Voetbal is emotie

Een veel gehoorde kreet. Niet alleen de mensen die nauw verbonden zijn met deze sport kennen de uitdrukking, maar ook zij die het voetbal van een afstandje volgen. De laatste groep (laten we het maar even hebben over de algemene voetballiefhebber, thuis op de bank) zal bij deze uitdrukking misschien al gauw denken aan de emoties in en om het veld. Van de juichende spits, die volledig uit zijn dak gaat omdat hij net in de 90e minuut de 1-0 maakt, tot de rellen in en om het stadion... Emoties in alle uitersten. Vreugde, woede en frustratie. Waarbij de laatste twee het voetbalbeeld de laatste tijd overheersen. En dat is ontzettend jammer.
Maar dit beeld kennen we inmiddels wel. Daar gaan we niet nog een eindeloze discussie over starten, die zijn er al genoeg.

Ik wilde het even hebben over de emotie van de mensen die nauw bij de voetbal betrokken zijn. Mensen die ook nog op verschillende manieren bij het voetbal betrokken zijn. Spelers, trainers, leiders, ouders, opa's en oma's en iedereen die een steentje bijdraagt in, met name, het amateurvoetbal. Vaak zijn het vrijwilligers. En deze zijn weer te verdelen in twee groepen. Zij die het als een roeping ervaren en zij die het leuk vinden om te doen. En tot die laatste groep behoren wij. We vinden het gewoon leuk, of eigenlijk... vonden. Want ook wij hebben te maken met de emoties in de voetballerij. En dan moet je vooral denken aan: frustraties betreffende een steeds grotere bureaucratie (KNVB), het feit dat het clubgevoel steeds verder wegebt in verband met een toenemende individualisatie in de maatschappij en nog veel meer. De lol gaat er af. Het persoonlijke blijft gelukkig wel. In ons geval een goed contact met de ouders en de kinderen zijn toch altijd weer blij om ons te zien. Maar thuis op de bank of achter het bureau waar de mails gelezen worden en wedstrijden georganiseerd worden, gaan regelmatig de nekharen omhoog. En das voor een keer niet erg, maar na een paar keer gaat het zelfs van binnen aan je vreten en één van mijn rayon-managers vroeger zei al: "Een psychische kwestie komt er altijd via lichamelijke klachten uit". En hij heeft altijd gelijk gehad. Mijn verhaal kennen jullie inmiddels al...

Uiteindelijk behoren we dus tot de tweede groep vrijwilligers. We doen het voor de tien lachende gezichten op woensdag en zaterdag en de glunderende gezichten van de (groot)ouders. Voor het plezier van de kinderen en de ouders, kortom het plezier van de mensen... Maar heel eerlijk: het voetbalplezier op zich is aardig aan het wegglijden...