zondag 4 april 2010

Diep triest....

Nee, het gaat niet over de Groningse Band, maar het gaat om een gevoel dat mij de laatste paar dagen bekruipt...
Afgelopen woensdag heeft Iekje het trainerschap van de dames opgezegd. Er waren afspraken gemaakt die de dames niet zijn nagekomen en de consequentie was vooraf al aangegeven. Woensdag was het dus zo ver. Wederom werden de beloftes van de dames niet nagekomen en dus heeft Iekje haar functie als trainster neergelegd.

Even kort:
Er staan 17 dames voor het team van Wildervank op papier. Elke zaterdag is het lastig om 11 dames de wei in te krijgen, of om zelfs maar naar die wei te komen (te weinig vervoer). Menig wedstrijd is daarom al uitgesteld. Daarnaast is het erg lastig om een beetje een trainingsgroep te krijgen op woensdagavond. Het kostte Iekje al met al enorm veel (negatieve) energie. Want zij moet er wel op woensdag en zaterdag staan, terwijl de dames wel heel makkelijk afbellen. En natuurlijk de stress rond om de organisatie (lees: het verzetten) van de wedstrijden. Als dan de belofte om minimaal 8 dames op de training te hebben (dat is al minder dan de helft van het team) niet wordt nagekomen, het minste wat men kon doen, ja... dan neem ik het Iekje niet kwalijk. Ik geef haar zelfs groot gelijk.

Maar nu waarom het Diep Triest
Van al die 17 dames zijn er welgeteld vier geweest, die Iekje hebben bedankt voor het afgelopen half jaar. Voor de tijd, energie en geld die ze in het team heeft gestoken.
In plaats daarvan besluit men om zonder trainer door te gaan. Er wordt op zaterdag gevoetbald (minder dan 11 dames) en men is na afloop van de wedstrijd zeer tevreden. Men wil het seizoen gewoon zo verder afmaken, want het gaat best goed zo.
Waarom kon dat de afgelopen zes maanden dan niet? Waar was toen de (vechters)mentaliteit?

Iekje ziet het misschien niet zo, maar ik vind het diep triest. Tot twee keer toe krijgt ze een spreekwoordelijk mes in haar rug.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten