Opvoeding

Ik mag dan geen kinderen hebben, maar ik zie nog wel eens wat qua opvoeding in de familie, vrienden, collega's en klanten sfeer. Ik moet eerlijk zeggen, wat ben ik blij dat ik niet zo ben opgevoed. Tegenwoordig moet alles ook snel. Je moet werken, de kinderen moeten naar de creche, naar de oppas, opa en oma die oppassen of naar de BSO (buitenschoolse opvang).

Ik stoor me mateloos aan de jeugd van tegenwoordig. Het ergste van alles is, dat de jeugd van tegenwoordig ouders hebben die net zo oud zijn dan ik. Ik schaam me dood. Want het zijn de ouders die ervoor zorgen dat hun kinderen zo zijn. Het heeft alles met de opvoeding te maken.

Ouders gaan lekker werken, kinderen worden op de net opgesomde plaatsen gedumpt. Om 6 uur halen ze de kinderen op, gaan eten, brengen de kinderen naar bed. Goh goh wat druk. Wat er echt omgaat in hun kind zien ze amper in die anderhalf uur. Maar dan krijgen we de zaterdag, ik zie het allemaal in de winkel, papa en mama moeten boodschappen doen. Kind wil niet luisteren, ik tel tot 3, hoor je in de winkel. 1, 2, 3!!!!! En er wordt niks gedaan.

Het volgende kind krijst omdat hij of zij het snoepje niet krijgt wat ze moet hebben, nog harder krijzen, en nog harder. Wat krijg je dan, ja het snoepje. Kind krijgt zijn zin, dus elke zaterdag heeft hij of zij door dat ze heel hard moeten krijzen, want dan krijgen ze wat ze willen hebben.

Dan krijg je kinderen die voor de lol rondhangen in en om de winkel. Pa en ma hoeven niet op te letten, wij als personeel wel, want ze halen van alles uit wat pa en ma dus niet zien. Wat pa en ma wel hebben, is tijd voor zichzelf.

Nogsteeds kijk ik terug naar mijn opvoeding. Mams was altijd thuis als ik van school kwam. Ik hoefde het niet te flikken om in een winkel, niet te luisteren en zeker niet om te krijzen om niks. Iets waar we een hekel aan hebben, krijzen om je zin te krijgen. Lukt je niet. Ik werd in de winkel (zachtjes, maar duidelijk met dwingende ogen) erop aangesproken, later in de auto of thuis kregen we het nog eens te horen. Je had respect voor je ouders, dus het kwam niet in je op om je te misdragen. Als ik wegging, wisten me ouders waar ik was. Als ik boodschappen moest doen, deed ik boodschappen en ging daarna naar huis. Hoefde niet rond te hangen.
Vroeger vond ik me ouders streng, ik mocht nooit wat. Nu denk ik, ik ben blij met me opvoeding.

Zelfs nu ik "volwassen" behoor te zijn hou ik me aan me opvoeding. Kom ik ergens waar ik nieuw ben, stel ik me voor. Kom ik mensen tegen die ik tijden niet gezien heb, zeg ik ze netjes gedag, doormiddel van een hand. Bij familie geef je ze de gebruikelijke 3 zoenen op de wang. Als ik iets krijg zeg ik dank je wel, spreek mensen in de winkel met u aan. Als ik ergens weg ga, zeg ik netjes gedag.

Het zijn maar een paar kleine dingen, maar het zijn dingen die opvallen. Als je ergens zit en je komt iemand tegen die je een tijd niet gezien hebt en degene gaat gewoon in een stoel zitten en zegt niks, dan ben je een onbehouden hork in mijn ogen. Ik zat er al, jij komt binnen, dan hoor je mij gedag te zeggen. Ik ben eigenwijs en denk, hork en ga zeker niet opstaan om degene dan gedag te zeggen.

Kom ik 's ochtends binnen op me werk, zeg ik even goedemorgen.
Als iemand weggaat zonder iets te zeggen, dan roep ik wel even dat wij altijd even Doei zeggen.

Af en toe zit ik bij een sollicitatiegesprek op het werk. Er komt een meisje binnen, loopt door en gaat zitten. Valt bij mij af. Eerste indruk is belangrijk. Geen hand geven is geen baan.
De volgende komt binnen, net een koe, aan het herkauwen bij elke 2 woorden die ze zegt, zie je haar kauwgom voorbij komen. Ook zij krijgt geen baan. Al deze meiden zijn een jaar of 16. Ouders vertellen blijkbaar niet meer hoe je naar een sollicitatiegesprek moet. Nee tegenwoordig komen de meiden van 16 op gesprek met een decolleté van hier tot aan Tokio. Ook zij valt af. Ik snap niet dat ouders die meiden zo de deur uit laten gaan voor een gesprek, zo ga je stappen.

Zulke "gevallen" kom je vaker tegen dan dat je denkt. Maar heel af en toe komen we een meisje tegen die ons een hand geeft, ze stelt zich netjes voor, dan pas gaat ze zitten, ze spreekt ons aan met u en heeft haar huiswerk gedaan. Deze meiden zijn heel zeldzaam. Ze krijgen bij ons gelijk een kans.

In deze "snelle" wereld waarin we leven, hoop ik dat het ooit goed komt en dat we meer van de opvoeding van 25 jaar geleden terug zien. Want op dit moment is het diep triest.