Blij

Vandaag, ik moet eerder zeggen vannacht krijg ik een melding op mijn hyves dat me zussie een nieuwe blog heeft geschreven. Gelukkig las ik hem vanmorgen pas in de koffie pauze op me werk. Nu achter de computer zie ik dat onze site een update heeft gehad. Ziet er weer strak uit.

En dan schrijft me zussie dat ze lui is.
Ik moet zeggen, zo lui is me zussie niet hoor.
Alleen als het haar uitkomt.
Sjouwen door Disneyland Parijs, dan hoor je haar niet klagen.
Hard werken, prutsen achter de computer, ze gaat gewoon door.
Zo nu ook, na het werk, wat steeds drukker wordt, kan ze ook nog
onze site updaten. Ze pakt haar rust wel weer als het haar uitkomt.
Zo als vandaag dat haar msn al de hele dag op slapen staat.

Maar goed, wat moet je nu ook doen, eindelijk waren we van het sneeuw af.
Nu gaat het weer goed tekeer buiten. Gelukkig heb ik donderdag, na het terug brengen
van me digitenne een sneeuwschuiver gekocht. Kan ik hem morgen even testen.

Donderdag was ook weer een dag. Na het shoppen wilde ik even wassen,
kom ik in de schuur, staat ie blank. Dus Klaas het even gemaakt.
Ik heb vloerbedekking in me schuur, wat nu moet drogen.
Kacheltje erin gedaan en nu maar wachten tot het droog is.
Kan ik morgen weer wassen. Ik ben namelijk echt een mietje. Moet er niet aan denken
om nu op een natte vloer me wasmachine aan te zetten.
Het zal niet zo gaan zoals het hoort. Wij weten niet beter.
This is the story of our lives.

Nu relax ik op de bank, pc aan, blogje schrijven, filmpje kijken en ik heb
positieve gedachten over het sneeuw.
Want ondanks dat iedereen het zat is, ik ook, blijft het een mooi gezicht.
Als je die witte bomen ziet met een zonnetje die schijnt, het is en blijft een pracht plaatje.
Vooral waar ik woon. Naast Langebos zoals ze dat noemen, dat is het mooiste stukje natuur
van de gemeente Veendam. En ik mag daar wonen. Is toch iets om blij van te worden.
Helemaal blij word ik van de uitdrukking waar iedereen het over heeft.
Een strenge winter geeft een mooie zomer.
Dat houd mij staande, ik ga voor een geweldige zomer. Heerlijk

Lui

Mensen die mij kennen weten dat ik lui ben. Naar de brievenbus op de hoek van de straat ga ik nog liever met de auto dan even lopen. Maar te lui ben ik niet... Bijvoorbeeld niet te lui om te werken. Schouders eronder en gaan met die banaan. Ik kom gewoon 's morgens mijn bed uit. Maar op mijn kantoor staat bijvoorbeeld wel een Senseo, zodat ik niet elke keer naar beneden hoef te lopen. Lui... nee, efficiënt! Tijdbesparend zelfs... Maar voor de rest heb ik een beetje de instelling: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.
Aan de andere kant, als ik ergens voor ga, dan ook voor de volle 110%. Neem bijvoorbeeld mijn wekelijkse bezoeken aan de sportschool. Gelukkig sport ik onder begeleiding en heb ik zo een stok achter de deur, maar ik zal mijn tijden op fiets en loopband vol maken. Al krijg ik last van pijntjes... ik laat me niet kennen...

Maar goed. Ik weet dus dat ik lui ben en steek dat (zie ook dit blog) niet onder stoelen of banken. Ik kom daar rustig voor uit...
Zo zat ik van de week op een gezellige avond en sprak ik met iemand.
Ik: "Kijk. Ik ben lui geboren".
Hij: "Oh ja?"
Ik: "Ja, en zo ga ik ook weer dood."
Ik: "En weet je waar ik dan kom?... Luilekkerland"

Uiteindelijk worden we allemaal lui geboren. De enige inspanning is de weg naar buiten en zelfs daarbij willen we nog geholpen worden door de krachtsinspanningen van onze moeders. Eenmaal buiten worden we gewassen, aangekleed, gevoed en op onze luide wenken bediend. Geef een kik en een van de ouders komt kijken of je misschien gevoed, verschoond of getroost moet worden. En dat verschonen... daarvoor gebruikt men luiers... Waar het woord vandaan komt, geen idee, maar er begint me nu wel wat te dagen.
Die luier-periode (en dan mag u zelf bepalen of ik het luieren of de luiers bedoel, maar qua tijd maakt het niet uit), duurt zeker een jaartje of anderhalf. Als het tegen zit, zien we de luiers zelfs nog bij de kleuters.
Actief worden we wanneer we de wereld lopend gaan ontdekken! Met een goed jaar gaat dat nog instabiel langs tafels, stoelen en alles waar je je maar aan vast kunt klampen. Daarna de vrijheid! De wereld is open om ontdekt te worden. Het actieve leven gaat beginnen. School, buitenspelen (ook zoiets, dat gebeurt steeds minder... slaat de luiheid dan hier al toe) en sporten.
Dan mag je toch aannemen dat een beetje puber inmiddels getraind is en een leuke conditie heeft. Maar niets is minder waar. Waar dertigers bij de voetbaltraining een volledige cooper-test draaien, haken de tieners na twee rondjes af. "Ik ben zo moe..." En dan denk ik (lui als ik ben) "Ik wou verdorie dat ik jouw leeftijd had en de conditie die daar bij zou moeten horen..."
Maar helaas... Inmiddels ben ik een dertiger zonder conditie, die nu in de sportschool staat te zweten om toch weer een beetje op gang te komen. En het zal me lukken. Er komt een tijd dat ik actiever word. Meer ga lopen enz enz... Dus of ik ooit in Luilekkerland zal komen...

Digitenne

Na hectische weken op het werk gehad te hebben,
is de rust weer gekeerd op deze plek.
Voor me medecollega's (caissieres) is dit niet zo leuk.
Hun dagen duren veel langer omdat er minder klanten zijn.

Ik vind het wel even relaxt, ik kom weer aan me eigen werk toe
en heb geen last meer van zeurende klanten.
Alles klopt weer, heerlijk. Zo mag het altijd wel zijn.

Maar het kan natuurlijk nooit helemaal soepel lopen in
een normale week. Zo nu ook.

Ik zaterdag lekker shoppen met moeders en nichtje.
Een geweldige tijd hadden we. Ik naar de Primafoon.
Had namelijk op de KPN site gelezen over een pakket
dat je tv + internet + telefonie hebt voor 1 prijs en waarbij je kastje
gelijk een harddisk recorder is om op te nemen.
Omdat ik al internet + bellen heb van KPN leek me dit geweldig.

Zoals gezegd ik de Primafoon in, gezegd wat ik wilde en kreeg ik een dame
die hier alles van wist. Wat wil je nog meer. Helemaal soepel liep het.
Moet er wel bij zeggen dat ik 2x of meerende malen tegen deze dame heb gezegd
dat het in 1 pakket moest, bellen, internetten en tv kijken.
Kwam helemaal goed.
Ik vol vertrouwen alles meegenomen. Met een extra kastje naar huis
voor de televisie boven.

Zondag was de dag voor het installeren.
En ja hoor, televisie deed het. Ik blij.
Opnemen op me dvd recorder werd moeilijker. Maar goed, morgen weer een dag.
Gisteren weer gekeken. Maar het lukte nog niet.
Vandaag lekker vroeg vrij van het werk, dus weer puzzelen.
Kom ik thuis ligt er een brief op de mat van KPN. Een contract, maar alleen
voor de tv.

Ik bellen (0.45 cpm) legt een meneer mij uit dat ik geen pakket heb.
Want dat is interactieve tv. Maar ik heb digitenne.
En dat is apart, digitenne is niet in een pakket te krijgen.
Deze meneer was trouwens heel aardig en hielp mij geduldig.
Hij proberen om te kijken of ik het om kon laten zetten in interactieve tv, maar
dat is er nog niet in Wildervank.
Ook vertelde deze meneer mij, dat sommige dvd recorders niet via digitenne kunnen
opnemen. Maar je kunt dvd recorders kopen die op digitenne kunnen.
Of dit nu waar is of niet. Ik ga niet een nieuwe dvd recorder kopen.
Het gesprek duurde trouwens ongeveer 10 minuten, weg 4,50.

Gelukkig heb ik alles op proef.
En nu dus alles ingepakt, het gaat terug.
Donderdag ben ik lekker vrij en dan ga ik richting Groningen naar de Primafoon.

Moraal van dit verhaal is.
Dat deze dame, die alles moest weten, niet alles wist over mijn verhaal.
Het was een part timer (zaterdaghulp) die een zak centje bijverdient.
En begrijp me niet verkeerd, ik vind het geweldig dat mensen werken voor
een zakcentje maar laat alstublieft op een zaterdag (drukste dag van de week) er ook
een full timer lopen. Iemand die er wel alles van weet en waar een part timer
hulp aan kan vragen. Als hij of zij het even niet meer weet.

Bij ons op het werk loopt op zaterdag altijd een full timer.
Je kan dan altijd op iemand terug vallen.
Ik vind dit dus geweldig geregeld bij ons.

Maar ik ben een paar uren zoet geweest.
Heb weer een wijze leer gehad.
Nu maar geduldig wachten op interactieve tv.

giro 555

We worden er mee dood gegooid.
Giro 555, Radio 555, sms 5050 en vergeet niet..
Bel 0800 - 1112

Miljoenen wordt er opgehaald.
Minister Koenders verdubbelt het.
Toch knap van de gierige Nederlanders, zoals we genoemd worden.
En met een economische crisis, kunnen we het gewoon verdubbelen.

Heel Nederland staat op zijn kop.
Zelfs mensen die het eigenlijk niet kunnen missen, sms'en een keer.
Kinderen die statiegeldflessen verzamelen voor Haïti. En ik heb het vandaag
gezien, ze stonden uren in de kou voor een paar centen.
Ik vind het allemaal heel nobel.
We worden natuurlijk snel gepakt door een bekende Nederlander
die zegt dat we geld moeten storten. Op de achtergrond zie je kinderen,
gewonden en het puin wat er ligt. Dat raakt je. En je gaat overstag.

Hoe hard het ook klinkt, ik doe niet mee aan deze gekkenhuis.
Ik denk terug aan de tsunami in 2004. Ook miljoenen ging naar
giro 555. Maar niet al het verzamelde geld is daar aangekomen.

Ik steun liever een kleinere stichting. Het komt uit een goed hart.
Neem Stichting Missahoe Wonder (SMW). www.stichtingmissahoe-wonder.nl
Opgericht door me achternichtje Marianne.
Zij moet keihard netwerken voor een paar sponsoren.
Ze wil een weeshuis te laten bouwen in Ghana.
Daar heeft ze een tijdje gewerkt.

Van haar en haar moeder en zus hoor ik hoe scheef het in Nederland is.
Om een stichting te beginnen moet je al een beetje kapitaal hebben.
Sponsoren zoeken, familie en vrienden benaderen, maar het is gelukt.
Maar dan moet je naamsbekendheid krijgen.
Verder met vaste sponsoren vinden. De postcode loterij steunt zoveel goede doelen,
dus hun aanschrijven. Moet je minimaal een miljoen aan giften krijgen om daar
naamsbekendheid te krijgen. Kom je aan met een kleine stichting.
Zonder geld (een miljoen) kom je dus nergens.
Zo zit Nederland in elkaar.

Bewust sla ik die grote namen en grote goede doelen over.
Wat maakt mijn tientje dan nog uit, op een miljoen.

Dus als mensen willen sms'en op 5050.
Denk eens aan Stichting Missahoe Wonder.
Je kan Wonder aan sms'en op 5757
Maandelijks geef je dan 3 euro aan deze stichting.
Als je Wonder uit smst, dan stopt ie.

Ik ga zo maar lekker rommelen in huis.
Want ik ga niet een hele avond naar
Nederland helpt Haïti te kijken vind ik zonde van
mijn kostbare tijd.

Voetbal is emotie

Een veel gehoorde kreet. Niet alleen de mensen die nauw verbonden zijn met deze sport kennen de uitdrukking, maar ook zij die het voetbal van een afstandje volgen. De laatste groep (laten we het maar even hebben over de algemene voetballiefhebber, thuis op de bank) zal bij deze uitdrukking misschien al gauw denken aan de emoties in en om het veld. Van de juichende spits, die volledig uit zijn dak gaat omdat hij net in de 90e minuut de 1-0 maakt, tot de rellen in en om het stadion... Emoties in alle uitersten. Vreugde, woede en frustratie. Waarbij de laatste twee het voetbalbeeld de laatste tijd overheersen. En dat is ontzettend jammer.
Maar dit beeld kennen we inmiddels wel. Daar gaan we niet nog een eindeloze discussie over starten, die zijn er al genoeg.

Ik wilde het even hebben over de emotie van de mensen die nauw bij de voetbal betrokken zijn. Mensen die ook nog op verschillende manieren bij het voetbal betrokken zijn. Spelers, trainers, leiders, ouders, opa's en oma's en iedereen die een steentje bijdraagt in, met name, het amateurvoetbal. Vaak zijn het vrijwilligers. En deze zijn weer te verdelen in twee groepen. Zij die het als een roeping ervaren en zij die het leuk vinden om te doen. En tot die laatste groep behoren wij. We vinden het gewoon leuk, of eigenlijk... vonden. Want ook wij hebben te maken met de emoties in de voetballerij. En dan moet je vooral denken aan: frustraties betreffende een steeds grotere bureaucratie (KNVB), het feit dat het clubgevoel steeds verder wegebt in verband met een toenemende individualisatie in de maatschappij en nog veel meer. De lol gaat er af. Het persoonlijke blijft gelukkig wel. In ons geval een goed contact met de ouders en de kinderen zijn toch altijd weer blij om ons te zien. Maar thuis op de bank of achter het bureau waar de mails gelezen worden en wedstrijden georganiseerd worden, gaan regelmatig de nekharen omhoog. En das voor een keer niet erg, maar na een paar keer gaat het zelfs van binnen aan je vreten en één van mijn rayon-managers vroeger zei al: "Een psychische kwestie komt er altijd via lichamelijke klachten uit". En hij heeft altijd gelijk gehad. Mijn verhaal kennen jullie inmiddels al...

Uiteindelijk behoren we dus tot de tweede groep vrijwilligers. We doen het voor de tien lachende gezichten op woensdag en zaterdag en de glunderende gezichten van de (groot)ouders. Voor het plezier van de kinderen en de ouders, kortom het plezier van de mensen... Maar heel eerlijk: het voetbalplezier op zich is aardig aan het wegglijden...

Dipje

Het is inderdaad stil rond mij geweest.
Ik niet veel meegemaakt, en ik moet ook eerlijk bekennen
ook geen zin gehad om wat te schrijven. (dipje)
Ik zit nog steeds niet goed in me vel.
De verkoudheid die niet over gaat. Dit kost veel energie.
Dus vroeg onder de wol en zo laat mogelijk eruit.

Op het werk zijn de klanten niet te genieten.
Ja ja de beroemde euro weken zijn er weer.
Helaas sta ik op de service balie. Ik krijg al die boze
klanten aan de balie. Want ik ben een service punt.

Klanten klagen dat het product is er niet.
op = op wat in de folder staat, dat accepteren de klanten niet.
Wij krijgen de schuld, want we bestellen te weinig.
Helaas is dit niet zo. Schuitema, onze leverancier levert niet uit.
Maar dat antwoord pikken de klanten niet.

Ik probeer rustig te blijven. Dan komt er een klant waarvan de
actie niet goed op de bon staat. 9 van de 10 keer is het de fout van de klant.
Ze kijken niet goed op de bon. Of ze nemen een kleinere of grotere verpakking mee.
Maar net niet diegene die in de aanbieding is.
Dus weer een correctie maken, want dan willen ze het niet mee.
Ook staat er veel producten niet goed in de kassa.
Logisch dat de klanten klagen.

Dan hebben we ook nog een Tristar actie.
Klanten konden sparen voor gratis huishoudelijke apparaten.
En Nederlanders zijn dol op gratis. Dus ik vorige week 1200 artikelen
besteld. Wat een administratie hebben we ervan.
Nu moeten we het uitdelen. Het goede artikel bij de goede klant.

Ik had al 2 banen. Balie en Slijterij. (helaas maar 1 loon)
We hebben het druk op de balie met tabak verkopen, vullen.
Bloemen inpakken (ben ik geen ster in), bloemen afdeling netjes houden.
Dan op dezelfde balie zijn we een servicepunt voor TNT.

In de slijterij gaat het werk ook gewoon door. Bestellen, verkopen,
spiegelen, cadeautjes maken, vullen, administratie.

Nu dus ook nog de Tristar actie, oja en dan vergeet ik de huishoudbeurs actie nog.
Foto's van de Disney actie, breng ook maar naar de balie.

Dump alles maar bij de balie.

Het is een gekkenhuis dus.
En de waardering missen we.
We lopen als kippen zonder kop rond.
Het is te druk en we staan alleen. Ik ben nog steeds van mening
dat er continu 2 mensen op die plek moet staan.

Als de mogelijkheid er is, krijgen we hulp.
Er komt dan een (hoofd)caissiere me helpen.
Maar door die euro weken hebben zij het ook druk.

De meeste mensen die mij kennen weten dat.......
Geduld niet in mijn woordenboek staat.
Ik ben dus ook blij als het 5 uur is. Ik ben het gezeik dan zat.
Lekker naar huis. Maar ik heb dan nergens meer zin in.

Ik hoop dat het snel wat rustiger wordt.
Dan word ik ook rustiger. Vind mezelf nu niet zoveel aan.

SMS-en

Vanavond lag ik ff lekker op de bank, kijkend naar "De leukste jaren". Twee teams, één van de 70-er jaren en één van de 90-er jaren strijden door middel van het beantwoorden van vragen over hun eigen periode, om de titel. De strijd gaat redelijk gelijk op en uiteindelijk heeft het team van de 90-er jaren de meeste punten behaald. Klaar, zou je dan denken (hooguit nog een soort finaleronde ofzo), maar nee... Het publiek in de studio mag de doorslag geven welke periode gewonnen heeft middels het sturen van een SMS...

We zijn er natuurlijk al helemaal aan gewend dat de commerciële zenders teren op de SMS-inkomsten van Popstars en al dat soort programma's, waar mensen mogen stemmen op hun favoriet. Een vakjury bepaalt (overigens vaak terecht) of iemand wel of niet goed genoeg is, maar dit wordt compleet overschaduwd door de mening van het Nederlandse volk. Want het gaat er toch niet om, dat je kunt zingen, dansen of uitvinden. Als er maar een leuk koppie op zit. Met als gevolg dat de winnaar vaak een super-uiterlijk heeft, maar wanneer hij/zij er serieus een noot uit moet knijpen, we allemaal kromme tenen hebben. Gek he... na de finale hoor je zo weinig van ze... (had de vakjury dan toch gelijk?)

En dus ook nu weer. Zij die wel kundig zijn, worden gewoonweg weggevaagd. Misschien niet interessant genoeg om alleen maar naar te kijken...

Stilte...

Hoewel de wereld de afgelopen week op haar grondvesten stond te trillen (zowel letterlijk als figuurlijk), was het hier een beetje stil. Maar dan hoor ik vandaag dat er mensen zijn die dagelijks dit blog bekijken. Dan is het wel leuk als er ook af en toe een nieuw berichtje staat... Dus kruip ik ff achter de PC en al typend komt er toch weer een creatie uit mijn hoofd en vingers...

Maar het was dus stil op dit blog de afgelopen week. Ik kan natuurlijk alleen maar voor deze helft van The Fox Sisters spreken (denk dat mijn zusje nog steeds dagelijks vroeg onder haar elektrische dekentje ligt bij te trekken van de kou en de tocht). Maar hoewel het dus aan mijn kant op het blog stil is, ben ik in real life hartstikke druk. Momenteel ben ik volop bezig met twee projecten, daarna komt er nog één met meerdere edities en dan uiteindelijk het allernieuwste project. En dat is best wel spannend.

Maar waar je je dus vermaakt als je even niets te doen hebt (Hyves en zo), daar is het nu voor mijn doen behoorlijk stil. Niet gek, want met al die projecten ben je wel blij als je laat in de middag/begin van de avond op de bank kunt neerploffen om daar vervolgens de eerste uren niet meer weg te komen.
Vanmorgen stond ik om half 7 al naast mijn bed. Was er vroeg in gegaan en ook best wel vroeg gaan slapen, maar na drie keer wakker te zijn geweest was ik het de vierde keer wel zat. We gaan er dan maar uit. Een lange dag dus... Pauw en Witteman gaat met een goed kwartier beginnen, dus ik ga zo mijn bedje maar weer in...

We vinden het super dat mensen deze blog lezen en fanatiek volgen. Meld je aan als "volger" zodat we kunnen zien wie ons blog regelmatig met een bezoekje vereert!

Goede reclame op TV

Je wordt er mee doodgegooid! Wegzappen heeft geen zin, want de reclame-bazen aan de andere kant van je TV weten dat en zorgen er dus voor, dat jij al zappend 9 zenders met reclame tegenkomt en zodoende heb je er toch weer negen "gezien". Tegenwoordig doen wij het thuis anders. Dat wat we willen zien, nemen we op op de DVD-recorder (harde schijf) en wanneer we gaan kijken slaan we de reclameblokken over. Op die manier zien we nog maar twee commercials, de eerste seconden van de eerste en een paar seconden van de laatste...
Maar gisteren was ik even vergeten om door te drukken en kwam er een reclame voorbij, die mij daadwerkelijk even vasthield. En het was best een lange (en dus dure) commercial. Ik was geboeid. Nou is reclame ook een deel mijn werk en kijk ik er anders naar dan anderen, maar deze was gewoon goed! Een reclame met daarin het product centraal! Geen toevoegingen die significant beter zijn. Geen beloftes. Geen rare filmpjes. Gewoon het product en de toepassingen. Maar goed in elkaar gezet.
Het gaat om de nieuwe commercial van Coca-Cola. Wie hem nog niet gezien heeft, kan even een kijkje nemen op de site van Coca Cola Nederland en dan even klikken op TV commercial, onder de afbeelding met de flessen (kopieren naar hier is me nog niet gelukt). Oordeel zelf maar!

WAAR WAS JE NOU!!!!!!!!!!!

Mega plaatje.

Je moet wel goed zoeken, maar je ziet op deze foto (helaas genomen met me gsm) een buizerd.

Ja Ja, gewoon in Veendam.

Kwam van me ouders en fietste op de Drenthelaan, daar zag ik hem met een meeuw in zijn bek. Ik gelijk gsm erbij gepakt. Maar nee, dat lukte niet. Toen Mariel gebeld. Neemt niet op.

Ik snel naar me ouders om vaders digi op te halen. Was helaas geen succes. Ik kon het proberen.

Ik de hoop al opgegeven, ik teleurgesteld naar huis. Zie ik onze vriend in deze tuin, ik nog een keer geprobeerd met me gsm, en daar is ie dan, je moet wel zoeken, maar dan heb je ook wat.

Ik als een gek naar huis gefietst, mijn digi gehaald, snel met de auto (wat nou snel, krabben, condens) de Drenthelaan weer door gereden. Helaas de vogel was gevlogen.

Maar ik heb hem echt erop staan.

Zussie waar was je nou.

Maar ik heb hem als eerste op de foto, een levende buizerd in de natuur.

Wat kan een mens balen dat ie dan geen fototoestel bij zich heeft.

Actief en passief sportief

Sportief is bij ons goed verdeeld: Iekje is actief, ik passief.
Iekje gaat dan ook met dit weer in veel te kleine schaatsen, die ze in bruikleen krijgt, het ijs op. Mariël gaat ook het ijs op (niet te ver) om passief de sportieve activiteiten vast te leggen op de gevoelige sensor.
Iekje voetbalt. Traint de F-jes en de dames en Mariël doet ook hier de foto's en/of de website.

Maar vanaf volgende week is het voor Mariël niet meer alleen maar schaatsen, bobsleeen en skien op de Wii. Ze gaat er echt tegenaan. Woensdag staat de eerste fitnessmiddag op het programma. Dan is het eerste voornemen voor dit nieuwe jaar "verzilverd". (Dan de rest nog).

En verder...

Afgelopen dinsdag (5 januari) dus bloed laten prikken en mijn vermoedens zijn bevestigd. De waarden zijn flink verhoogd. Geen 40, zoals ze moeten zijn. Geen 80 zoals het de laatste keer bij de internist was, maar een verhoging naar 190...
Das wel ff slikken. In overleg met de internist is besloten om de medicatie eerst flink te verhogen om de (beginnende) ontsteking de kop in te drukken en dan straks weer zakken met de medicatie tot een nieuw onderhoudsniveau.
Sinds donderdag aan de extra medicijnen en ik moet zeggen: De pijn is in elk geval een stuk minder erg. Ik voel mijn lever nog wel, maar ga er van uit dat de vergroting van deze lichaamsmachine niet in een dag weg is.
Ik heb me ook aan mijn belofte gehouden en mijn resterende vrijwilligersactiviteiten bij de club neergelegd. Eerst mijn lijf, mijn leven en mijn werk, dan de rest. Misschien egoïstisch, maar wel reëel. Ik vind bijvoorbeeld mijn werk enorm leuk om te doen en dat gaat ff voor....

Over mijn werk gesproken: De nieuwe opdrachtgever is een feit! Ik ga een krant doen die 9 keer per jaar uit gaat komen. Ik ga daarvan de gehele opmaak verzorgen en heb er enorm veel zin in! De eerste krant komt begin maart uit. Toch fijn om te kunnen zeggen dat je bedrijfje in een goed jaar lekker is uitgebreid!

Kou

Het is koud in Nederland.
Je kunt je hierop kleden.
's Ochtends ga ik dik ingepakt de fiets op richting me werk.
Krabben en wachten tot me ramen condens vrij zijn heeft geen
zin. Als ik op me fiets spring ben ik eerder op me werk.

Helaas is het op me werk niet echt warm.
Onze flessenband staat buiten, en de flessen en krattten
komen in een magazijntje terecht, die achter mijn slijterij zit.
Onze flessenband kan niet tegen de kou.
Vandaag is voor de 53ste keer een monteur geweest.
(vanaf oktober 2009 staat dat ding buiten)
Hierdoor moesten de klanten hun flessen in de slijterij inleveren.
Deur open van de slijterij, deur open van het magazijntje voor de lege flessen.
Daar komt de tocht. Ik had al een koudje bij mij, maar denk dat het vandaag
er niet beter op is geworden. Gisteren al op tijd me bed in gegaan,
om de kou eruit te zweten.

Maar ga zo weer me bed in, morgen weer een dag werken.
En als ik vrij ben, hup naar de Action, een elektrische deken halen.
Gisteren zat ik te twijfelen om hem te kopen, nu heb ik spijt als haren op mijn hoofd
Hij was maar een tientje en ik laat hem liggen. Beetje dom.
Ik ga lekker me kou er uit zweten dit weekend.
Dan begint het maandag gewoon weer van voor af aan.

Baad het niet, dan schaadt het niet

Al een tijdje vind ik me werk niet meer leuk.
De hele week ren ik al van hot naar her.
Ik irriteer me daar mateloos aan.

Zo vraag ik me af, of dit het nu is.
Me werk is geen uitdaging meer.
Ik kan niks meer bereiken.

Dus kijk ik verder dan me neus lang is.
Zo laatst ook ergens op een kennismakingsgesprekje geweest,
voor totaal iets anders.
Deze meneer vroeg zich af, of iemand die in een winkel werkt,
de administratie in kan gaan. Dit is de story van mijn familie.
Vader heeft vroeger gewerkt voor de Coop, is overgestapt naar de RDW.
Mariel van de Leen Bakker ook de administratie in.
Dus waarom zou ik dat niet kunnen.

Maar goed, het heeft mij wel aan het denken gezet.
Zou ik oud worden in de winkel.
Maar zie het niet zitten om tot me 70ste (dan is het vast pensioen met 70 ipv 67)
bij de C1000 te blijven. Hier sta ik nu al stil, dan blijf ik nog 40 jaar stil staan.

En begrijp me niet verkeerd, ik ga echt niet met tegenzin naar me werk.
Maar ik mis iets.

Toch zit het winkeliers vak in me bloed.
Volgens mij had me oma's oma al een klein winkeltje.
Moeders heeft ook bij de Coop gewerkt.
Tante heeft ook in een winkel gewerkt.
Mariel dus, wie eigenlijk niet.

Dus door het kennismakingsgesprek denk ik toch over een
eigen winkeltje. Maar de vraag is, zet ik me eigen huis op het spel.
Dat heeft me altijd tegen gehouden.
De kans is er dat ik failliet kan gaan, maar ben ik dan ook me huis kwijt?
Als dit niet zo is, dan is het zeker de moeite waard om verder na te denken
over me eigen winkeltje.
Dat wordt informeren. Maar we hebben geen haast.

Mocht het kennismakingsgesprek op niets uitlopen.
Dan heeft het toch iets goeds gebracht.
Dus mocht het geen baad hebben gehad, dan heeft het
ook geen schade aan gebracht.
Het is weer een goede leerproces geweest.
En zo zie je, je bent niet te oud om te leren.

Knopen en spanning

Spanning en knopen zijn fysiek onlosmakelijk met elkaar verbonden. Heb je spanningen dan volgen vanzelf de knopen in de spieren van je nek, schouders en rug. Maar die spanningen en knopen bedoel ik nou net niet....
Ik bedoel knopen die doorgehakt moeten worden en spanningen in de vorm van spannende momenten. Eerst maar het spannende, dan volgen de knopen vanzelf (net als lichamelijk).

Eigenlijk heb ik twee spannende dingen:
Vandaag heb ik bloed laten prikken. Bij het laatste bezoek in het UMCG waren de waarden van mijn lever verdubbeld. Waar ze 40 horen te zijn (en vraag me niet 40 "wat"), waren ze 80... Na drie of vier weken moest ik weer prikken, en de uitslag faxen naar het UMCG. Inmiddels zijn we iets verder en vandaag dus toch maar gaan prikken. Ik vermoed dat de waarden nog steeds hoog liggen, omdat ik dat gewoon zo voel, maar wie weet valt het mee. Morgen kan ik bellen voor de uitslag...
Het andere spannende is hoogstwaarschijnlijk een nieuwe opdrachtgever! Het klinkt allemaal heel veelbelovend en ik heb er mega veel zin in!

Dan de knopen:
Ik heb me voorgenomen om al mijn "vrijwilligersactiviteiten"neer te leggen wanneer mijn bloedwaardes inderdaad hoger zijn. Ik wil me volledig kunnen richten op mijn werk en mijn privé-leven. Samen met mijn eerder aangekondigde lifestyle-veranderingen moet dat helemaal goed gaan komen!

Het is erg met ons gesteld

Het is erg met ons gesteld.
Laat ik niet alle mensen over één kam scheren.

Kijk ik net op hyves lees ik een blog van me collega Geeske.

Ze is onderweg naar huis.
Ziet ze een man van zijn fiets vallen. En jongeman die me collega's kant op loopt en langs de gevallen man, vraagt niet even aan die man, gaat het? Nee gewoon stug doorlopen.

Me collega zegt nog, hee die kerel valt van zijn fiets.
Wordt er tegen haar gezegd, MOET IK HELPEN DAN?

Nou ik heb daar een antwoord op.
JA, tuurlijk moet je helpen.
Het is je burgerplicht.

Gelukkig zijn er ook goede mensen op de wereld.
Me collega vraagt netjes aan die man of het gaat.

Waarop de man antwoordde, ik heb last van de kont.
Gelukkig is de grond koud, dus hij kon gelijk koelen.

Gees je bent een TOP burger.
Laten mensen hiervan wat op steken

Die Shift-toets zit er niet voor niets

Heb ik me dit jaar zo voorgenomen om me nergens meer druk om te maken, zie ik tot mijn verbazing in drie stukken tekst (die ik achter elkaar lees), dat de hoofdletters maar gewoon vergeten worden.
Misschien ben ik dan echt oud aan het worden, maar toen ik nog naar school ging, leerde ik dat het begin van een zin, evenals namen en plaatsnamen, met een hoofdletter dienen te beginnen. Daar hebben ze op het toetsenbord van de PC zelfs een knopje voor bedacht: Shift.
Caps Lock kan ook, maar dan wordt je tekst als schreeuwerig gevonden. Dus subtiel, gewoon één hoofdletter waar deze hoort.

Ik ga me dan afvragen hoe het zover heeft kunnen komen dat we geen hoofdletters meer gebruiken. Is het de snelheid van de maatschappij? Hebben we verdorie geen tijd meer om één milliseconde de tijd te nemen om die Shift-toets even in te drukken?
Het gaat misschien heel ver, maar ik zie het als iets respectloos. Een hoofdletter duidt vaak een naam aan. Daarnaast is het ook respectloos richting de Nederlandse taal (en nou twijfel ik heel even of Nederlandse met een hoofdletter is, maar Wikipedia biedt uitkomst). Want gekheid is niet nodig, misschien is het een mode-ding, maar wanneer ik in mijn vak geen hoofdletter gebruik waar deze vereist is, kan ik mijn bedrijf wel opdoeken.

Zo, met dit schrijven hoop ik dat velen weer even op zoek gaan naar die ene knop op het toetsenbord (psst, hij zit er zelfs twee keer op, links- en rechtsonder). Ik ben mijn hoge bloeddruk weer even kwijt....

Insecten

Ze lijken nog zover weg, maar zodra ze er zijn loopt iedereen te klagen. En klagen doen wij Nederlanders maar al te graag. Maar mijn wederhelft gaf me vandaag een voorzetje dat het klagen over een paar maanden misschien vermindert of zelfs wegneemt.

We liepen vandaag van de auto naar huis, zo rond een uurtje of vijf. De temperatuur lag inmiddels al 4 graden onder het vriespunt en ineens hoor ik naast me: "Zo, al die wespen en muggen zullen deze winter wel het loodje leggen".

Ik hoop zo dat ze gelijk heeft...

2009

Het is weer tijd voor een blogje.
De rust is terug gekeerd.
Het is 2010.

Na een paar dagen van feesten en diep in de glaasjes gekeken te hebben,
was het vandaag een werkdag. Met een balansje erbij.

Nu lekker relaxt op de bank, kijk ik terug op 2009.
Een jaar gaat snel.
Maar hoe komt het dat de negatieve dingen altijd bij blijven.
Postieve vergeten we snel.
Ik ga proberen om van de negatieve dingen iets positief te maken. Het is een leerproces.

Ietsjes minder vertrouwen in de mensen hebben. Ik heb snel vertrouwen in mensen. Maar deze wordt soms geschaad. Ik ga wat langer de kat uit de boom kijken.

Ook heb ik geleerd wie me vrienden zijn. Zij krijgen dit jaar wat meer aandacht. De mensen van wie ik dacht dat ze vrienden waren, maar niet voor mij klaar stonden, toen ik het nodig had, die mogen wachten. Daar ga in minder tijd in steken.

De postieve dingen zijn, dat het me best voor de wind gaat. Ik heb een leuk huisje, mooie auto, heb het financieel niet slecht. Met wat sparen kan ik kopen wat ik wil. Ik ben gezond. Wat wil een mens nog meer.

Van 2010 ga ik wat maken.
Je moet het toch zelf doen.
Ik heb al leuke dingen staan.
In april naar Parijs en in mei naar Barcelona.
Het eerste halfjaar kan al niet meer stuk bij mij.

Voornemens

Ik heb er altijd een hekel aan gehad. Voornemens....
Elk jaar weer duizenden mensen die zich per 1 januari van alles voornemen. Om twee redenen heb ik hier altijd van afgezien:
1. Het voornemen is al gesneuveld voor de eerste januari voorbij is
2. Waarom per se op de eerste januari?

Maar na mijn wandelingetje van 21 december 2009 (slechts 3 kilometer in 2 etappes) ben ik me dus helemaal lens geschrokken van mijn conditie en de pijnen die ik op oudejaarsdag onderging hebben me doen besluiten dat het roer 180 graden omgegooid moet worden.

Ik stap dus deels van mijn principes af. Ik heb inderdaad voornemens, maar me ook voorgenomen hier niet op de eerste dag van het nieuwe jaar te beginnen.
Maar in de loop van het jaar (wel het liefst zo snel mogelijk) moet er het volgende gebeurd zijn:
* Meer bewegen
* Gezonder eten
* Afvallen
* Stoppen met roken
* Me minder druk maken om dingen die het niet waard zijn
(Niet per se in deze volgorde)

Voor de jaarwisseling was ik al begonnen met bewegen. Gelukkig heb ik daar thuis een uitstekend apparaat voor: de Wii met balanceboard. Helaas door de pijnen, waarvan ik in eerste instantie dacht dat het spierpijn was en het advies van de dokter (rust), heeft het board mijn gewicht al twee dagen niet kunnen waarnemen (misschien ook maar beter). Maar dinsdag ga ik met Iekje mee naar de fysio om daar de mogelijkheden van medisch fitness te bespreken.
Het zou namelijk wel fijn zijn, dat ik in mei in Barcelona die drie kilometer fluitend, zonder pijnen en vooral een stuk lichtvoetiger kan afleggen...

De jaarwisseling

We hebben hem weer gehad. De overgang van het oude naar het nieuwe jaar. En wederom ging dat weer niet zonder horten en stoten en staan hier nog oliebollen, onaangeraakt te wachten om toch nog opgegeten te worden.

Ik was al wat met mijn lijf aan het sukkelen. Voor de kerst heb ik een klein aantal kilometertjes gelopen en schrok me rot van mijn lichamelijke conditie. Dit kan echt niet langer. Dus maandag (nog voor alle goede voornemens) begonnen met steppen, hoolahoopen en andere oefeningen op de Wii Fit Plus.
Woensdag voelde ik me niet helemaal optimaal en dacht dat het spierpijn was (dat kan nog al gauw). Donderdag was de pijn echter niet meer te harden. Ik had zoiets van: voor de jaarwisseling en het aansluitende weekeinde wil ik weten wat ik heb. Bij Gods gratie nog een plekje bij de huisarts kunnen bemachtigen en ik dus oudjaarsdag om half 10 richting de dokter... De pijn was van mijn maag op woensdag naar mijn lever op donderdag verschoven en elke bobbel in de straat waar ik overheen reed, resulteerde in een hevige pijnscheut. Ik zag mezelf al in het UMCG uit het raam kijken naar het vuurwerk....
Eindelijk aan de beurt en na flink gekneed te zijn door de huisarts constateerde hij dat waarschijnlijk mijn lever iets vergroot is en maag en lever enigszins geïrriteerd waren. RUST was het advies. Maar daar is de pijn niet zomaar mee weg... Heb me de rest van de dag kalm gehouden op de bank. Want ik wilde toch om 12 uur naar buiten. Het hofje in waar net als vorig jaar de brandton wordt ontstoken en het net als zomers een gezellige boel is. Gelukkig voelde ik me iets beter dan de rest van de dag en heb een uurtje buiten kunnen vertoeven. Ook de camera ging mee en ik heb mijn eerste foto's van dit jaar dus al weer gemaakt.
Na een redelijk goede nachtrust werd ik vanmorgen een stuk pijnvrijer wakker. Wat een verademing! Het is nog niet helemaal weg, maar het is in elk geval een goed begin!!