo. Al een jaartje of negen en ik kan er goed mee leven. Ik kan minder goed leven met instanties die mij niet als chronisch zieke zien...
Begin deze maand kregen alle chronisch zieken en gehandicapten een toeslag. Had je 16 november nog geen beschikking in huis, dan kon je even bellen. Ik zal niet verder in details treden omtrent de wet, maar hij heet dus Wet Toeslag Chronisch zieken en Gehandicapten. Ik ben chronisch ziek, niets gehoord. Dus ik bellen...
Een vriendelijke jonge man aan de telefoon meldt mij, dat we eerst een test gaan doen. Ik moet aangeven of ik fysiotherapie heb gehad in 2009, welke medicijnen ik slik enzovoorts. Van al mijn medicijnen (een stuk of zeven) komt er maar eentje voor op zijn lijstje. Niet genoeg om in aanmerking te komen voor de WTCG. Ik ben volgens de CAK dus geen chronisch zieke. Ik hoop dat ik bij mijn volgende bezoek aan de internist misschien een ander pilletje kan krijgen.... Je bent pas chronisch ziek als je het pilletje op de lijst van het CAK slikt...
(Bijna) iedereen weet, dat ik chronisch ziek ben. Dagelijks medicijnen slikken, 3 à 4 keer per jaar voor controle naar het ziekenhuis, maandelijks naar de pedicure. Noem het allemaal maar op...
Heel cru gezegd: Neem ik mijn medicijnen niet, dan ga ik dood. Klinkt hard, maar dat is de waarheid. Ik ben dus dagelijks, voor de rest van mijn leven, afhankelijk van medicijnen en dus: Chronisch Ziek
Begrijp me niet verkeerd. Ik hoef geen medelijden. Het is nu eenmaal zo. Al een jaartje of negen en ik kan er goed mee leven. Ik kan minder goed leven met instanties die mij niet als chronisch zieke zien...
Begin deze maand kregen alle chronisch zieken en gehandicapten een toeslag. Had je 16 november nog geen beschikking in huis, dan kon je even bellen. Ik zal niet verder in details treden omtrent de wet, maar hij heet dus Wet Toeslag Chronisch zieken en Gehandicapten. Ik ben chronisch ziek, niets gehoord. Dus ik bellen...
Een vriendelijke jonge man aan de telefoon meldt mij, dat we eerst een test gaan doen. Ik moet aangeven of ik fysiotherapie heb gehad in 2009, welke medicijnen ik slik enzovoorts. Van al mijn medicijnen (een stuk of zeven) komt er maar eentje voor op zijn lijstje. Niet genoeg om in aanmerking te komen voor de WTCG. Ik ben volgens de CAK dus geen chronisch zieke. Ik hoop dat ik bij mijn volgende bezoek aan de internist misschien een ander pilletje kan krijgen.... Je bent pas chronisch ziek als je het pilletje op de lijst van het CAK slikt...
maandag 22 november 2010
Pindamannetje en vogels schieten
Moeders maakt pindamannetjes. Voer voor de vogels in de vorm van een mannetje. Erg leuk! En ze doen het ook nog. Van het weekend hebben we er eentje opgehangen en bijna direct hadden we "beet". Er werd op bepaalde momenten door vier koolmeesjes tegelijk gebruik van gemaakt. Dus... cameratijd! En dat is dus nog niet zo eenvoudig. Want de koolmeesjes vliegen wel heel stoer naar de versnaperingen, maar zodra ze maar iets horen, zijn ze weer gevlogen.
Dus vanuit huis, met het raam open vogels schieten. Wachten en wachten en in deze tijd van het jaar is een open raam ook niet echt bevorderlijk voor de energierekening. Na een tijdje de hoop maar weer opgegeven. Raam dicht en hopen dat het de volgende dag wel lukt.
De volgende dag dus weer gewapend met de camera, maar nu achter glas. Nadeel daarvan is dat er een beetje een waas over de foto's komt en ze niet echt scherp zijn, maar met een beetje bewerking komen we er wel!
Tot nu toe heb ik één foto van een koolmeesje op het pindamannetje. En heel veel van de vogels op andere versnaperingen. Ik hoop nog meer foto's te kunnen maken van de koolmeesjes op het pindamannetje. Wie weet heb ik vandaag meer geluk...
zondag 21 november 2010
Mijn tuinen
Toen ik bijna 5 jaar geleden dit huis kocht vond ik direct al dat me huis 2 nadelen had. Een voor en een achtertuin. Je wilt het ook niet geloven, ik heb dus ook echt pech met me tuinen.
Januari 2006 kreeg ik de sleutel van me huis, ik had al gezien dat ik een vijver had in de voortuin. Ik woon vlak bij een school en moest er niet aan denken dat ik een keer thuis zou komen en er zou een kind in liggen. In februari, het was heel koud, het water ook, hebben we die vijver eruit gehaald. Wat bleek, er zaten nog levende vissen in, de buren wisten wel iemand die ze wilde hebben. Dus mee gegeven, de vijver was 90 cm diep, welke malloot zet dat in zijn voortuin niet afgeschermd.
Vijver was eruit, pak van me hart. De tuin vond ik verder niet zo belangrijk, binnenin moest eerst klaar.
Aan het einde van 2006 had ik weer genoeg gespaard om de voortuin aan te pakken, me ouders kenden wel een stratenmaker. Hem gebeld, afspraak gemaakt, hij zou eind november op een zaterdag me straatje leggen, was in een dagje wel klaar, we moesten er wel voor zorgen dat alles eruit was, zand erin zodat hij het alleen egaal hoefde te maken en te leggen. Zo gezegd zo gedaan.
Op vrijdagavond voordat de stratenmaker kwam leggen stond zijn neef voor de deur. De stratenmaker kon niet komen, want hij was door zijn rug gegaan, maar hij zou bellen. Ik hoorde maar niks, woensdagavond maar eens bellen, geen gehoor, donderdagavond bellen, weer geen gehoor. Ik moeders gebeld, zou jou overdag willen proberen, ik wilde niet te laat bellen omdat ik wist dat hij kinderen had. Vrijdag overdag belt me moeder, is de stratenmaker er ook, want hij zou bij me dochter de straat leggen maar me dochter kan hem niet bereiken. Tegen me moeder werd verteld dat de stratenmaker niet meer leefde, hij had zichzelf van het leven beroofd.
Het was ondertussen december, me overbuurman kent ook wel stratenmakers, dus wat langs laten komen voor offertes, een maakte me gelijk failliet, die was 2 keer zo duur als de eerste stratenmaker, een ander kwam niet opdagen. Via via kwam er een man bij mij aan de deur, hij had gehoord dat ik me straatje gelegd moest hebben. Ik gevraagd wat hij ervoor moest hebben, hij was ietsjes duurder dan de eerste, ondertussen hadden me zwager en ik al iets gedaan, ik liet ze gelijk komen. Op 23 december is me straatje gelegd. De 24ste alle planten er weer in gestopt en hopen dat ze het zouden overleven omdat ze toch een maand buiten de grond hadden gelegen.
Je vraagt je af hoeveel pech een mens met een tuin kan hebben, ik dus.
Vorig jaar begonnen met me achtertuin. Een collega, nu oud collega, haar vriend is stratenmaker, hij wilde wel voor me leggen, geweldig. Op 22 augustus heb ik stenen gekocht, dit was op een zaterdag, ik weet het nog zo goed omdat me tante jarig is op die dag en me ouders waren daar, ik heb hun toen gebeld met de ontwikkelingen. ’s Maandags heeft die jongen al het zand in me tuin gegooid. Dinsdags ging hij met een kameraad leggen. Het grootste gedeelte was gelegd, morgen tussen de schuren, het gedeelte wat gelegd was moest ik alvast betalen, want stel je voor dat ik dat niet zou doen. De dag erna tussen de schuren gelegd, ook dit betaald. De stratenmakers hadden hun geld, maar omdat ik grote stenen heb moesten sommige stenen geslepen worden ofzo, met een grote machine ze doormidden snijden. Dat zou die jongen morgen doen, maar zijn baas had opeens een klus. Werk gaat voor. Ik zag hem alleen niet meer terug. In november komt een kennis langs ziet me tuin, dit kan toch niet zegt hij en op de dag dat Sinterklaas in het land komt gaat hij het met een flex al die stenen doormidden snijden. Hij is de hele dag bezig geweest.
In maart kom ik de stratenmaker tegen die het even zou snijden tegen, ik kom snel langs hoor zegt hij, nou dat hoefde niet meer zei ik tegen hem. Het is al klaar. Ook tegen me (oud)collega verteld wat ik ervan vond, nooit meer wat van gehoord.
In mei begin ik met een prieel, ik had een tuinhuis, maar die was alleen voor me tuinmeubels, waarom die 2 dingen niet combineren, een plek voor je tuinmeubels wat gelijk een gezellig zitje wordt. Zo is me prieel tot stand gekomen. In mei betaal ik de materiaal kosten. In juli heb ik vakantie, wat zou het leuk zijn om er dan in te zitten, helaas niet klaar. Maar ik kan in juli wel helpen met in elkaar zetten, heb immers vakantie. Dit zat er ook niet in. Door omstandigheden werd er niks gedaan, ik heb hier alle begrip voor getoond. September heeft vaak mooie zomerdagen, misschien kan ik er dan wel in zitten, gezellig met vrienden een feestje bouwen met de vuurkorf ernaast. Ook dit ging niet door. Ondertussen is het eind november, ik zie niet meer gebeuren dat me tuin dit jaar afkomt. In de grap zeg ik al het is een 5 jaren plan geworden. Ik ben bang dat me grap nog eens werkelijkheid kan worden. Ik heb altijd alle begrip getoond in de situatie. Ik hoop dat ik nu begrip krijg voor mijn situatie. Dat me grap nu een frustratie wordt.
Januari 2006 kreeg ik de sleutel van me huis, ik had al gezien dat ik een vijver had in de voortuin. Ik woon vlak bij een school en moest er niet aan denken dat ik een keer thuis zou komen en er zou een kind in liggen. In februari, het was heel koud, het water ook, hebben we die vijver eruit gehaald. Wat bleek, er zaten nog levende vissen in, de buren wisten wel iemand die ze wilde hebben. Dus mee gegeven, de vijver was 90 cm diep, welke malloot zet dat in zijn voortuin niet afgeschermd.
Vijver was eruit, pak van me hart. De tuin vond ik verder niet zo belangrijk, binnenin moest eerst klaar.
Aan het einde van 2006 had ik weer genoeg gespaard om de voortuin aan te pakken, me ouders kenden wel een stratenmaker. Hem gebeld, afspraak gemaakt, hij zou eind november op een zaterdag me straatje leggen, was in een dagje wel klaar, we moesten er wel voor zorgen dat alles eruit was, zand erin zodat hij het alleen egaal hoefde te maken en te leggen. Zo gezegd zo gedaan.
Op vrijdagavond voordat de stratenmaker kwam leggen stond zijn neef voor de deur. De stratenmaker kon niet komen, want hij was door zijn rug gegaan, maar hij zou bellen. Ik hoorde maar niks, woensdagavond maar eens bellen, geen gehoor, donderdagavond bellen, weer geen gehoor. Ik moeders gebeld, zou jou overdag willen proberen, ik wilde niet te laat bellen omdat ik wist dat hij kinderen had. Vrijdag overdag belt me moeder, is de stratenmaker er ook, want hij zou bij me dochter de straat leggen maar me dochter kan hem niet bereiken. Tegen me moeder werd verteld dat de stratenmaker niet meer leefde, hij had zichzelf van het leven beroofd.
Het was ondertussen december, me overbuurman kent ook wel stratenmakers, dus wat langs laten komen voor offertes, een maakte me gelijk failliet, die was 2 keer zo duur als de eerste stratenmaker, een ander kwam niet opdagen. Via via kwam er een man bij mij aan de deur, hij had gehoord dat ik me straatje gelegd moest hebben. Ik gevraagd wat hij ervoor moest hebben, hij was ietsjes duurder dan de eerste, ondertussen hadden me zwager en ik al iets gedaan, ik liet ze gelijk komen. Op 23 december is me straatje gelegd. De 24ste alle planten er weer in gestopt en hopen dat ze het zouden overleven omdat ze toch een maand buiten de grond hadden gelegen.
Je vraagt je af hoeveel pech een mens met een tuin kan hebben, ik dus.
Vorig jaar begonnen met me achtertuin. Een collega, nu oud collega, haar vriend is stratenmaker, hij wilde wel voor me leggen, geweldig. Op 22 augustus heb ik stenen gekocht, dit was op een zaterdag, ik weet het nog zo goed omdat me tante jarig is op die dag en me ouders waren daar, ik heb hun toen gebeld met de ontwikkelingen. ’s Maandags heeft die jongen al het zand in me tuin gegooid. Dinsdags ging hij met een kameraad leggen. Het grootste gedeelte was gelegd, morgen tussen de schuren, het gedeelte wat gelegd was moest ik alvast betalen, want stel je voor dat ik dat niet zou doen. De dag erna tussen de schuren gelegd, ook dit betaald. De stratenmakers hadden hun geld, maar omdat ik grote stenen heb moesten sommige stenen geslepen worden ofzo, met een grote machine ze doormidden snijden. Dat zou die jongen morgen doen, maar zijn baas had opeens een klus. Werk gaat voor. Ik zag hem alleen niet meer terug. In november komt een kennis langs ziet me tuin, dit kan toch niet zegt hij en op de dag dat Sinterklaas in het land komt gaat hij het met een flex al die stenen doormidden snijden. Hij is de hele dag bezig geweest.
In maart kom ik de stratenmaker tegen die het even zou snijden tegen, ik kom snel langs hoor zegt hij, nou dat hoefde niet meer zei ik tegen hem. Het is al klaar. Ook tegen me (oud)collega verteld wat ik ervan vond, nooit meer wat van gehoord.
In mei begin ik met een prieel, ik had een tuinhuis, maar die was alleen voor me tuinmeubels, waarom die 2 dingen niet combineren, een plek voor je tuinmeubels wat gelijk een gezellig zitje wordt. Zo is me prieel tot stand gekomen. In mei betaal ik de materiaal kosten. In juli heb ik vakantie, wat zou het leuk zijn om er dan in te zitten, helaas niet klaar. Maar ik kan in juli wel helpen met in elkaar zetten, heb immers vakantie. Dit zat er ook niet in. Door omstandigheden werd er niks gedaan, ik heb hier alle begrip voor getoond. September heeft vaak mooie zomerdagen, misschien kan ik er dan wel in zitten, gezellig met vrienden een feestje bouwen met de vuurkorf ernaast. Ook dit ging niet door. Ondertussen is het eind november, ik zie niet meer gebeuren dat me tuin dit jaar afkomt. In de grap zeg ik al het is een 5 jaren plan geworden. Ik ben bang dat me grap nog eens werkelijkheid kan worden. Ik heb altijd alle begrip getoond in de situatie. Ik hoop dat ik nu begrip krijg voor mijn situatie. Dat me grap nu een frustratie wordt.
vrijdag 19 november 2010
Sint Maarten
Het is alweer 2 weken geleden dat het Sint Maarten was. Mensen die in het noorden wonen lopen op 11 november Sint Maarten. Zo langzamerhand wordt het ook een landelijk iets. Je kent de reclame wel dat iemand augurken uitdeelt omdat hij niks in huis heeft.
Vroeger liepen we Sint Maarten om onze snoep voorraad voor een jaar te vullen. Onze ouders hadden geen geld om geregeld snoep te kopen. Sint Maarten was een uitkomst. Met fruit waren we ook blij, want dan hoefde je ouders dit niet te kopen, dat scheelde weer.
Vroeger liep je dus ook met een waxinekaarsje in je lampion. Het was (en is) altijd slecht weer met Sint Maarten. Zuslief heeft dus ook een keer mee gemaakt dat de lampion van een vriendinnetje van haar in de fik vloog. Me zus ging haar helpen en haar voorraad gezongen snoep lag ze neer. Ondertussen werd haar snoep gejat. Verdrietig kwam ze thuis en deed haar verhaal. Een van me ouders is weer een rondje met haar gaan lopen en bij elk huis werd uitgelegd wat haar was overkomen, in een half uurtje tijd had ze meer dan in die 2 uur dat ze al had gelopen. Wij liepen omdat we er zelf beter van werden en onze ouders.
Tegenwoordig vind ik het geschooi. Aan de ene kant wil ik wel thuis zijn want ik heb ook altijd gelopen. Aan de andere kant, tegenwoordig hebben kinderen zat thuis. Als ze Nintendo's, PSP en altijd wel iets lekkers in huis hebben, waarom dan nog lopen. Even hier en daar het er met kennissen erover gehad. Een collega is gewoon thuis en doet niet open, haar lampen branden gewoon, zij vind het schooien, ze hebben genoeg. Een kennis zegt, ik had vorig jaar mandarijnen, werd er gezegd, oh krijgen we een mandarijn... Niet goed genoeg geef dan maar terug. Je moet blij zijn dat je iets krijgt.
Ik vind het een lastige situatie, me verstand zegt, het is schooien. Me hart zegt, ik heb ook altijd gelopen, dus waarom deze kinderen niet. Gelukkig heb ik dit jaar overgeslagen, ik zat bij voetbal, Ajax ( ik weet het een scheldwoord) moest tegen BV Veendam in de beker, ik was dus in de ArenA, maar in de achterhoofd ben ik blij dat ik dit jaar Sint Maarten gemist heb.
Vroeger liepen we Sint Maarten om onze snoep voorraad voor een jaar te vullen. Onze ouders hadden geen geld om geregeld snoep te kopen. Sint Maarten was een uitkomst. Met fruit waren we ook blij, want dan hoefde je ouders dit niet te kopen, dat scheelde weer.
Vroeger liep je dus ook met een waxinekaarsje in je lampion. Het was (en is) altijd slecht weer met Sint Maarten. Zuslief heeft dus ook een keer mee gemaakt dat de lampion van een vriendinnetje van haar in de fik vloog. Me zus ging haar helpen en haar voorraad gezongen snoep lag ze neer. Ondertussen werd haar snoep gejat. Verdrietig kwam ze thuis en deed haar verhaal. Een van me ouders is weer een rondje met haar gaan lopen en bij elk huis werd uitgelegd wat haar was overkomen, in een half uurtje tijd had ze meer dan in die 2 uur dat ze al had gelopen. Wij liepen omdat we er zelf beter van werden en onze ouders.
Tegenwoordig vind ik het geschooi. Aan de ene kant wil ik wel thuis zijn want ik heb ook altijd gelopen. Aan de andere kant, tegenwoordig hebben kinderen zat thuis. Als ze Nintendo's, PSP en altijd wel iets lekkers in huis hebben, waarom dan nog lopen. Even hier en daar het er met kennissen erover gehad. Een collega is gewoon thuis en doet niet open, haar lampen branden gewoon, zij vind het schooien, ze hebben genoeg. Een kennis zegt, ik had vorig jaar mandarijnen, werd er gezegd, oh krijgen we een mandarijn... Niet goed genoeg geef dan maar terug. Je moet blij zijn dat je iets krijgt.
Ik vind het een lastige situatie, me verstand zegt, het is schooien. Me hart zegt, ik heb ook altijd gelopen, dus waarom deze kinderen niet. Gelukkig heb ik dit jaar overgeslagen, ik zat bij voetbal, Ajax ( ik weet het een scheldwoord) moest tegen BV Veendam in de beker, ik was dus in de ArenA, maar in de achterhoofd ben ik blij dat ik dit jaar Sint Maarten gemist heb.
donderdag 18 november 2010
Het traditionele uitje
"Hee Corien, jij ook hier? Ach ja... had het kunnen weten. Traditie he?" We lopen de bioscoop in en mijn zusje komt een bekende tegen. Inderdaad, zodra de nieuwe Harry Potter uit is, gaan mams, Corien, Iekje en ik naar de bioscoop. Gewapend met twee schoudertassen met daarin de nodige versnaperingen, zoeken wij onze stoelen op en gaan zitten. De stoelen zijn, net als in een theater genummerd. Eerst zoek je je rij op en dan de bijbehorende stoelen.
En daar gaan we weer... ook deze bioscoop-avond is een bron voor de nodige blogs. Veel van onze blogs gaan over de (on)manieren van anderen. Zo ook deze weer...
Schuin voor ons zit een jong stel met een mega-bak popcorn, die volgens mij minimaal een tientje heeft gekost. Die bak is zo groot, dat wanneer er een mevrouw komt aanlopen die haar plaats opeist (waar de jongen op zit) de mega-bak eigenlijk niet opgetild kan worden. Ze moet maar op die andere vrije plek gaan zitten. Wat is er gebeurd met het feit dat je gewoon kunt toegeven dat je op de verkeerde plek zit en even een plekkie opschuift. Maar zoals gezegd... die popcorn-bak was blijkbaar te zwaar en de persoon te ongemanierd. De film is koud begonnen en meneer heeft dan ook nog zijn voeten gestald op de rugleuning van de lege stoel voor hem.
De film duurt tweeënhalf uur en dan wil je wel het een en ander drinken en eten. De prijzen van de versnaperingen zijn zo torenhoog, zodat wij onze eigen voorraad vanuit de supermarkt meenemen. Keurig netjes nemen we aan het eind de lege flessen en andere verpakkingen weer mee in de tas of deponeren deze in de daarvoor bestemde bakken bij de uitgang van de zaal.
Ik ben iemand die het liefst de film HELEMAAL ziet, dus ook de aftiteling. Ik blijf dan ook zo lang mogelijk zitten. Maar je bent met z'n vieren en de anderen willen er uit, dus je gaat mee. Toch heb ik een paar extra minuutjes gescoord en zie bij het verlaten van de bijna lege zaal, dat deze toch nog vol is. Vol met lege flesjes en verpakkingen...
donderdag 11 november 2010
Vaderland
Al een poosje loop ik met dit blog rond. Want Nederland verandert. Of we het nou leuk vinden of niet...
Nederland verandert zoals Duitsland 70 jaar geleden veranderde. Onlangs is er in Duitsland een expositie geopend rond Hitler. Niet zozeer over de oorlog en zo, maar over de man zelf. Onze oosterburen gingen er massaal op af, voornamelijk met de vraag wat het was met die man, dat zovele voorouders aan zijn lippen hingen.
Voor wie het nog niet helemaal doorheeft, zo'n persoon kennen we nu in Nederland ook.
Ik kijk graag naar Pauw en Witteman. Sinds het nieuwe kabinet en de aanloop daarnaartoe is er bijna elke avond wel een discussie gaande over allochtonen of een indirect onderwerp. En natuurlijk allerlei andere rare ideeën van deze regering. Wat maakt het uit dat iemand een dubbele nationaliteit heeft? Wat maakt het uit dat iemand een hoofddoekje draagt? Waarom moeten alle subsidies van (met name in de kunst) ineens worden afgeschaft? Gewoon minder toekennen is misschien wel zo sociaal. En misschien is dat "mijn" probleem. Ben ik gewoon te sociaal. Maar ik vat het allemaal niet meer en sta al helemaal niet meer te kijken van wat er dagelijks aan nieuwe regeltjes en dergelijke de wereld in geslingerd wordt. Word ik onverschillig? Want dat wil ik helemaal niet. Maar wat kan ik er aan doen? Ik heb naar mijn idee op de juiste partij gestemd. Helaas denken velen anderen er net zo over en zitten we nu dus opgescheept met dit kabinet.
Maar Pauw en Witteman dus... Gelukkig komen daar ook gasten die er hetzelfde over denken als ik... Een aantal weken geleden was Ramsey Nasr (Dichter des Vaderlands) te gast met zijn nieuwe gedicht aangaande het nieuwe kabinet... Ik vond het heel herkenbaar, misschien jullie ook...
Mijn nieuwe vaderland - Door Ramsey Nasr (Dichter des Vaderlands)
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
wiens hart voor volk en orde gloeit
verhef uw zang als wij.
Vandaag zien wij weer één van zin
de vlaggen afgestoft.
Vandaag zet ik mijn feestlied in
voor vaderland en schoft.
Ik eer de leiders van mijn land.
Hun vlekkeloos parcours
leert mij wat macht vóór al verlangt:
’t geweten van een hoer.
Ik eer mijn leiders hemelhoog
en ’t hoogst zit een fascist
die u en mij zolang gedoogt –
zolang als hij beslist.
Beschermt gij, leiders, onze grond
waar vreemde adem gaat
gij die zo rein zijt, kerngezond
en zuiver op de graat.
Wij smeken om een harde hand
in aangewreven haat.
Behoud voor 't lieve vaderland
de blanke natiestaat.
Braakt uit, gij vrienden, vrij van zin
uw krop, uw kreet, uw gal.
Niets is taboe en niets te min
uw bagger minst van al.
Verneder dus wat u niet zint
sla stuk wat niet bevalt
laat zien hoe u dit land bemint
omhels het op zijn smalst.
Hoe klopt ons hart, hoe zwelt ons bloed
bij 't rijzen van dees’ toon.
Klonk ooit een zuiverder gemoed
een leger hart zo schoon?
Waar hoorde men die koekoekszang
voor volk en vaderland?
Dat was toen in het landsbelang
een heel volk werd verbrand.
Dood nu wat afwijkt van uw bloed
en van uw onderbuik.
Bewaar het niet, verdelg het goed
zodat dit land ontluikt.
Wie hier nog onze mildheid zoekt:
los op in brandend veen.
Waar elk verschil werd opgedoekt
zijn staat en burger één.
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
die fabel staat weer eens in bloei
in dwazen zoals wij.
Veel liever word ik door een volk
van hunnen aangerand
dan mee te gaan in deze kolk
van schoft en vaderland.
Nederland verandert zoals Duitsland 70 jaar geleden veranderde. Onlangs is er in Duitsland een expositie geopend rond Hitler. Niet zozeer over de oorlog en zo, maar over de man zelf. Onze oosterburen gingen er massaal op af, voornamelijk met de vraag wat het was met die man, dat zovele voorouders aan zijn lippen hingen.
Voor wie het nog niet helemaal doorheeft, zo'n persoon kennen we nu in Nederland ook.
Ik kijk graag naar Pauw en Witteman. Sinds het nieuwe kabinet en de aanloop daarnaartoe is er bijna elke avond wel een discussie gaande over allochtonen of een indirect onderwerp. En natuurlijk allerlei andere rare ideeën van deze regering. Wat maakt het uit dat iemand een dubbele nationaliteit heeft? Wat maakt het uit dat iemand een hoofddoekje draagt? Waarom moeten alle subsidies van (met name in de kunst) ineens worden afgeschaft? Gewoon minder toekennen is misschien wel zo sociaal. En misschien is dat "mijn" probleem. Ben ik gewoon te sociaal. Maar ik vat het allemaal niet meer en sta al helemaal niet meer te kijken van wat er dagelijks aan nieuwe regeltjes en dergelijke de wereld in geslingerd wordt. Word ik onverschillig? Want dat wil ik helemaal niet. Maar wat kan ik er aan doen? Ik heb naar mijn idee op de juiste partij gestemd. Helaas denken velen anderen er net zo over en zitten we nu dus opgescheept met dit kabinet.
Maar Pauw en Witteman dus... Gelukkig komen daar ook gasten die er hetzelfde over denken als ik... Een aantal weken geleden was Ramsey Nasr (Dichter des Vaderlands) te gast met zijn nieuwe gedicht aangaande het nieuwe kabinet... Ik vond het heel herkenbaar, misschien jullie ook...
Mijn nieuwe vaderland - Door Ramsey Nasr (Dichter des Vaderlands)
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
wiens hart voor volk en orde gloeit
verhef uw zang als wij.
Vandaag zien wij weer één van zin
de vlaggen afgestoft.
Vandaag zet ik mijn feestlied in
voor vaderland en schoft.
Ik eer de leiders van mijn land.
Hun vlekkeloos parcours
leert mij wat macht vóór al verlangt:
’t geweten van een hoer.
Ik eer mijn leiders hemelhoog
en ’t hoogst zit een fascist
die u en mij zolang gedoogt –
zolang als hij beslist.
Beschermt gij, leiders, onze grond
waar vreemde adem gaat
gij die zo rein zijt, kerngezond
en zuiver op de graat.
Wij smeken om een harde hand
in aangewreven haat.
Behoud voor 't lieve vaderland
de blanke natiestaat.
Braakt uit, gij vrienden, vrij van zin
uw krop, uw kreet, uw gal.
Niets is taboe en niets te min
uw bagger minst van al.
Verneder dus wat u niet zint
sla stuk wat niet bevalt
laat zien hoe u dit land bemint
omhels het op zijn smalst.
Hoe klopt ons hart, hoe zwelt ons bloed
bij 't rijzen van dees’ toon.
Klonk ooit een zuiverder gemoed
een leger hart zo schoon?
Waar hoorde men die koekoekszang
voor volk en vaderland?
Dat was toen in het landsbelang
een heel volk werd verbrand.
Dood nu wat afwijkt van uw bloed
en van uw onderbuik.
Bewaar het niet, verdelg het goed
zodat dit land ontluikt.
Wie hier nog onze mildheid zoekt:
los op in brandend veen.
Waar elk verschil werd opgedoekt
zijn staat en burger één.
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
die fabel staat weer eens in bloei
in dwazen zoals wij.
Veel liever word ik door een volk
van hunnen aangerand
dan mee te gaan in deze kolk
van schoft en vaderland.
woensdag 3 november 2010
Opvoeding
Ik mag dan geen kinderen hebben, maar ik zie nog wel eens wat qua opvoeding in de familie, vrienden, collega's en klanten sfeer. Ik moet eerlijk zeggen, wat ben ik blij dat ik niet zo ben opgevoed. Tegenwoordig moet alles ook snel. Je moet werken, de kinderen moeten naar de creche, naar de oppas, opa en oma die oppassen of naar de BSO (buitenschoolse opvang).
Ik stoor me mateloos aan de jeugd van tegenwoordig. Het ergste van alles is, dat de jeugd van tegenwoordig ouders hebben die net zo oud zijn dan ik. Ik schaam me dood. Want het zijn de ouders die ervoor zorgen dat hun kinderen zo zijn. Het heeft alles met de opvoeding te maken.
Ouders gaan lekker werken, kinderen worden op de net opgesomde plaatsen gedumpt. Om 6 uur halen ze de kinderen op, gaan eten, brengen de kinderen naar bed. Goh goh wat druk. Wat er echt omgaat in hun kind zien ze amper in die anderhalf uur. Maar dan krijgen we de zaterdag, ik zie het allemaal in de winkel, papa en mama moeten boodschappen doen. Kind wil niet luisteren, ik tel tot 3, hoor je in de winkel. 1, 2, 3!!!!! En er wordt niks gedaan.
Het volgende kind krijst omdat hij of zij het snoepje niet krijgt wat ze moet hebben, nog harder krijzen, en nog harder. Wat krijg je dan, ja het snoepje. Kind krijgt zijn zin, dus elke zaterdag heeft hij of zij door dat ze heel hard moeten krijzen, want dan krijgen ze wat ze willen hebben.
Dan krijg je kinderen die voor de lol rondhangen in en om de winkel. Pa en ma hoeven niet op te letten, wij als personeel wel, want ze halen van alles uit wat pa en ma dus niet zien. Wat pa en ma wel hebben, is tijd voor zichzelf.
Nogsteeds kijk ik terug naar mijn opvoeding. Mams was altijd thuis als ik van school kwam. Ik hoefde het niet te flikken om in een winkel, niet te luisteren en zeker niet om te krijzen om niks. Iets waar we een hekel aan hebben, krijzen om je zin te krijgen. Lukt je niet. Ik werd in de winkel (zachtjes, maar duidelijk met dwingende ogen) erop aangesproken, later in de auto of thuis kregen we het nog eens te horen. Je had respect voor je ouders, dus het kwam niet in je op om je te misdragen. Als ik wegging, wisten me ouders waar ik was. Als ik boodschappen moest doen, deed ik boodschappen en ging daarna naar huis. Hoefde niet rond te hangen.
Vroeger vond ik me ouders streng, ik mocht nooit wat. Nu denk ik, ik ben blij met me opvoeding.
Zelfs nu ik "volwassen" behoor te zijn hou ik me aan me opvoeding. Kom ik ergens waar ik nieuw ben, stel ik me voor. Kom ik mensen tegen die ik tijden niet gezien heb, zeg ik ze netjes gedag, doormiddel van een hand. Bij familie geef je ze de gebruikelijke 3 zoenen op de wang. Als ik iets krijg zeg ik dank je wel, spreek mensen in de winkel met u aan. Als ik ergens weg ga, zeg ik netjes gedag.
Het zijn maar een paar kleine dingen, maar het zijn dingen die opvallen. Als je ergens zit en je komt iemand tegen die je een tijd niet gezien hebt en degene gaat gewoon in een stoel zitten en zegt niks, dan ben je een onbehouden hork in mijn ogen. Ik zat er al, jij komt binnen, dan hoor je mij gedag te zeggen. Ik ben eigenwijs en denk, hork en ga zeker niet opstaan om degene dan gedag te zeggen.
Kom ik 's ochtends binnen op me werk, zeg ik even goedemorgen.
Als iemand weggaat zonder iets te zeggen, dan roep ik wel even dat wij altijd even Doei zeggen.
Af en toe zit ik bij een sollicitatiegesprek op het werk. Er komt een meisje binnen, loopt door en gaat zitten. Valt bij mij af. Eerste indruk is belangrijk. Geen hand geven is geen baan.
De volgende komt binnen, net een koe, aan het herkauwen bij elke 2 woorden die ze zegt, zie je haar kauwgom voorbij komen. Ook zij krijgt geen baan. Al deze meiden zijn een jaar of 16. Ouders vertellen blijkbaar niet meer hoe je naar een sollicitatiegesprek moet. Nee tegenwoordig komen de meiden van 16 op gesprek met een decolleté van hier tot aan Tokio. Ook zij valt af. Ik snap niet dat ouders die meiden zo de deur uit laten gaan voor een gesprek, zo ga je stappen.
Zulke "gevallen" kom je vaker tegen dan dat je denkt. Maar heel af en toe komen we een meisje tegen die ons een hand geeft, ze stelt zich netjes voor, dan pas gaat ze zitten, ze spreekt ons aan met u en heeft haar huiswerk gedaan. Deze meiden zijn heel zeldzaam. Ze krijgen bij ons gelijk een kans.
In deze "snelle" wereld waarin we leven, hoop ik dat het ooit goed komt en dat we meer van de opvoeding van 25 jaar geleden terug zien. Want op dit moment is het diep triest.
Ik stoor me mateloos aan de jeugd van tegenwoordig. Het ergste van alles is, dat de jeugd van tegenwoordig ouders hebben die net zo oud zijn dan ik. Ik schaam me dood. Want het zijn de ouders die ervoor zorgen dat hun kinderen zo zijn. Het heeft alles met de opvoeding te maken.
Ouders gaan lekker werken, kinderen worden op de net opgesomde plaatsen gedumpt. Om 6 uur halen ze de kinderen op, gaan eten, brengen de kinderen naar bed. Goh goh wat druk. Wat er echt omgaat in hun kind zien ze amper in die anderhalf uur. Maar dan krijgen we de zaterdag, ik zie het allemaal in de winkel, papa en mama moeten boodschappen doen. Kind wil niet luisteren, ik tel tot 3, hoor je in de winkel. 1, 2, 3!!!!! En er wordt niks gedaan.
Het volgende kind krijst omdat hij of zij het snoepje niet krijgt wat ze moet hebben, nog harder krijzen, en nog harder. Wat krijg je dan, ja het snoepje. Kind krijgt zijn zin, dus elke zaterdag heeft hij of zij door dat ze heel hard moeten krijzen, want dan krijgen ze wat ze willen hebben.
Dan krijg je kinderen die voor de lol rondhangen in en om de winkel. Pa en ma hoeven niet op te letten, wij als personeel wel, want ze halen van alles uit wat pa en ma dus niet zien. Wat pa en ma wel hebben, is tijd voor zichzelf.
Nogsteeds kijk ik terug naar mijn opvoeding. Mams was altijd thuis als ik van school kwam. Ik hoefde het niet te flikken om in een winkel, niet te luisteren en zeker niet om te krijzen om niks. Iets waar we een hekel aan hebben, krijzen om je zin te krijgen. Lukt je niet. Ik werd in de winkel (zachtjes, maar duidelijk met dwingende ogen) erop aangesproken, later in de auto of thuis kregen we het nog eens te horen. Je had respect voor je ouders, dus het kwam niet in je op om je te misdragen. Als ik wegging, wisten me ouders waar ik was. Als ik boodschappen moest doen, deed ik boodschappen en ging daarna naar huis. Hoefde niet rond te hangen.
Vroeger vond ik me ouders streng, ik mocht nooit wat. Nu denk ik, ik ben blij met me opvoeding.
Zelfs nu ik "volwassen" behoor te zijn hou ik me aan me opvoeding. Kom ik ergens waar ik nieuw ben, stel ik me voor. Kom ik mensen tegen die ik tijden niet gezien heb, zeg ik ze netjes gedag, doormiddel van een hand. Bij familie geef je ze de gebruikelijke 3 zoenen op de wang. Als ik iets krijg zeg ik dank je wel, spreek mensen in de winkel met u aan. Als ik ergens weg ga, zeg ik netjes gedag.
Het zijn maar een paar kleine dingen, maar het zijn dingen die opvallen. Als je ergens zit en je komt iemand tegen die je een tijd niet gezien hebt en degene gaat gewoon in een stoel zitten en zegt niks, dan ben je een onbehouden hork in mijn ogen. Ik zat er al, jij komt binnen, dan hoor je mij gedag te zeggen. Ik ben eigenwijs en denk, hork en ga zeker niet opstaan om degene dan gedag te zeggen.
Kom ik 's ochtends binnen op me werk, zeg ik even goedemorgen.
Als iemand weggaat zonder iets te zeggen, dan roep ik wel even dat wij altijd even Doei zeggen.
Af en toe zit ik bij een sollicitatiegesprek op het werk. Er komt een meisje binnen, loopt door en gaat zitten. Valt bij mij af. Eerste indruk is belangrijk. Geen hand geven is geen baan.
De volgende komt binnen, net een koe, aan het herkauwen bij elke 2 woorden die ze zegt, zie je haar kauwgom voorbij komen. Ook zij krijgt geen baan. Al deze meiden zijn een jaar of 16. Ouders vertellen blijkbaar niet meer hoe je naar een sollicitatiegesprek moet. Nee tegenwoordig komen de meiden van 16 op gesprek met een decolleté van hier tot aan Tokio. Ook zij valt af. Ik snap niet dat ouders die meiden zo de deur uit laten gaan voor een gesprek, zo ga je stappen.
Zulke "gevallen" kom je vaker tegen dan dat je denkt. Maar heel af en toe komen we een meisje tegen die ons een hand geeft, ze stelt zich netjes voor, dan pas gaat ze zitten, ze spreekt ons aan met u en heeft haar huiswerk gedaan. Deze meiden zijn heel zeldzaam. Ze krijgen bij ons gelijk een kans.
In deze "snelle" wereld waarin we leven, hoop ik dat het ooit goed komt en dat we meer van de opvoeding van 25 jaar geleden terug zien. Want op dit moment is het diep triest.
Abonneren op:
Posts (Atom)