Oorlogswinter

Ik heb net de film Oorlogswinter gezien.
Samen met moeders, zus, Ilona en Leon.
Zitten best wel enge stukjes in, dus wel handig dat
zus mee was, kon ze een beetje op de kids letten.

De volwassenen onder ons hebben allemaal het boek gelezen.
Voor ons ook leuk om te zien wat er van gemaakt is.
Ik moet zeggen, het was een mooie film.
Denk voor de kinderen toch nog iets te moeilijk.
De volwassenen waren stukken uit het boek kwijt,
maar we hebben ze weer gevonden.

Tijdens de film, kwam het over een oorlogsverhaal van me oma.
Oma vertelde wel eens over de oorlog. Maar deze kenden we nog niet.

Me opa sprak nooit over de oorlog.
Hij had teveel meegemaakt in die tijd en hij wilde zijn kinderen en
kleinkinderen er niet mee lastig vallen.

Oma wel, als we in Den Haag logeerden, kwamen de verhalen voor het slapen gaan.
Wij kennen bijvoorbeeld het verhaal dat oma met haar broer hout ging sprokkelen
en dan een bosje hout voor een dubbeltje ging verkopen, of ze gingen die bosjes ruilen voor eten.
Ze kon vertellen alsof de oorlog niet zo erg moet zijn geweest.
Wij vonden het wel spannend om te horen.
Het waren natuurlijk verhaaltjes voor kinderen.

Vanavond viel onze mond open. Iedereen kent het verhaal van
vrouwen die het aanpapte met Duitse soldaten. Aan het einde van
de oorlog, werden van deze vrouwen hun hoofd kaal geschoren, zodat
iedereen wist dat zij het met een Duitser had gedaan.
Zo ook een vage kennis van me oma. Zij vroeg aan een Duitse soldaat of
hij kon zwemmen, nee dat kon hij niet. Toch ging ze naar een plek toe
waar ze gingen zwemmen en zo heeft ze 5 soldaten verzopen.

Wij kenden dit verhaal niet en waren er best even stil van.
Dat oma iemand kende die dat had gedaan.
Gelijk kwam dit blogje in me hoofd.

Wij kunnen ons niet voorstellen wat er allemaal in de oorlog gebeurd is.
Maar door de film Oorlogswinter, zie je dat het echt zo ging.
Je deed van alles om te overleven. Oorlogswinter geeft de realiteit van toen
goed weer.

Voor Ilona en Leon is het best goed om te zien hoe het 65 jaar geleden
er aan toe ging.
Bij ons is het met de paplepel ingegoten waarom we
op Dodenherdenking (4 mei) 2 minuten stil moeten zijn.
Je moest het niet wagen om maar iets te zeggen.
We durfden bijna geen adem te halen.

Ilona en Leon zijn ook stil als het Dodenherdenking is.
Door de film weten ze een beetje meer waarom.
Ondanks dat de film best spannend was voor hun,
denk ik wel dat ze een wijze les hebben geleerd.

Nu maar hopen dat ze er geen nachtmerries van krijgen