Lui

Mensen die mij kennen weten dat ik lui ben. Naar de brievenbus op de hoek van de straat ga ik nog liever met de auto dan even lopen. Maar te lui ben ik niet... Bijvoorbeeld niet te lui om te werken. Schouders eronder en gaan met die banaan. Ik kom gewoon 's morgens mijn bed uit. Maar op mijn kantoor staat bijvoorbeeld wel een Senseo, zodat ik niet elke keer naar beneden hoef te lopen. Lui... nee, efficiënt! Tijdbesparend zelfs... Maar voor de rest heb ik een beetje de instelling: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan.
Aan de andere kant, als ik ergens voor ga, dan ook voor de volle 110%. Neem bijvoorbeeld mijn wekelijkse bezoeken aan de sportschool. Gelukkig sport ik onder begeleiding en heb ik zo een stok achter de deur, maar ik zal mijn tijden op fiets en loopband vol maken. Al krijg ik last van pijntjes... ik laat me niet kennen...

Maar goed. Ik weet dus dat ik lui ben en steek dat (zie ook dit blog) niet onder stoelen of banken. Ik kom daar rustig voor uit...
Zo zat ik van de week op een gezellige avond en sprak ik met iemand.
Ik: "Kijk. Ik ben lui geboren".
Hij: "Oh ja?"
Ik: "Ja, en zo ga ik ook weer dood."
Ik: "En weet je waar ik dan kom?... Luilekkerland"

Uiteindelijk worden we allemaal lui geboren. De enige inspanning is de weg naar buiten en zelfs daarbij willen we nog geholpen worden door de krachtsinspanningen van onze moeders. Eenmaal buiten worden we gewassen, aangekleed, gevoed en op onze luide wenken bediend. Geef een kik en een van de ouders komt kijken of je misschien gevoed, verschoond of getroost moet worden. En dat verschonen... daarvoor gebruikt men luiers... Waar het woord vandaan komt, geen idee, maar er begint me nu wel wat te dagen.
Die luier-periode (en dan mag u zelf bepalen of ik het luieren of de luiers bedoel, maar qua tijd maakt het niet uit), duurt zeker een jaartje of anderhalf. Als het tegen zit, zien we de luiers zelfs nog bij de kleuters.
Actief worden we wanneer we de wereld lopend gaan ontdekken! Met een goed jaar gaat dat nog instabiel langs tafels, stoelen en alles waar je je maar aan vast kunt klampen. Daarna de vrijheid! De wereld is open om ontdekt te worden. Het actieve leven gaat beginnen. School, buitenspelen (ook zoiets, dat gebeurt steeds minder... slaat de luiheid dan hier al toe) en sporten.
Dan mag je toch aannemen dat een beetje puber inmiddels getraind is en een leuke conditie heeft. Maar niets is minder waar. Waar dertigers bij de voetbaltraining een volledige cooper-test draaien, haken de tieners na twee rondjes af. "Ik ben zo moe..." En dan denk ik (lui als ik ben) "Ik wou verdorie dat ik jouw leeftijd had en de conditie die daar bij zou moeten horen..."
Maar helaas... Inmiddels ben ik een dertiger zonder conditie, die nu in de sportschool staat te zweten om toch weer een beetje op gang te komen. En het zal me lukken. Er komt een tijd dat ik actiever word. Meer ga lopen enz enz... Dus of ik ooit in Luilekkerland zal komen...