BHV

Morgen is het weer zo ver.
Ik mag / moet naar cursus Bedrijfshulpverlenen.

Weer 2 avonden vol met saaie leerstof, wat elk jaar weer hetzelfde is.
Elk jaar zie ik er weer tegen aan om heen te gaan.

Nu ben ik er achter waarom.
Het is mij opgedragen. Jaren geleden vonden ze het wel handig
als ik het had. Het werd me niet gevraagd, nee het werd me opgedragen
en ze hadden mij al opgegeven. Ik moest dus echt. Kon geen nee zeggen.
Ik ben niet zo behulpzaam als het om zulke dingen gaat, ik loop liever weg.
Ik vind dingen vaak snel vies. Dus ook mensen of bloed.
Er zijn mensen die vinden het een roeping, maar ik niet.
Zoek maar een andere gek.

Ik zie alleen maar negatieve dingen.
2 vrije woensdagavonden weg. 9 van de 10 keer is er op die woensdag wat te
doen. Het valt namelijk altijd rond deze periode.
Avondvierdaagse, voetbal (WK of EK) en moeders haar verjaardag valt altijd
in die periode. Zelfs op de sterfdag van me oma moest ik naar BVH.
s Avonds om 19.00 ging de telefoon dat ze was overleden en om 19.30 moest ik op cursus.
Met mijn stomme kop ben ik ook nog gegaan.

Morgen avond en volgende week woensdag is het weer zo ver.
Dit keer geen voetbalwedstrijden die belangrijk zijn of een verjaardag.
Maar wel weer die tegen zin.

Als het reanimeren maar is geweest, dat vind ik het ergste.
En als het allemaal voorbij is en ik heb me papiertje weer,
vind ik het toch wel weer een eer dat ik me BHV-er kan noemen.
Weer een papiertje erbij. En staat altijd mooi op je CV.

Heel heel stiekem hoop ik dat ik het BHV-en nooit hoef te gebruiken.