Klant is koning

Ik begon 18 jaar geleden met stage lopen in de slijterij van C1000 in Veendam. Het was super. Elke dag waren we open van 9.00 tot 18.00 uur. We hadden 1 koopavond en op zaterdag waren we om 17.00 uur dicht. Daarna hadden we nog een afsluiting van de week in de kantine. Tijdens mijn stage ging de winkel 's avonds open, elke dag van 8.00 tot 20.00. De eigenaar van de C1000 toen had niemand om in de slijterij te staan met de koopavonden. Ik liep daar stage en de eigenaar vroeg mij of ik daar wilde werken. Natuurlijk wilde ik dat. Thuis vertelde ik het nieuws dat ik een baantje had, mijn ouders waren natuurlijk super blij voor mij dat ik een baantje had, maar ik kreeg ook te horen, wij hebben daar zo hard voor gevochten om op zaterdag de winkel om 17.00 dicht te hebben. Mijn vader en mijn moeder hebben allebei in een kruidenierswinkel gewerkt. Mijn moeder zei toen al "als je 100 gulden in de week hebt om uitgegeven aan boodschappen kunnen het er nooit 110 worden" Daar heeft ze gelijk in. Vroeger ging je naar de buren als je iets miste, kopje suiker, een ei, koffiemelk, we gingen het even halen bij de buren. Nu gaan we even naar de winkel. Vroeger gingen we op de koopavond de weekboodschappen doen en kleine boodschapjes werden dan nog door de weeks gedaan, een broodje. Nu komen we elke dag in de winkel. En als we koffie missen gaan we niet naar de buren om koffie te halen, maar dan gaan we naar de supermarkt. De rest van de week kopen we die koffie niet meer. We verschuiven onze boodschappen. We gaan nu bijna elke dag naar de supermarkt i.p.v. een keer in de week. Nu zijn ze zo gek geworden om ook op zondag open te gaan. We zijn al 13 uur op een dag open, zelfs op zaterdag en dat is niet genoeg. Want op zondag vervelen wij ons en wat moet je dan doen, ach boodschappen. Iedereen wil meer verdienen. Of je nu stratenmaker bent of advocaat. Maar eigenaren van supermarkten, mogen die ook meer verdienen, of ik als personeel. Iedereen wil dat, maar kan dat. Nee helaas. De winkel moet nu ook nog op zondag open. Nog steeds kan je als je 100 euro in de week hebt voor boodschappen er geen 110 euro van maken. We verschuiven nog meer. Er moet wel meer personeel ingezet worden en er wordt niet meer verdiend. Ik denk dan bij mijzelf, misschien heel ouderwets, ook al ben ik relatief gezien nog jong. Wat was er mis met 18 jaar geleden. In mijn ogen werkt iedereen 5 dagen in de week. De meeste van maandag tot vrijdag. Werk je in de zorg moet je in het weekend werken maar heb je vaak door de weeks weekend, tijd zat om boodschappen te doen. Ik werk op zaterdag, ik moet mijn boodschappen ook op mijn vrije dag doen. Ik ben niet gelovig, maar uit principe doe ik op zondag geen boodschappen. Zelfs ministers hebben weekend (soms werken ze in 's avonds en in het weekend, maar niet vaak), advocaten, stratenmakers, ambtenaren ze hebben allemaal weekend. In de horeca, zorg en andere takken zoals beveiliging is het anders, maar dan ben je door de weeks wel weer ergens vrij. Er is altijd een momentje door de weeks om boodschappen te doen, dan op de zondag. Je kan het natuurlijk niet vergelijken met vroeger, 18 jaar geleden. 18 jaar geleden hadden we meer geduld, stonden we meer voor elkaar klaar. We zitten nu in een egoïstische maatschappij, ikke ikke ikke en de rest kan stikken. 18 jaar geleden gaven we meer service naar klanten, we behandelden ze meer als koning, omdat ze ons ook als koning behandelden. Hierdoor hielp je elkaar en stond je meer voor elkaar klaar. Het was geven en nemen. Normen en waarden. Nu leven we in een maatschappij waarin alles snel moet. Waarom? vraag ik mij af, we zijn altijd open, tijd zat. En nog op het laatste moment boodschappen doen, of boodschappen doen terwijl je kind vrij is van school. Mag ik even voor, ik heb haast. Je weet toch hoe laat je kind vrij is. Je hebt tegenwoordig met 7 dagen in de week dat een supermarkt open is tijd zat. Klanten willen nog als koning behandeld worden, alleen krijg ik het niet terug. Ik werk op de servicebalie. Ik ga elke dag met plezier naar mijn werk. Ik wil klanten graag service verlenen maar ik behandel klanten met respect, dan hoop ik ook wat respect terug te krijgen. Je kan ook op een normale manier met mij communiceren. Dan krijg je ook op een nette manier antwoord van mij terug. De tijd dat klant koning is, is geweest. Kom je aanvallend naar mij toe dan verdedig ik mezelf. Ik heb mijn woordje wel terug. Ik maak van alles mee. Klanten die zeggen het is altijd hetzelfde hier, de aanbiedingen staan nooit goed in de kassa. Als ik ze dan uitleg dat de Sisi in de aanbieding is i.p.v. de Fanta die de klant zelf gepakt heeft, krijg ik zelden Sorry, ik heb het verkeerd gelezen, nee het is eerst mij aanvallen. Ik moet mij aan regels houden, als ik dat doe en het staat die klant niet aan wordt ik voor van alles uitgemaakt. Alcoholcontrole is strenger, ik hou mij aan de regels. Dus ik vraag om legitimatie. Ik ben een k*twijf en het is belachelijk want ik ben allang ouder dan 18. Ik zeg dan nog netjes, dat is helaas aan je gezicht niet te zien, ja maar ik heb auto sleutels in mijn handen, ik zeg dat is ook geen legitimatie. Dan krijg ik van alles over mij heen. Hoe belachelijk het is, en nu zeg ik het netjes, maar vaak is het anders. Ik ben met de auto. Dan zeg ik heel knullig dan ben jij strafbaar, dan krijg ik nog meer over mee heen. Nog blijf ik rustig en zeg, als je 14 bent of ouder dan ben je verplicht om je te kunnen legitimeren en jij rijdt nu zonder rijbewijs auto. Het zegt gelukkig meer over de klant dan over mij. Ik hou mij aan de regels. Alleen wordt het niet gezien. Dat ik laatst werd uitgescholden met een ziekte er in was wel een druppel. Nogmaals ik ga met plezier naar mijn werk, maar de mentaliteit van klanten maakt het niet beter. Ik zeg ook niet dat ik altijd even lief ben, maar behandel je mij met respect en je blaft mij niet gelijk af, dan krijg je het terug.

Schokkend

Een blog ontstaat bij mij (en ik geloof bij zuslief ook) vaak spontaan. Er gebeurt iets en je denkt: Voer voor een blog! Maar dit keer wílde ik gewoon iets schrijven en dan loop je dus tegen het writers-block aan... In eerste instantie, want nu zijn er twee onderwerpen waar ik uit kan kiezen. Eén daarvan is Valentijn, maar velen weten al, dat ik een gruwelijke hekel heb aan de hedendaagse commerciële insteek van deze o zo mooie traditie...

Dan gaan we het hebben over de "aardbevingen" in Groningen. Sinds Den Haag eindelijk weet waar deze provincie in de Nederlanden ligt, worden diverse dorpen in Noord-Groningen bijna dagelijks geteisterd door één of meerdere bevingen/trillingen. Komt het nou door "Den Haag" dat van bijna elke beving melding wordt gemaakt? Ik bedoel... soms vier op een dag!! Of is het toeval? Sinds de hoge omen hebben aangegeven toch vooral door te gaan met de gaswinning, vind ik de meldingen wel frappant.
Begrijp me niet verkeerd, ik leef mee met de mensen wiens huis inmiddels bijna op instorten staat! Het zal je maar gebeuren, je hebt niet eens de tijd om de scheuren en verzakkingen in je woning te herstellen! Financiële schade, materiële schade en vooral... emotionele schade. En dan is elke melding van het KNMI er toch weer één die er misschien toe leidt dat er in de koppies in Den Haag eens een lichtje gaat branden...
Maar ach... het is Groningen maar.
Stel je toch eens voor dat dit ergens in de Randstad plaatsvond. Want Nederland is de Randstad en de Randstad is Nederland. Alles daarbuiten telt niet mee... Onbelangrijk...
Ligt er in de Randstad een halve centimeter sneeuw, is heel Nederland ontregelt, rijden de treinen niet meer en komt dat mini-laagje witte deken breeduit in het nieuws. Ligt hier 20 cm sneeuw, dan ploeteren we door. Je ziet er niets van in de media. Gelukkig zijn we bikkels...

Maar ik ben blij dat mijn nichtje en neefje met topografie nog meekrijgen waar de dorpen in Groningen liggen. Voor je het weet zegt de meester: "Sorry... staat niet op de kaart!"

Kom op!

Gisteren zat ik te lezen op dit blog. Onze oude berichten. Vind het moeilijk om na meer dan een jaar de draad weer op te pakken. Er is genoeg gebeurd, maar ook veel dingen die ik liever niet aan de grote klok hang...

En zo lezend, kom ik heel wat verbeterpunten tegen. Want heel eerlijk: Op dit blog schreeuw ik al heel lang dat ik ga sporten, ga stoppen met roken, een gezondere leefstijl ga hanteren en me minder druk ga maken. Nou... aan dit alles moet nog steeds keihard gewerkt worden.
Uiteindelijk ben ik wel bijna een half jaar gestopt geweest met roken, maar de stemmingswisselingen (achteraf waarschijnlijk ook door de medicijnen) maakten het niet echt leefbaar meer tussen mij en mijn wederhelft...

Maar goed... Het eerste aanzetje is gegeven en ik hoop dat ik mezelf over de drempel heb geholpen om zo nu en dan weer eens een anekdote aan het blog toe te vertrouwen... Want er broeit vaak van alles...

Te lang geleden

Ik ben weer een beetje aan het schrijven geslagen. Eerst begon het in een schriftje. Ik merkte hoe ik het bloggen heb gemist. Meer dan 10 maanden geleden was mijn laatste blog. Hoog tijd om het bloggen weer op te pakken. Op 26 september schreef ik hoe trots ik was dat ik 51 km had gefietst. Ondertussen heb ik de 65 km ook al gehaald. Mijn fietsmaatje woont weer in Veendam. Dit helpt enorm. We kunnen nu 2 dagen in de week buiten fietsen. 's Avonds iets minder dan op zondag. Maar we houden ons conditie op peil. Het werkt verslavend. We worden beide ook langzaam slanker en slanker. Mijn fietsmaatje had een normaal postuur, maar ze heeft er toch 15 kilo afgekregen. Ik zit nu rond de 25 kilo. Het duurde anderhalf jaar om het eraf te krijgen. Ik ben ongeloofljk trots op mezelf dat ik het eraf heb en eraf hou. Ook op mijn fietsmaatje. Echt knap. Vandaag moest ik even alleen fietsen. Jeetje wat saai is dat. Toch heb ik het volgehouden. Ondanks dat mijn fietsmaatje weg is, wil ik wel dat ze trots is dat ik ook ga zonder haar. Na 100 keer het in mijn hoofd te hebben opgegeven heb ik toch een rondje Zuidlaren (35km) volgemaakt. Het is te lang stil geweest, maar het is wel leuk dat mijn laatste blog waar ik zo trots op mezelf was, na meer dat 10 maanden nog steeds het zelfde is. Ik fiets nog steeds, val nog steeds wat af en ben super trots. Ik begin weer met schrijven waar ik mee geëindigd was. Ook mijn laatste zin eindig ik nu als meer dan 10 maanden geleden, want ik heb zoveel aan mijn fietsmaatje te danken. En we houden het al meer dan een jaar vol. Ik ben zo trots op ons en op haar. BEDANKT LIEVE TOETI