Geestelijk en Lichamelijk gestel

Een week geleden schreef ik dat ik een dejavu had. Ik had last van me rug. Nu een week later is het nog steeds niet goed. Gisteren toch maar eens naar een fysio gegaan. Het valt mij op dat ik op werkdagen meer last heb dan op vrije dagen. Had gisteren bijna de fysio afgezegd. Toch maar gegaan en wat blijkt, me bekken staan niet helemaal zoals het hoort.

Ik ben van mening dat het lichamelijke gestel in verbinding staat met je geestelijke gestel. Als je je geestelijk niet goed voelt, gaat dat naar je zwakste plek van je lichaam. Bij mij me rug.

Het is de tijd van het jaar. Stress. De feestdagen komen eraan. Met deze dagen krijg ik dus last van me rug. Ik heb het gevoel dat alles op mij af komt. Ik moet zoveel. Ik doe de borrelshop (slijterij), de balie en de TNT post heb ik erbij. Ik moet in de slijterij bestellen, ik moet de tabak sorteren en bij vullen, ik moet post verwerken, pakketjes aannemen, pakketjes uitreiken en dan alle kerstzegels. Het is gewoon druk. Het nadeel is, dat ik wil dat een klant tevreden de deur uitgaat. Pakketjes naar Chili of naar Canada, ik regel het. Ik heb me goed ingelezen, ondanks ik soms ook een boekje erbij pak. Co weet het wel. Tabak, ik rook niet, maar ik weet wel het verschil tussen het ene en het andere. Dan moeten we ook nog tabak sorteren, kassa heeft niet alles, dat moet in andere kratjes dan in de kratten van de balie. Co is de beste daarin, dus ik moet het doen. Bestellen van de TNT en borrelshop komt er ook nog bij kijken. Niet te vergeten, alles te vullen en ook nog de reclames maken. Reclames maken houdt in, bedenken wat je in de folder wilt hebben, dit uitwerken, doorsturen naar de streekkrant, prijzen veranderen in de computer en reclamekaartjes voor het schap maken.
Vaak staan de reclames van de supermarkt niet goed in de kassa, de caissière zegt dan tegen de klant, loopt u maar even naar de balie, zij lossen het wel op. Ook dat komt er bij en het is wat reclames wat niet klopt, van die meiden snap ik het ook weer, zij hebben dan doorstroming.

Nu is het heel druk met klanten, het “grote” postkantoor is nu gesloten, alles komt nu bij TNT servicepunten terecht. Wij hebben zo’n punt dus. Veel mensen komen bij ons, vooral voor pakketten.
Naar het buitenland voor kerst, dat gaat nu weg. Maandag kwamen klanten met 5 pakketten tegelijk naar de balie. Kerstzegels worden nu ook gekocht. Ik wist maandag niet waar ik het eerste moest zijn en dat met me zere rug. Gelukkig was Nadia (hoofdcaissière) er die me bijna de hele middag heeft geholpen.

Mijn baas wil zo min mogelijk uren gebruiken. Ik snap dit. Het is alleen jammer dat het op de verkeerde afdelingen is. Ik kan nu echt niet meer alleen staan. De hoofdcaissières helpen prima mee. Toppers zijn het. Het nadeel is dat hun werk blijft liggen. Ik heb het gevoel dat ik 200% geef, terwijl 100 een normale taks is. Om me heen zie ik mensen die gewoon één tempo houden. Niet even de turbo erop, nee dan word je moe. Ik heb geleerd dat je op je werk komt om te werken, dat je voldaan naar huis gaat. Maar ik ben een van de weinige die dit zo nog ziet.

Het word en is een frustratie. Ik snap het best van me baas, maar aan de andere kant, hij ziet niet hoe ik er nu onder ben. Hij belt gewoon intern, ziet niet dat ik met me handen in me haar daar sta om alles onder controle te houden en vraagt in mijn ogen iets onbelangrijks. Het is ook jammer om te horen, dat als ik een keer me werk wel op orde heb, even geen klanten heb, dat er gelijk gezegd wordt, kijk daar kunnen ook nog uren weg, ze staan toch alleen maar te kletsen. Ik baal er echt van en het is niet netjes om het te zeggen, maar ik maak van me hart geen moordkuil, hij mag weten hoe ik er over denk.


Ik snap de situatie van me baas echt wel, het is jammer dat hij de mijne niet snapt.